A new stage in life yet to begin

Dag allemaal!

Mijn tweede post in een korte tijd! Als u bij de vorige post tot het einde bent gekomen, dan weet u het al, maar ik zal voor de nieuwkomers/drukke mensen even kort samenvatten wat ik nou weer in Japan doe! In deze post zal ik mijn eerste drie weken in Japan met u delen. Een samenvatting over de opmaat naar de nieuwe ervaring die mij in 2018, te wachten staat.



Momenteel ben ik 3e jaars Trade Management Asia aan de Hogeschool Rotterdam (Rotterdam Business School). Een verplicht onderdeel van de bachelor is een studie- en stageperiode in Azië. De keuze kan gemaakt worden uit China, Indonesië of Japan. De tweede helft van het derde jaar staat in het teken van buitenlandstudie (minor) en de eerste helft van het vierde jaar staat in het teken van een stage in Azië (dit mag ook in landen als Vietnam en Korea zijn). Gelukkig heb ik tot nu toe, na veel zweten, alle mogelijke studiepunten t/m halverwege het derde jaar in m'n zak. Ik hoef na terugkomst in Nederland dus eigenlijk alleen nog af te studeren (scriptie: outsourcingsplan of exportplan voor een bestaand bedrijf). Dat ligt uiteraard een stuk complexer dan die ene zin, maar gelukkig heb ik geen achterstand zodat ik me volledig op de scriptie kan focussen.

Momenteel studeer ik aan de 'Faculty of Liberal Arts' aan Sophia University, in het Japans beter bekend als 'Jouchi Daigaku' (上智大学). Dit was de hoogste optie uit het rijtje partneruniversiteiten van de RBS, en daarom ben ik blij dat ik hierheen kon gaan. Mocht ik ooit een baan in Japan zoeken, staat deze alvast mooi op mijn CV. Uiteraard is dat niet de enige reden waarom ik naar Sophia ben gegaan. Het is een katholieke universiteit, middenin Japan, inclusief een kerk op de campus. Op zich natuurlijk al erg interessant. Daarnaast ben ik naar Sophia en nog een andere universiteit geweest afgelopen zomer. Gewoon even om over de campus te lopen en de sfeer te proeven. Sophia is erg mooi! Ten slotte is deze universiteit ook echt een universiteit en geen HBO. Dat was voor mij de grootste reden om ernaartoe te gaan. Ik vind mijn studie over het algemeen leuk, maar ik ben het HBO helemaal zat (vreselijk afhankelijk zijn van anderen, anderen die meeliften op jouw werk, sommige docenten die denken god te zijn...). Daarnaast wordt ik opgeleid als 'Trade Manager' met een specialisatie in Azië. Manager betekent dat je van veel relevante dingen iets weet. Voorbeelden: marketing, economie, management, business, bedrijfsrecht, enzovoort. Echter mis ik een beetje verdieping in de studie. Voor mijn semester aan Sophia University moet ik naast Japans drie andere vakken kiezen om mijn studiepunten in Nederland te kunnen halen. Na een Japanse instaptoets ben ik ingedeeld in Japans niveau 3. De beste was Japans 4, en na die module zit je op 'gevorderd'. Ik zit dus op 'intermediate'. Dit is in principe het niveau waar ik mijzelf onder reken, dus het lijkt me een geschikte module. Ik zal dit elke dag 90 minuten hebben, dus het is vrij intensief. Verder heb ik de volgende vakken gekozen: Antropologie van Japan, Management in Japan & Buitenland- en Veiligheidsbeleid in Japan. Ik heb er zin in!

