The first month is done, in the land of the rising sun

Beste lezers, 

(klinkt beetje als 'lief dagboek'...)

Ik dank u alvast voor het nemen van de moeite en de tijd om ook deze blog weer tot u te nemen. Momenteel heb ik weer wat uurtjes om volgende blog te schrijven. Ik zit nu in de bibliotheek van de universiteit. Op dinsdag (en vrijdag) heb ik altijd maar twee periodes les, maar dat zijn nou net de tweede (11:00 - 12:30) en de vijfde (17:00 - 18:30). Altijd aardig wat tijd ertussen dus. Meestal neem ik, voornemens te gaan studeren, mijn laptop en boeken mee. Echter duurt het soms niet lang voordat mijn ogen zich sluiten en ik dan toch maar weer mijn laptop dichtklap... Overigens is het niet ongewoon om in de periode tussen lessen te slapen; de Japanners lijken er gek op te zijn. Ik zit meestal op de begane grond, maar een aantal verdiepingen hierboven, zijn er van die tafels met schotjes ertussen. Dat kun je beter een soort zittende slaapzaal noemen, want ondanks dat er veel boekenkasten staan, wordt er naar mijn idee niet veel gestudeerd...

Na deze in principe irrelevante inleiding wilde ik eigenlijk opmerken dat er niet veeltijd zit tussen deze blog en de laatste. Drie weken om precies te zijn. Toch gebeurd er weer zo'n hoop dat ik maar beter een nieuwe post kan schrijven. Niet alleen vergeet ik een hoop details anders, maar daarnaast liggen er ook nog zoveel dingen in het verschiet dat ik maar beter vast kan gaan typen voordat het écht boeken worden.

Even kort over hoe het me vergaat. Drie weken geleden schreef ik nog moeilijk te kunnen wennen aan het dagelijks leven hier. Zoals verwacht gaat dat nu een stuk beter. Ik heb alle spullen die ik nodig heb om te kunnen functioneren en ook ken ik de buurt nu aardig uit mijn hoofd. Ik heb er inmiddels ook al drie volle schoolweken op zitten, dus ook dat is redelijk gewend geraakt. Elke dag heb ik Japans van 11:00 tot 12:30. Ik begin niet zo vroeg dus, zeg maar laat, en ga daarom meestal rond 09:30 het huis uit. Dan heb ik de trein van 09:50 en ben ik zo 10:30 op school. Voor Japans heb ik bijna elke dag een toets, vaak kanji. Daarom leer ik meestal op de heenweg even wat ik eigenlijk de avond ervoor had moeten doen. Vaak plof ik ook nog even een half uurtje in de bibliotheek neer om wat laatste dingen in mijn hoofd te stoppen. De klas is een mengeling van uitwisselingsstudenten en vaste studenten. De een spreekt erg goed Japans, de ander kan nog geen zin maken. Dat zal te maken hebben met ieders invalshoek. Voordat de lessen begonnen, zoals ik vorige keer al aangaf, was er een instaptoets Japans. Deze klas is de één na hoogste 'regular course'. Degene die niet zo spreekvaardig zijn, kennen bijvoorbeeld weer heel veel kanji. Na de eerste paar lessen was ik er overigens achter dat ik niet veel nieuwe dingen leerde. Na een tijdje twijfelen ging ik toch maar even naar het kantoor van de coördinator voor een advies. Dat was een raar bezoekje. Ik klopte, nam plaats en vertelde mijn 'probleem'. Ze had al zo'n blik van 'ik ga niemand naar een hogere klas sturen' in haar ogen. Ze pakte mijn toets erbij, keek naar het deel waar je wat standaard grammaticadingen in moest vullen en daarna naar het deel waar je een stukje moest schrijven. Ze lachte me nog net niet uit, maar ze had er wel een duidelijke mening over. Zo zei ze iets als ''just like a beginner'' en ''your Japanese is very broken''. Oja, het gesprek was wel in het Japans. Enigszins op mijn tenen getrapt maar nog steeds beleefd verliet ik het kantoor. Wat een bitch, dacht ik wel even. Aan de andere kant ben ik ook wel weer een soort blij. Als men altijd maar zegt dat je Japans zo goed is, dan wordt je een soort van blind voor je eigen fouten, alsof je in een soort roes zit. Want, als iedereen zegt dat iets zo is, ondanks dat je er zelf aanvankelijk een andere mening over hebt, neem je het al gauw aan als werkelijkheid. Maar wanneer mensen met verstand van zaken je dan terecht wijzen, besef ik ook wel weer hoe 'broken' mijn Japans eigenlijk is, en dat is misschien ook wel weer goed. Na een paar weken de les gevolgd te hebben merk ik het volgende: ik leer veel nieuwe kanji, de grammatica is niet echt nieuw, maar ik heb nooit echt de juiste gebruiksvormen geleerd. Dit omdat ik natuurlijk voornamelijk Japans uit de praktijk heb opgepikt. Maar van kopiëren leer je, taalkundig, niet zo veel. Misschien is dit niveau dus zo slecht nog niet.