Mijn stage is in principe vrij in te delen. Deze moet je dan ook zelf zoeken. Een hele uitdaging in een land als Japan waar men eigenlijk het begrip 'stage' niet kent. Nee, ook niet als je het in het Japans zegt. :-) Een stage hier is eigenlijk een opmaat naar een vaste aanstelling bij een bedrijf. Een soort oriëntatie of proefperiode dus. Dat concept moet je dus bij Japanse bedrijven helemaal introduceren. Zelf heb ik heel veel interesse in politiek, maatschappelijke vraagstukken en diplomatiek. Ik zou zelf heel graag bij de Nederlandse ambassade in Tokio stage lopen. Hier is echter veel concurrentie van andere studenten, daar waar het een populaire stage betreft. Meer dan mijn best kan ik niet doen, maar ik wil er echt voor gaan. Mocht het toch niet lukken dan hoop ik natuurlijk iets anders te vinden waar ik mezelf weer een stukje dichter naar mijn droom toe kan ontwikkelen. 

Tot zover de introductie... Zoals ik in mijn laatste post heb geschreven, vond in maart het tweede deel van de zesde uitwisseling tussen Hirado en Noordwijkerhout plaats. Een paar dagen na afloop, brak voor mij de dag van vertrek aan. De laatste weken super druk geweest met o.a. die uitwisseling, maar ook zeker met mijn bijbaan en vooral met de herkansing van het exportproject. Daarnaast heb ik in februari ook nog een super leuke vakantie gehad met mijn beste maat Bas; naar Boedapest en Praag. Ook heb ik nog meegedaan aan de Japanese Speech Contest. Gestreden en verloren. Niet alles kan natuurlijk goed gaan in het leven! Twee dagen daarna ging dan toch echt mijn vlucht. Ja, eindstress was er ook. Maar hoe dan ook: maandag 19 maart stond ik op Schiphol. Mijn ouders, broer en schoonzus & Bas waren gekomen om uit te zwaaien. Daar ging ik dan, op naar... Duitsland! Ik had een overstap in München. Ik vloog met Lufthansa, in een soort Playmobil vliegtuig. Twee stoelen naast twee stoelen. That's it. Laptop op schoot, handbagage ook nog ingecheckt. Een minuut of 50 later werd de landing ingezet. Daar waar het in Nederland mooi weer was bij vertrek, vond ik het nogal mistig. Toen het vliegtuig de wolken in ging, had ik wel het idee dat we omlaag gingen, maar dat de wolken wel hel lang bleven hangen. Wat is dit nou? Zie ik daar nou auto's? Wat bleek: die 'wolken' waren gewoon een sneeuwlandschap. We kwamen aan met hevige sneeuw, vanuit de lucht zag je dingen bewegen die op mensen leken, maar dan alles met meters sneeuw. Mooi, maar wel een beetje griezelig. Want toen het vliegtuig uiteindelijk landde, slipte het wel degelijk eventjes weg op de blijkbaar gladde baan. Maar goed: Duitsland was bereikt, op naar de volgende vlucht!

En die volgende vlucht, die ging niet veel later. De reis werd vervolg met de vlucht München - Haneda (Tokio) met ANA (All Nippon Airways), een hoogstaande Japanse maatschappij. Veel Japanners ook en dus zat ik eigenlijk al gelijk een beetje in Japan. Waar ik op de heenweg nog in een zeepkist met vleugels zat, was dit vliegtuig wel even anders. Prachtig, het leek wel een kasteel. Het vliegtuig was van binnen bijzonder hoog, en de stoelen waren super ruim. Wel helemaal vol ook. Mooi hoor. Het vliegtuig vertraagde anderhalf uur ofzo, omdat we eerst ontdooit moesten worden met allemaal antivries sproeiers. Maar we vertrokken en kwamen een uur of tien later gelukkig aan. Ik was weer in Japan! Moe van de reis, maar blij om weer terug te zijn. Ik kwam aan ergens aan het eind van de middag. Ik zou de eerste vier nachten in Tokio blijven, in een capsule hotel in Ueno. Daar moet je heen met de trein/metro. En ja, het was natuurlijk rush hour! Kortom: Rick stond met een winterjas in een bloedheet Japan, in de metro met de ene koffer op de andere gestapeld. Ik knuffelde die koffers en zo stond ik bekneld tussen allemaal andere Japanners die mij gefronst aankijken. Ik besefte dat ik en stoorzender was, maar kon ondanks dit schuldgevoel niet anders dan gewoon met de trein mee. Ik zou mezelf niet zijn als ik uiteindelijk in Ueno ook nog eens zou verdwalen. Ik was wel eens in het hotel geweest, dus dacht ik eigenwijs dat ik het wel zou weten... Ik had natuurlijk ook geen internet, dus ja... Maar goed, zoals mijn vader zou zeggen: 'Je komt altijd ergens', en zo uiteindelijk na een hoop gestrompel ook bij het hotel. Waar ik snel en douche nam, wat at en daarna lekker mijn capsule in ging voor de eerste nacht in het hete Japan.

In Tokio ben ik dus vier nachten gebleven. De eerste nacht ben ik naar de karaoke geweest met Virgil en zijn broer (Virgil was de coördinator internationale betrekkingen bij de gemeente Hirado). Leuk om gelijk de eerste dag even iemand te zien en Nederlands te praten. Het was erg gezellig. De dagen daarna heb ik niet zo heel veel gedaan. Enerzijds een beetje tot rust gekomen van de afgelopen weken, en anderzijds een beetje plannen gemaakt voor de komende dagen en weken. Een avondje heb ik overigens nog gespendeerd met een paar klasgenoten uit Rotterdam en een student die vorig jaar een jaar aan de Hogeschool heeft gestudeerd. We zijn naar zo'n Izakaya geweest en hebben wat drankjes gedronken. De een na laatste dag in Tokio ben ik naar de 'Kuyakusho' geweest. Hoe leg je dat uit... Tokio is geen stad maar een metropool, en het is bestuurlijk ingedeeld in 23 regio's. In het Engels noem je het wel 'cities' maar eigenlijk zijn het dat dus niet. Afijn, het komt neer op een soort stadhuis. Als je ervan uitgaat dat er 23 regio's zijn, en alleen dit stadhuis al vier enorme gebouwen heeft, realiseer je je weer hoe groot de stad is. Afijn, ik heb me daar ingeschreven als resident van de gemeente, een wettelijke verplichting. Ook heb ik mijn handbagagekoffer volgestopt met wat kleding en spullen voor de komende week, en was mijn dormitory gelukkig bereidt de grote koffer te bewaren. Dat was niet te doen om die overal mee naartoe te slepen. Ook daar ben ik dus al even geweest. De koffer kwam gewoon buiten het kantoor te staan, met een briefje met mijn toekomstige kamernummer erop. Zou het in Nederland nooit hebben aangedurfd, maar de Japanners vertrouw ik voldoende :-). 

Een dag later ben ik met een tussenstop in Hamamatsu met de gewone, lokale treinen naar Nagoya gegaan. Het was vakantie in Japan, dus de snelwegbussen zaten vrij vol en waren dus super duur. Voor een euro of 30 kon je ook met de gewone trein. Dat was iets goedkoper, en ik had die dag toch niet echt iets beters te doen, dus waagde ik me aan de reis van ruim zeven uur en zo'n vier overstappen. Toen ik bijna in Nagoya was, realiseerde ik me dat ik een andere datum aan okaasan (gastmoeder in Inuyama) had doorgegeven. Beetje raar dus als ik nu ineens, twee dagen te vroeg en daarnaast in het donker, voor de deur zou staan. Moe als ik was besloot ik te vragen of ik een dag eerder kon komen, en boekte ik voor de nacht een hostel dichtbij het station van Nagoya. Hier spendeerde ik de nacht. In een soort hoogslaper. Niet ideaal, beetje zonde van het geld maar toch een comfortabele nacht. Die dag erna zou ik rond 17:00 welkom zijn. Dan kon okaasan me ook ophalen van het station en hoefde ik het hele eind niet te lopen. Die ochtend ging ik dus na de het uitchecken om 10:00 op zoek naar een Starbucks waar nog plaats was voor mij en m'n laptop. De derde Starbucks voldeed aan dat criterium. Ik bestelde een lekkere bak koffie en een New York cheesecake: mijn ontbijt en tevens lunch. Ik klapte mijn laptop open en ben de hele middag gaan schrijven. Ik zou namelijk een stuk schrijven over mijn leven na de AFS-uitwisseling voor een magazine van AFS. Weer iets om af te vinken! Aan het eind van de middag stapte ik de trein in en haalde okaasan me op van het station. Leuk om haar weer te zien, al is het dit keer maar een ruim halfjaar geleden. Ik ben (was?) ook wat lichter dan vorige zomer, dus altijd leuker om te horen 'ben je afgevallen?!' in plaats van 'wat ben je dik geworden!'. Japanners indirect? Oh, je moest eens weten.. :-)