Naast het Japans heb ik uiteraard nog andere vakken. Antropologie van Japan wordt gegeven door zo'n professor die zijn grapjes plant. Bijvoorbeeld dat nét als hij uitlegt over het gebruik van mobieltjes tijdens het college, zijn telefoon gaat. En tja, als je vooraan zit, kun je op het scherm zien dat hij eigenlijk gewoon zijn wekker uitdrukt. :-) Oh, en het is een Amerikaan overigens. Hij is ook nogal onder de indruk van zijn Japans heb ik het idee. Want net op de momenten dat hij een moeilijk concept aan het uitleggen is, gooit 'ie een paar Japanse termen er doorheen, net alsof hij dit even niet in het Engels wist. Deze klas is meer een soort seminar en bestaat dus vooral uit individuele opdrachten als huiswerk en discussies in groepjes naar aanleiding daarvan. Ook moeten we dit semester naar twee verplichte gastcolleges, o.a. van een immigratie-advocaat. Daarnaast moeten we een dag vrijwilligerswerk doen en moeten we naar een demonstratie om die te observeren. Het vak 'Management in Japan' is daarentegen een stuk meer college-achtig. De Oostenrijkse professor, een mevrouw, is wat streng maar weet een hoop te vertellen over Japanse organisatiestructuren. Toch heb ik nog niet enorm veel in mijn aantekeningen staan, omdat de afgelopen twee lessen bestonden uit presenteren. Elke groep kreeg een bedrijf met een artikel daarbij, en moesten onderzoeken en presenteren wat Japans aan het bedrijf is aan de hand van theorieën uit de voorafgaande lessen. Ten slotte volg ik 'Buitenland- en veiligheidsbeleid van Japan', gegeven door een Japanse professor met een geweldige Amerikaanse uitspraak. Een interessante man wel. Dit vak is ook erg hoorcollege-achtig. We moeten elke keer enorme artikelen lezen, vaak nogal oude. Ik moet toegeven dat ik dit (nog) niet echt serieus doe, daar waar ik door de droge stof vaak na een paginaatje afdwaal... 

Verder heb ik een keer meegedaan met de badminton club. Een kleine rectificatie van vorige blogpost: een club wordt niet per definitie een cirkel genoemd op Japanse universiteiten. Er bestaat een onderscheid. Een club is gefocust op een sport of andere activiteit, welke wordt gefaciliteerd door de universiteit zelf. Een cirkel staat wel geregistreerd bij de uni, maar wordt eigenlijk door een paar studenten gerund. Deze zijn wat minder serieus. Als voorbeeld neem ik badminton. De club oefent vier keer per week, waaronder een dag in het weekend, in de gymzaal van de uni. Maar, je moet per se naar elke training komen. De cirkel oefent op verschillende locaties, soms best ver. Ze komen eens per week bij elkaar, en hebben eens in de paar weken een 'konpa'. Om dit begrip uit te leggen raadpleeg ik even wikipedia. ''Konpa (コンパ) are a type of Japanese drinking gathering held by university students in a casual drinking establishment called an izakaya, and are more relaxed than the traditional nomikai. (...) These gatherings are intended for developing friendships or deepening relationships with members of the same affiliated group...'' BRON: https://en.wikipedia.org/wiki/Konpa  
Op de trainingen hoef je niet per se te komen. Ook zijn de cirkels over het algemeen een stuk groter dan de clubs. De clubs hebben overigens ook gewoon konpa's, maar wat minder frequent. Ik heb dus een keer meegedaan met de badminton club. In principe wel leuk. Ook omdat er wat minder mensen zijn heb je wat meer contact onder elkaar. Echter heb ik toch moeten besluiten hiervan af te zien. Naast het feit dat deze club aanzienlijk duurder is dan de cirkel, kan ik het ook niet voor elkaar krijgen om aan de aanwezigheidsplicht te doen. Ik wil graag badmintonnen, maar niet ten koste van alle andere dingen die ik soms in plaats van de training zou kunnen doen. Daarom ben ik ook naar de cirkel geweest. Het was wel een end met de trein (een uur) en daardoor was de weg ernaartoe alleen al vrij duur. Maar, het was in een grote gymzaal, veel groter dan de club, dus je hoefde niet steeds te wachten totdat je kon spelen. Ook zitten hier best veel mensen in van de dorm, wat het sowieso al wel leuk maakt. Ik denk dus dat ik deze ga joinen! 

Afijn, ik ga proberen de chronologie wat terug te krijgen in mijn verhaal. In de week van 9 april, zoals ik vorige keer al aankondigde, was er 'freshman week'. De eerste paar dagen van de eerste schoolweek stonden dus in het teken van de leden werven door de clubs en cirkels. Door de hele campus heen stonden dus kraampjes van alle clubs en cirkels. Je kon niet normaal even lopen of je werd door allemaal mensen aangesproken. Ook waren er van de muziek- en dansclubs wat optredens en was de sfeer eigenlijk best goed. Ik wilde eigenlijk alleen maar even met de badminton club en cirkel praten, maar men poogde me ook tot de waterpoloclub, de kyuudo (Japans boogschieten) en de baseball club te verleiden. En of dat nog niet gek genoeg was kwam er ook nog een Japanner met een Braziliaanse vlag om zich heen naar me toe om te pijlen of ik in was voor zijn salsaclub... Nou... neu. Wel grappig om eens zo'n evenement mee te maken trouwens. Iedereen deed heel erg zijn best en de sfeer was gewoon gezellig. Op de een na laatste dag was er ook nog een welkomstreceptie op de universiteit. Dit was niet zo veel eigenlijk, een paar speeches van officiële mensen gevolgd door een 'kanpai' (proost). Het eten was verdwenen als sneeuw voor de zon, en eigenlijk ben ik snel weer naar huis gegaan. De dag erna ben ik overigens nog met Michelle ergens gaan eten. Michelle, die ik in de vorige post al even introduceerde, is eigenlijk in bijna alles mijn 'senpai'. Toen ik nog droomde van een high school jaar in Japan, kwam ik via internet in contact met haar. Zij deed op dat moment zo'n AFS-jaar. Afgelopen jaar is ze afgestudeerd van dezelfde hogeschool, van dezelfde studie. Bijna gelijk met mij vertrok ze vorige maand naar Japan. Voor haar betekende dat dit keer echter emigratie, omdat ze nu voor onbepaalde tijd bij een Japans bedrijf werkt. Dat bedrijf is vlakbij mijn uni, waardoor we nu altijd even Nederland kunnen praten mocht een van ons daar behoefte aan hebben. :-)

Mijn eerste schooldag was vrij vermoeiend. Je zoekt een uur naar het juiste gebouw en het juiste lokaal, hebt geen idee naast wie je moet zitten en na de derde les op rij ben je het toch even zat. Toen het er eindelijk op zat, kon ik echter nog niet naar huis. In Nederland ben ik na mijn AFS-jaar altijd actief gebleven als vrijwilliger. Nu ik hier ben kan dat natuurlijk niet meer. Dacht ik. Maar in Japan heb je natuurlijk ook gewoon een AFS! Via via werd ik getipt op de eerste bijeenkomst van de student-vrijwilligers, waar ook een en ander zou worden uitgelegd over de activiteiten de komende tijd. Hier ging ik heen en eigenlijk was dit heel leuk. Allemaal enthousiaste Japanse studenten, met ieder een andere link met AFS. Een aantal gastbroers en zussen, een aantal returnee's, maar ook mensen die ooit een keer met een evenement mee hadden gedaan. Leuk om dit ook eens aan Japanse kant te ervaren. Na een paar teambuild-spelletjes en uitleg over de opkomende evenementen gingen we met z'n allen naar een curry-restaurant, alwaar we gezamenlijk aten. Ik heb me overigens gisteren opgegeven als vrijwilliger voor het welkomstkamp van buitenlandse studenten die deze zomer voor een maand Japans gaan leren hier in Japan, terwijl ze zullen verblijven in een gastgezin. Hier zitten ongeveer acht voorbereidende bijeenkomsten aan vast, maar het leek me gewoon te leuk om voorbij te laten gaan. In Nederland heb ik ook twee oriëntatiekampen gedaan, en het lijkt me gewoon zo gaaf om dat ook eens in Japan te ervaren. Dit zal pas in juni plaatsvinden, maar volgend weekend is geloof ik al de eerste bijeenkomst. 

De week erna heb ik met een aantal mensen gedineerd. Ten eerste met een klasgenoot uit Rotterdam, die momenteel in Osaka studeert. Hij was naar Tokio gekomen om samen met een vriend van hem naar een hardcorefeest te gaan. Die vriend van hem kende ik ook, want die was vorig jaar als uitwisselingsstudent naar de Hogeschool Rotterdam gekomen. Leuk om weer even bij te praten zo. Een paar dagen later stond er ook weer wat leuks om het programma: Okaasan en Shihomi (gastzus) uit Inuyama kwamen naar Tokio! Shihomi gaat vanaf juni voor zo'n zeven jaar in Hongarije studeren. Daarvoor had ze een soort introductiedag in Tokio, waar okaasan haar zou vergezellen. We spraken af in een izakaya, waar ook Shouta (gastbroer) heen zou komen. Hij werkt sinds april in Tokio. Met z'n vieren hadden we een gezellige avond. Shouta dronk alleen iets te snel zijn stress weg, waardoor hij wat eerder naar huis ging... haha. Leuk om ze eens in Tokio te zien allemaal, maar wel een vreemd idee. Ten slotte heb ik later die week nog een hamburger gegeten met twee AFS-dames die ik nog ken uit mijn uitwisselingsjaar. Zij gingen, nadat mijn AFS-jaar ten einde was, allebei voor een jaar naar de Verenigde Staten. Sinds vorige maand zijn ze echter afgestudeerd en aan hun studie begonnen in Tokio. Echt super om, zelfs na een lange radio stilte, elkaar toch weer eens op die manier zo te zien. 

Die week erna heb ik overigens met Bas geskyped. Ondanks dat zijn audio- en videoapparatuur een beetje verjaard is, was het toch heel leuk om weer even bij te praten op die manier. Diezelfde week heb ik ook nog via Skype een gesprek gehad met mijn SLC-coach van de hogeschool. Afgelopen zondag (daar gaat mijn chronologie weer...) heb ik voor het eerst ook geskyped met het voltallige gezin. Mijn vader en moeder had ik al eens gesproken, maar nu zaten ook Gijs en Shirin erbij. Ruim twee uur hebben we het volgehouden, maar we zijn van alles weer op de hoogte :) 

Het weekend voor afgelopen weekend had ik een avondje met mijn nieuwe dorm-matties gepland staan. Ooit van een 'takopa' gehoord? Niet? 'Tokoyaki party' dan? Ook niet? Uberhaupt van Takoyaki? Oh oh, jammer weer... Takoyaki zijn een soort poffertjesachtige ballen met octopus erin. Na het boodschappen doen hebben we het gemaakt in de gemeenschappelijke keuken. Daarna aten we het op in de cafeteria, onder het genot van een heel aantal drankjes. Aansluitend, of eigenlijk pas vanaf 12:00 gingen we naar de karaoke. Was erg gezellig en we kwamen pas rond een uur of 06:30 thuis; lekker licht al buiten dus. Had ook nog zo'n aparte ervaring tussendoor. Van al dat zingen en al die drankjes had ik rond een uur of half drie een beetje honger gekregen. Ik ging naar buiten, de trap af, naar een convenience store die er naast zat en kocht een broodje. Die at ik op voor de trap die naar de karaoke ging. Na mijn derde hap viel er een mevrouw een soort half voor mijn voeten neer. Ik vroeg of het goed ging, waarna ze snel weer overeind krabbelde en me uitnodigde om mee naar beneden te gaan. Geen idee meer waarom, maar ineens stond ik ook beneden. Het was een soort bar waar een grote vriendengroep (30+ denk ik?) drankjes met elkaar aan het doen was en ook een soort van karaoke aan het zingen waren. Ik had gelijk een glas champagne in mijn handen, en ook een gesprek met een paar van die mensen. Wat een tijdje later wel in me op kwam, was dat ik niets had gezegd boven, en dat ik ook geen telefoon bij me had. Die lag namelijk ook nog boven. Toen ik na een tijdje weer terug ging naar de karaoke, bleek dat een tweetal me zelfs bij het station hadden gezocht en toen maar hadden aangenomen dat ik terug naar de dorm was gegaan. Haha, vond het wel een mooi verhaal. De dag erna, of eigenlijk de avond van diezelfde dag, was er een welkomstreceptie op de dorm zelf. Ondanks dat ik me wel eens beter had gevoeld die avond, ging ik er maar heen. Deze was een stuk leuker dan die van de universiteit. Van de dorm kende ik ook al en paar mensen natuurlijk, dus het was niet zo ongemakkelijk. 