In Inuyama heb ik in totaal uiteindelijk zeven nachten gespendeerd. Ik was een beetje laat met plannen maken, en omdat het vakantie was in Japan was iedereens agenda al vrij vol. De meeste dagen heb ik dus gewoon thuis gezeten, werkend aan het afvinklijstje dat ik nog had. Toch heb ik wel een paar mensen ontmoet hoor. Zo hadden de AFS-tantetjes uit Japan weer een lunchmoment georganiseerd. Leuk om die altijd weer even te zien en vooral leuk dat ze, hoe vaak ik ook kom, altijd even iets inplannen. De sakura-bomen stonden overigens vol in bloei. Mede omdat ik zo weinig plannen had, wilde okaasan 'Hanami' met me doen. Hanami is vrij Japans: op een kleedje onder de verlichte kersenbloesem, 's avonds picknicken en alcoholische versnaperingen nuttigen. Otousan (gastvader) vertelde me de avond nog dat hij niet meeging. Toen ik met een beetje sarcastische toon zij dat ik dan ging huilen, ging 'ie ineens toch mee. Tja, je bent otousan of je bent het niet. Uiteindelijk zijn we dus met z'n drieën gegaan, en het was gezellig. Lekkere dingetjes gekocht, kleedje uitgerold, en genoeg bier en sake. Mooie avond! Ik ben overigens ook nog een keer met Shihomi (gastzusje) naar de karaoke geweest. Met z'n tweeën! Dat was nog nooit voorgekomen, haha. Die avond, de laatste avond, gingen we uit eten met het gezin. Ik mocht kiezen wat, en ik koos voor 'Yakiniku' (zoek maar op). En daar werd werk van gemaakt: we zaten ongeveer drie kwartier in de auto voor een piepklein restaurantje middenin een vrij onbewoond berggebied in de naastgelegen prefectuur Gifu. Wel veel auto's, met mensen die wachtten op een plekje! Na een wachttijd die langer moet zijn geweest dan de gehele rit ernaartoe, hadden ook wij een plekje. Ze hadden geen woord teveel gezegd: ge-wel-dig. Ik denk dat het het lekkerste vlees was dat ik ooit heb gegeten. En weer een besefmomentje: waarom in vredesnaam eten wij in Nederland geen koeientong?! Afijn, het was een gezellige avond. De rekening loog er ook niet om: ongeveer 32 eurie per persoon; een vermogen voor een avondje uit eten in Japan. Ik voelde me weer schuldig, verhuld in een naastgelegen gevoel van dankbaarheid. Daarna werd ik overigens afgezet op het station, want ik zou nog een biertje gaan drinken met drie klasgenoten uit mijn AFS-tijd. Ook dit was erg gezellig. Met de laatste trein ging ik terug, en toen moest ik nog alles inpakken en de kamer een beetje netjes maken. Om zes uur ging de wekker weer, want dan zou ik met de snelwegbus naar Tokio terugkeren. Ik werd overigens door zowel okaasan als otousan weggebracht naar het station, vroeg in de ochtend op de kostelijke zondag. Ook dit keer weer hebben ze het tot een leuke week gemaakt. Niet dat ze dit verhaal lezen, maar toch hartelijk bedankt! :-)