Sinds ik in Japan ben, ben ik continu aan het nadenken over een bijbaantje. Enerzijds heb ik niet het gevoel hier tijd voor te hebben. Ik heb in Nederland ook redelijk wat gespaard voor dit jaar en heb dus niet per se dringend geld nodig. Anderzijds, is het ook juist weer een kans om hier eens proberen te werken. Daarnaast gaat het geld enorm hard hier en heb ik sowieso al wel ruimschoots een bedrag met drie nullen uitgegeven. Maar als ik straks stage ga lopen, heb ik juist weer geen tijd voor een baantje. Hmm, dilemma's! Echter heb ik toch een leuke middenweg gevonden. Toen ik nog in Nederland was, zag ik een Facebook post voorbijkomen van een Nederlandse start-up in Tokio, die tours organiseert. Vorige week ben ik eens met de mede-eigenaresse gaan dineren. En nu is Rick naast student ook nog eens freelance tour guide! Het gaat meestal om tours van zes uur, in te vullen naar de wensen van de klant. Het gaat uiteraard om iets op freelance basis zonder vaste dagen. Om die reden dus voor mij goed te combineren met mijn andere activiteiten. Volgende week staat mijn eerste tour op het programma, met een oudere Engels-sprekende meneer en twee gasten van hem uit Thailand. Ik probeer er nog niet te veel van te denken, maar zal me aankomend weekend vel voorbereiden. De man heeft drie tours geboekt, waarvan ik er dus een zal doen. Het tourbedrijf heeft drie dagvullende programma's opgesteld. Aan mij de taak er een van te gaan uitzoeken en specifiek te gaan plannen. Ik ben zelf ook nog vrij nieuw in de stad natuurlijk, maar ik vind het wel leuk om een en ander te ontdekken, en om touristen te vertellen over het land en het leven hier! Ben benieuwd. Wordt vervolgd in de volgende post. :-)

Dat gesprek met de touroperator is overigens niet het enige 'interview' van die week. De dag erna was het namelijk andersom. Ik werd een tijdje geleden via Facebook benaderd door een master studente uit Taiwan, die onderwijs volgt aan de universiteit in Tilburg en momenteel bezig is met haar scriptie-onderzoek. Deze gaat over interculturele communicatie, toegespitst op die van Nederlandse expats in Japan. De laatste tijd hoor ik zelf ook steeds vaker dat van alle landen in de wereld, Japan het meest haaks staat op de Nederlandse cultuur. De studente legde uit dat dit ook de reden was van haar onderzoek. Ze was hiervoor speciaal naar Japan gekomen om Nederlandse expats te interviewen. Ik legde haar via Facebook uit dat ik geen expat ben, maar dat ik haar wellicht wel een en ander kan vertellen over mijn ervaringen. Dit leidde tot een interview op mijn campus die dag. Leuk om te horen dat dit soort onderzoeken naar communicatieproblemen e.d. ook andere mensen interesseert :-)

Overigens heb ik vorige week voor het eerst te maken gehad met discriminatie in Japan. In Nederland omvat het woord discriminatie tegenwoordig zo'n beetje alles wat je zegt, en wordt je er al gauw in het maatschappelijke debat voor veroordeeld. In Japan is het echter wat anders. Zoals u wellicht weet is Japans, ondanks het proces van verandering, nog steeds een land met een vrij homogene bevolking en dus cultuur. Het is algemeen bekend dat veel buitenlanders te maken krijgen met bijvoorbeeld een hoop onnodige bureaucratie als ze een visum voor lange termijn proberen te krijgen. Ook hebben veel buitenlanders moeite met het vinden van een appartement of hypotheek. Puur omdat bedrijven liever niet te veel te maken hebben met buitenlanders. Discriminatie komt hier overigens ook in veel onbewuste vormen voor. Bijvoorbeeld als een buitenlander iets te drinken besteld in een cafe, wordt vaak in het Engels terug gesproken. Sommige buitenlanders voelen zich daar niet prettig bij, omdat ze zo altijd het gevoel hebben anders behandeld te worden. Afijn, aan die laatste vorm ben ik al een beetje gewend, en ondanks dat ik dat in sommige gevallen jammer vind, neem ik er absoluut geen aanstoot aan. Laatst had ik dus iets anders. 

Begin deze maand heb ik een bankrekening geopend bij Mitsubishi, zeg maar een beetje de ING van Japan. In principe ging dat prima. Samen met een vriendelijke mevrouw van de bank, die me soms wat dingetjes in simpel Japans uitlegde, vulde ik de formulieren in. Ik deed ook gelijk de aanvraag voor mijn creditcard. De creditcard kan drie weken duren, werd mij verteld. In principe geen probleem. Na een week kwamen mijn pinpas en de inlogcodes voor mijn bankrekening al. Prima. Zonder creditcard kan ik helaas geen mobiel abonnement aangaan. Dat was dan maar even niet anders en ik loste het op door een toeristen simkaart te kopen: 2GB voor 1 maand. Die kost dan wel zo'n €32 in plaats van de amper zes euro die ik met abonnement zou betalen. Op een gegeven moment werd ik wakker en ging ik tellen; de drie weken waren precies om. Ik liep naar mijn postvak, waar een brief van de bank in lag. Het was echter niet de creditcard, maar een vrij gekke brief. Er stond in dat de aanvraag van mijn creditcard was gecanceld. Er stonden een zestal standaard redenen onderin, waarvan de laatste was omcirkeld. De reden luidde: ''... omdat uw adres in het romaanse alfabet is geschreven''. Huh? De brief waarin dit vermeld stond, was gewoon geadresseerd aan mijn adres in het Japans. Daarnaast heb ik de hele aanvraag samen gedaan met de mevrouw van de bank, en ze heeft het daarna ook nog allemaal stapsgewijs gecontroleerd. Ik weet bijna zeker dat ik het gewoon in het Japans heb geschreven. Maar als ik dit niet heb gedaan, dan moet die vrouw van de bank hebben gezegd dat het gewoon in het alfabet mocht. En trouwens: hadden ze hier drie weken voor nodig?! Een beetje verbaasd dus, nam ik de brief mee en ging ik terug naar de bank. Ik werd nu naar een ander balietje verwezen, waar een wat ouder vrouwtje achter zat. Uiteraard kreeg ik weer de verschrikte ''HOLY SHIT EEN BUITENLANDER''-blik, maar ook daar wen je aan. Dit vrouwtje leek echter ook niet helemaal te begrijpen waarom ik deze brief had gekregen, of in ieder geval niet wat ze met me aan moest. Ze ging door de bank lopen en allemaal kantoortjes in om mensen te vragen (neem ik aan). Daarna kwam ze terug en probeerde ze iets uit te leggen, alleen snapte ik geen woord van haar verhaal. Toen belde ze met iemand, aan haar beleefdheidsvormen te zien met haar meerdere. Ze vermelde heel duidelijk dat ze een buitenlander voor zich had zitten. Het gesprek duurde niet lang, zeker niet nadat haar gesprekspartner hoorde dat het om een buitenlandse klant ging, waarna ze zich weer tot mij wendde. Er kwam nu een heel vaag verhaal uit. Naar mijn idee expres in een overdreven beleefdheidsvorm. Dan zou ik het natuurlijk niet goed verstaan. Ik vroeg een aantal keer of ze het wat anders uit kon leggen, waarna ik weer precies dezelfde zinnen kreeg. Ik vroeg haar hierop meerdere malen om het op te schrijven. Dan kon ik namelijk even aan okaasan vragen wat ik moest doen en later bij de bank terug komen. Ook dit deed ze niet en ik kreeg nog een aantal keer hetzelfde wollige verhaal te horen. Ik speelde het toen maar even anders en vroeg haar, nog steeds beleefd, wat ik nu moest doen. Daar kwam ook alweer zo'n raar antwoord op. De moraal van dat antwoord was een beetje iets als 'je kunt wel een creditcard aanvragen maar je kunt geen creditcard aanvragen'. Uhh.. ja. Toen ik een beetje doorvroeg kreeg ik steeds weer hetzelfde verhaal, alsof ze een soort iets te echte robot was. Op een gegeven moment zei ze ''ga maar wat meer Japans leren en kom dan terug''. Toen was ik het zat. Ik ging terug naar die tafels waar ik de vorige keer een aanvraag had gedaan. Die creditcard-mevrouw kwam er weer bijstaan maar ik negeerde haar even. Ik heb uiteindelijk de hele aanvraag opnieuw gedaan, maar dit keer weet ik zeker dat ik mijn adres e.d. in kanji heb geschreven. Nu maar weer drie weken wachten. Dit houdt ook in: nog eens zo'n dure maand-simkaart kopen. Patsboem, €32. En nu maar hopen dat de creditcard straks gewoon in mijn postvak ligt. Anders zijn ze nog niet van deze buitenlander af.

Ik was die dag een beetje van slag van de ervaring en vond het nog steeds super raar. Ik heb die avond ook een paar buitenlandse vrienden die in Japan wonen gesproken en het internet geraadpleegd. Het blijkt dat meer buitenlandse klanten moeite hebben met aanvragen van creditcards. Naar mijn idee lijkt het er heel erg op dat Japanse creditcard verstrekkers gewoon niks met buitenlanders te maken willen hebben. Dit kunnen ze natuurlijk niet op die manier zeggen, maar het lijkt erop dat ze hun best doen om redenen te bedenken om maar geen creditcards te verstrekken. Na een tijdje nadenken kan ik me daar misschien ook wel iets bij voorstellen. Als je als buitenlander tijdelijk in Japan verblijft, is het risico voor hen wel groot. Je kan bijvoorbeeld met een hoop schulden zomaar verdwijnen en nooit meer naar het land terugkeren. Maar ja, dan moeten ze daar toch wat op verzinnen zou je zeggen. Of het terecht is zal ik nooit te weten komen, maar ik voelde me toch een beetje gediscrimineerd... Maar zo iets moet je natuurlijk wel in perspectief zien van het land waarin je zit en de daaraan klevende normen en waarden.

Afijn, terug naar de leukere verhalen! Inmiddels is het al tweeënhalf uur later dan het moment waarop ik begon met schrijven. Mijn les begint zo, dus ik ga vanavond maar verder.

Terwijl ik benieuwd ben naar hoeveel tompouces, oranje koeken en bier jullie allemaal hebben genuttigd, heb ik zelf ook een koningsdagmededeling! Ook in Tokio was het namelijk raak! Net zoals de tulpenborrel uit de vorige blog, werd ook dit evenement weer georganiseerd door de Nederlandse gemeenschapsvereniging in het Kanto-gebied. Ik had er sowiso al zin in, maar het was zelfs nog leuker dan ik me had voorgesteld. Het was meer koningsnacht eigenlijk, want op de een of andere manier werd het donderdagavond gevierd. Afijn, ik ging na school samen met Michelle naar de spot toe. Een 'Hopgoblin Irish Pub', op de grens van Shibuya en Roppongi. We waren ook dit keer erg vroeg, maar zagen na een paar tellen lopen in de verte een lange meneer met een oranje polo staan. Binnen een paar seconden merkten hij ons ook op: in de ene hand een glas bier, in de andere een soort toeter. Denk je even in: je komt net van school, stapt uit de overvolle Japanse spitstrein, loopt een paar meter en ineens staat daar een torenhoge Nederlander in een soort toeter te schreeuwen; ''zie ik daar Nederlanders?!''. Ja, een gevoel van plaatsvervangende schaamte, maar ook zeker een gevoel van thuiskomen: heerlijk. Eenmaal binnen wekte de decoratie mijn verbazing: het was écht een soort Harbourlights (bruin café) maar dan helemaal behangen met oranje spullen. Binnen een aantal ogenblikken stond de hele zaal vol met Nederlanders en kon het feest beginnen. Voor 3000 yen (ongeveer 25 euro) entree, wil je als Nederlander natuurlijk wel je geld eruit halen. Maar wat krijg je er voor terug? Ja hoor, drie uur onbeperkt drinken en ook een soort lopend buffet inclusief patat en gehaktballen. Toppie! Ik heb met veel verschillende mensen gesproken; een aantal Nederlanders die ik ook op de Tulpenborrel al had ontmoet, een hoop 'nieuwe' Nederlanders, een Japanner die een jaar in Nederland was geweest en Nederlands sprak en een paar andere Japanse studenten die in Nederland hadden gestudeerd. Het was oprecht een super leuke avond. En daarentegen, een iets minder soepele ochtend. Oh, voordat die ochtend aanbrak: ik wilde de laatste trein naar huis nemen. Dat viel alleen nog niet mee, omdat ik de weg niet zo goed wist. Google Maps gelukkig wel, alleen werd ik tijdens de ongeveer tien minuten durende wandeling naar het station, ook ongeveer tien keer aangesproken door mensen variërend van kleine Zuidoost-Aziatische dametjes tot enorme zwarte kerels. Ze hadden in ieder geval allemaal iets gemeen: ze wilde me graag binnen hebben voor een 'massage'. Jaja, na zo'n achttien keer elke aflevering van ''Oplichters in het Buitenland'' te hebben gezien weet je het wel. Kees van der Spek was hier overigens ook een keer geweest met z'n programma. En dat was geen promotiefilmpje :-) Afijn, ik had de laatste trein en kwam heel thuis, alwaar ik ter aarde stortte op mijn bed.

Dit was trouwens niet het enige feestje van de laatste dagen! Een tijdje geleden zat ik met een Duitse vriendin uit de dorm te lunchen op de campus. Toen kwam een vriend van haar bij ons staan, en nodigde ons uit om de dag erna mee te gaan stappen. Mijn Duitse studiegenoot ging niet, waardoor ik uiteraard ook niet ging (ik kende die hele gast niet). Een week later nodigde hij ons via FB wederom uit voor een feestje bij hem thuis. We gingen er samen heen. Het was een stukje reizen met de trein, maar toen we aankwamen dachten we even dat we in een vijf sterren hotel liepen. Maar het was nog maar de portiek van zijn huis. Eenmaal binnen bleek dat we toch niet helemaal ongelijk hadden: het was prachtig en enorm. Die avond hebben we, met zijn vrienden, echt een super gezellige avond gehad. Lekker muziekje op, drankjes genoeg en weer een hele zooi sociale mensen om te leren kennen. Aanvankelijk gingen we ook nog stappen. Ik was in een goede vibe, en was daarnaast nog nooit echt uitgegaan in Japan. Ik ging dus mee. De gast had twee Über-taxi's geregeld, en bij de eerste auto stapte ik in. Waar we heen gingen wist ik nog niet. Daar kwam ik snel achter toen we aankwamen... de tweede auto arriveerde namelijk ook snel, en ineens stond diezelfde vriend daar, alleen nu had 'ie een LGBT-vlag in z'n hand. Toen keek ik naar rechts en zag ik nog meer gelijkgestemden. Dit was ook het moment waarop ik me realiseerde dat van die groep waar ik een gezellige avond mee had gehad, ik op de feestgever na de enige jongen was die mee uit aan het gaan was. Autch. Ja, en terug kan je ook niet in je eentje. Dus, u raadt het al, stond ik binnen een aantal ogenblikken in een GAYBAR. Oh god, ja echt. Zelfs al ben ik geboren in het land waar de LGBT-rechten zo'n beetje zijn uitgevonden, wist ik even niet waar ik kijken moest. Ik had nooit gedacht dat dit soort dingen ook in Japan bestonden, daar waar het homo-zijn e.d. nog een taboe is. Maar goed, ik stond daar dus en probeerde er maar wat van te maken. Dat viel alleen niet mee. Ik liep achter mijn vriendengroepje aan en keek wat in het rond. Plotseling had ik oogcontact met een of andere Aziaat die -al in mijn ogen kijkend- zijn tong over zijn bovenlip bewoog. Met alle respect hoor, maareh... gadverredamme. Nou, zo ging het de hele avond dus een beetje. Ik ben ook meer buiten geweest dan binnen die avond, en we konden toch pas echt met de laatste trein weg (05:30...). Ik werd duizenden keren aangesproken buiten, maar moest ze telkens weer teleurstellen met de boodschap dat ik nogal heel erg hetero was. Weet je wat het is, ik ben 101% voor het recht dat dit soort dingen allemaal moeten kunnen, en ik respecteer iedereen die zich daar bevind des te meer omdat ze zich uiten in een land waar het eigenlijk niet mag, maar het ontbreekt mij gewoon aan de wens om er tussen te staan. Maar goed, eind goed, al goed. Een ervaring die ik niet had verwacht hier mee te maken, maar het is gebeurd! Hoe laat ik thuis was? Zeg maar rond een uur of 07:30 ;p

Ik hoef u waarschijnlijk niet meer te vertellen dat ik zo het een en ander meemaak in de eerste volledige maand in Japan. Uiteraard zijn de gevallen die ik uitlicht hele ervaringen, maar is het dagelijks leven vrij normaal hier. Je staat op, kleed je aan, eet wat, gaat naar school, gaat weer naar huis, avondeten, bereid de college's en toetsen van de dag erna voor, neemt een douche, kijkt een uurtje (of twee) Youtube en valt in slaap. Het enige wat ik er nog aan toe zou willen voegen is sporten, maar dat komt er op die ene keer badminton nog niet echt van. Jammer, want ik weet eigenlijk niet eens waarom en hoe, maar die kilo's die ik voor vertrek was afgevallen komen er snel weer aan. Misschien deels te wijten aan de lunch? Normaal at ik een broodje maar nu is het warm eten in de kantine. Of aan het feit dat er zoveel convenience stores zijn? Ik weet het eigenlijk niet zo goed, maar op dit moment is dit de absolute nummer #1 van dingen die me frustreren op dit moment. Tips zijn welkom hoor :p Misschien is het ook een beetje de vloek die op de alleenwonende student rust. Smoesjes!

Gisteren heb ik een rustdagje gehad en heb ik de was weer bijgewerkt. Ik heb onlangs ook een dag besteed aan het schoonmaken van mijn kamer inclusief stofzuigen. Ja, je voelt je een beetje een wasvrouwtje van tijd tot tijd, maar het geeft voldoening als alles weer gebeurd is. Momenteel is het Golden Week in Japan. Misschien wel eens van gehoord? Eigenlijk de enige week in Japan waarop iedereen vrij is. Dacht ik. Het is eigenlijk een week met verschillende nationale vrije dagen achter elkaar (verjaardag van de voormalige keizer Hirohito, dag van de grondwet, dag van het natuurgroen en kinderdag). Als een van deze dagen op een zondag valt, is ook de dag erna een vrije dag. Tijdens mijn middelbare schooltijd in Japan was ik de hele week vrij. Ook veel zakenmensen nemen de hele week vrij. Dit is het moment dat je eigenlijk niet wilt reizen, omdat het ten eerste super duur is, en ten tweede overal druk. Veel mensen grijpen deze dagen aan om hun familie buiten, of juist in de stad te bezoeken. Een soort van pre- (of post-) nieuwjaar dus. Die kwalificatie geef ik er overigens zelf aan. Afijn, ik heb dus geen vrij! Tenminste, niet de hele week. dinsdag en woensdag zijn gewoon schooldagen, dus helaas moet ik toch nog even aan de bak. Voor de rest heb ik ook niet veel plannen: meer gewoon een beetje met vrienden wat gaan eten die in de buurt wonen. De laatste dag van de week gaan we hier met de dorm-maatjes wat films kijken en wat eten. Hopelijk ook nog even badmintonnen in de dorm-gymzaal.

Overigens nog wel een apart verhaal. Toen ik zes jaar geleden meedeed aan de eerste uitwisseling tussen Noordwijkerhout en Hirado, bouwde ik een goede band op met de Engels docent van een van de middelbare scholen in Japan. Met haar kon ik natuurlijk in het Engels communiceren, en dus kon ik al mijn vragen aan haar stellen. Ook deelde ze haar Japanse thee altijd met me, en na afloop van de uitwisseling hebben we zelfs nog een tijdje brieven uitgewisseld. Laatst met de uitwisseling waar ik namens de gemeente bij betrokken was, kwam zij ook weer mee. Toen ik het hoorde was ik erg blij; de brieven waren in de loop der jaren gestopt, maar het zou natuurlijk leuk zijn om haar weer eens te zien. Dit keer was het echter een beetje apart: ze hield zich erg op de afgrond. Ze zei eigenlijk niks tijdens de dinertjes, zat vaak meters verwijderd van de groepsactiviteiten en praatte ook niet zo veel met de staf. Echter, toen de Japanse groep weer in Hirado arriveerde, kreeg ik een lange mail van haar. Het waren nogal veel woorden van lof en roem, dat ze het zo geweldig vond wat ik deed enzo. En dat ze me wel een keer zou komen opzoeken in Tokio. Vaak zeggen Japanners dit als een soort van blijk van waardering, maar wordt dit nooit in de praktijk gebracht. Het is een beetje een gewoonte. Een voorbeeldje: je speelt badminton en komt je vriend tegen met een racket in z'n hand. Je merkt op ''hey, speel jij ook badminton''. Hij zegt ''ja, jij ook?''. Als je dan bevestigend antwoord zal het gesprek eindigen in de trant van ''laten we een keer samen badmintonnen dan!''. Echter weten beide partijen op dat moment dat het er in werkelijkheid nooit van zal komen. In het geval dat die voornemens wel bestaan, zal er namelijk wat specifieker op een datum worden toegespitst. Afijn, ik had dus ook het idee dat het bij de Engelse docent het geval zou zijn. Totdat ze een paar korte mailtjes later ineens een brief per post stuurde waarin ze aangaf een trip naar Tokio te hebben geboekt in het laatste weekend van Golden Week! Ze had een hotel geboekt precies in dezelfde wijk als waar ik momenteel woon. Denk je even in: ze woont op een eiland (niet Hirado) dat alleen per boot te bereiken is vanaf de stad Nagasaki. Van daar moet je nog uren met de hogesnelheidstrein (Shinkansen) om in Tokio te komen, en van daaruit nog een stuk met de trein. En dan nog niet over de dure prijzen in de Golden Week gesproken...  Ze zou overigens twee nachten komen. Ik was eerlijk gezegd een beetje geschrokken van deze ontwikkeling: ik ben net naar Tokio verhuisd, en Golden Week is nou net de tijd dat je leuke dingen kan doen met je vrienden of gewoon een paar dagen rust kan pakken. Niet goed wetende wat ik moest doen, reageerde ik op haar mail als van ''oh, wat leuk! Welke dag komt voor u het best uit om te ontmoeten? Wat zijn uw plannen in Tokio?'' En letterlijk kreeg ik daarop terug ''Ik kom eigenlijk alleen maar om jou te ontmoeten en om over Nederland te praten, dus ik zou blij zijn als je vrijdagavond en zaterdag de hele dag zou kunnen meeten''. Ohh, dit heb ik weer. Zou het een Nederlander zijn, dan zou ik zeggen dat ik niet kan. Maar ik heb hier te maken met de Japanse cultuur, inclusief het senioriteitsprincipe, en zit daarnaast met het feit dat ik nog steeds op de een of andere manier de gemeente vertegenwoordig. Het zou dus eigenlijk niet kunnen om te weigeren of iets dergelijks. Ik had het maar even van me af gezet, maar nu komt het toch wel dichtbij. Ik ga er gewoon maar hen, hopelijk dat het toch gezellig wordt! Maar een beetje vreemd, dat blijft het wel.

Aangezien deze post ook alweer een aardige lengte heeft bereikt, zal ik niet te veel vooruitblikken op hetgeen dat komen gaat. Dat bewaar ik voor de volgende blogpost, vermoedelijk over een maandje. Daarnaast is het inmiddels alweer een uurtje na middernacht en heb ik morgen een soort mondeling, rolspelachtige toets voor Japans. Ik heb uiteraard wel weer foto's uitgezocht! Helaas heb ik niet van alles foto's, dat zou ik eigenlijk wat meer moeten doen. Evengoed, dank ik u weer hartelijk voor het lezen van deze blog, misschien iets minder spannend om te lezen dan de vorige, maar dat maakt het voor mijn ervaring niet onbelangrijker.

Kleine update tijdens de spellingcheck (inmiddels alweer het derde dagdeel besteed aan deze post). Gisteren ben ik gebeld door AFS met de mededeling dat ik geselecteerd ben voor de staf van het kamp dat ik al eerder beschreef. Het werd echt met zo'n 'gefeliciteerd'-toon medegedeeld, haha. In Nederland is het juist een beetje andersom. Maar wel leuk! Enige keerzijde is dat ik nu niet mee kan doen aan de speech contest van de universiteit, iets waar ik graag aan mee had gedaan. Het prijzengeld loog er ook niet om (800 piek). Maarja, ik troost me maar met de gedachte dat er nog veel beter Japans-sprekenden hier rondlopen. Wel leuk om het kamp te mogen doen, ondanks dat er aardig wat weekenden in gaan zitten.

Ik blijf typen... Ik heb gisteravond, volgens mij voor het eerst, een Japanse tweede wereld oorlogsfilm gekeken. Heel interessant, omdat je hier de Japanse oorlogsmentaliteit heel goed kunt zien. Wilde ik gewoon even als kijktip met u delen: Letters from Iwo Jima. Staat gewoon op Youtube met Engelse ondertiteling.

Ten slotte heb ik gisteren de ingrediënten gekocht om een verse salade mee te kunnen maken. Ik mis toch een beetje de groenten en fruit, die je in Nederland veel meer eet. Het is ook allemaal zo duur. Benieuwd wat ik voor de ingrediënten (twee avocado's, drie tomaten, zakje sojabonen, dressing, een ijsbergsla, 120 gram gerookte vacuümkip en een ui) kwijt ben? Yes, rond de €20... :p

Nogmaals bedankt voor het lezen en tot de volgende keer! Het ga uw allen goed!!



------------------------
Foto's
------------------------

                                                          Wat foto's van de Freshmanweek
                                                           (foto credits: Sophia University)

                                             Selfie na het etentje met de AFS-vrijwilligers

                                                                  Bezoek uit Osaka

                                              Bezoek uit Inuyama, Okaasan & Shihomi

                                           Groepsfoto na de welkomstreceptie in de dorm

                   Gemiddeld avondeten (kant en klaar bij de supermarkt, tussen de drie en vier euro)

         Ambitieus wilde ik Miso-soep maken. Het inkopen doen voor één persoon blijft echter lastig,                                                             waardoor ik de hele week genoeg had...

                                                                    Pakje uit Nederland!!!

                                                    De avond 'takoyaki' maken, eten & karaoke. 

                                                                        Toren heuuu

                                                                   Robotlantaarnpaal, heuuuu

                                             Per ongeluk gemaakte foto tijdens antropologie

                                 Op naar badminton. Deze lijn reed trouwens zonder personeel!!!

                                                Regent het? Ik deel mijn 'paraplu' wel hoor...

                                                                  Koningsdag in Tokio!

De zware ochtend erna... Gelukkig maakt mijn foto-app me nog steeds heel gladjes

Skypen met de familie :-)