Met mijn korte haartjes, ik was ook nog even naar mijn oude en vertrouwde, maar nooit teleurstellende kapper geweest, stond ik ineens weer op het station van Inuyama. Het zat alleen niet mee: wegens een aanrijding met persoon was er boegeroep op het spoor. Gelukkig was ik niet in Nederland, maar in Japan, en reden er toch nog wat treinen. Was wel even spannend of ik het zou redden, maar gelukkig ging alles goed en zat ik een uurtje later gewoon in de bus. Heerlijke manier van reizen blijft dit toch. Erg comfortabele bus, waar je ook nog even je oogjes dicht kan knijpen. Een uurtje of zes later kwamen we aan in Shinjuku, het drukste station van Tokio, op de laatste dag van de vakantie. En ja, het was druk. Maar ik wist inmiddels waar ik wezen moest, en daarom ging ik daar ook heen. Het was de eerste dag van april, wat betekende dat ik eindelijk mijn kamer in mocht. Eenmaal aangekomen werd ik ontvangen, kreeg ik een stapel te lezen papieren en werd ik door een van de studenten die er ook verbleef een beetje rondgeleid door de dormitory. Dat viel niet tegen! Mijn kamer is mooi ruim (15m2) inclusief een wastafel en een eigen WC. Verdere aanwezigheden zijn een bed, koelkastje, heel veel opslagruimte, een kast, een boekenkastje, een bureau en een minibalkonnetje om je was op te hangen. Interessant detail: Je moet door je raam klimmen om erop te komen. In de dormitory zitten ook gemeenschappelijke ruimtes: een cafetaria (een zaal met tafels en stoelen om je zelfgekochte eten te nuttigen), een soort lounge met TV, een bibliotheekje, een heuse gebedsruimte en ook nog een studeerkamer. Goed geregeld hoor! Die avond was ik vreselijk moe en stortte ik vrij vroeg ter aarde. Dat had ook te maken met mijn zoektocht naar de supermarkt kort daarvoor, die toch echt ergens in de buurt zou moeten zijn... Grmpf. Afijn, ik werd wakker om een uur of 10 's avonds, klaarwakker en vastberaden om alles uit te pakken en mijn kamer in te richten. Rond half vijf 's nachts kon ik eindelijk douchen en toch nog een uurtje of vier slaap pakken. De volgende dag begon namelijk de tweedaagse oriëntatie voor uitwisselingsstudenten. 

Wat wil je niet op je eerste dag? Juist, te laat komen. Hehe, ja. Ik was echter ontwaakt uit mijn slaap, en wilde eerst nog iets anders doen. Ik had me namelijk verdiept in mobiele abonnementen, aangezien ik toch een data-abonnement nodig heb. Er bestaan wel aanbieders met Engelse service en maandelijkse dingetjes, maar die zijn drie keer zo duur als sommige Japanse aanbieders. Voor de provider van mijn keuze, heb ik een creditcard nodig waar mijn naam op staat. Die had ik niet. Daarvoor moet je een Japanse bankrekening openen. Om dat te kunnen doen heb je weer een Japanse 'hanko' (naamstempel) nodig. Genoeg te doen dus. Ik had in Inuyama een beetje hulp gekregen van okaasan om alvast naar een bank te gaan om te kijken wat je allemaal nodig hebt om een rekening te openen. Het formulier dat je daarvoor moet invullen hadden we ook samen doorgenomen. Ik had mijn stempel toen nog niet bij me (die zat in m'n grote koffer) dus moest ik het zelf doen in Tokio. Dat wilde ik dus gaan doen die dag. Het vrouwtje legde een en ander duidelijk en begrijpelijk uit, dus het ging goed. Maar het duurde wel ruim een uur! Toen ik daar klaar was rende ik dus naar het station. Die trein was ook nog eens vertraagd, waar ik ook verbaasd over was. Later heb ik geleerd dat treinen vaak te laat rijden in Tokio, maar wat wil je ook met die krappe schema's (sommige metro's rijden zo'n beetje elke twee minuten ofzo). Afijn, ik kwam op de campus aan en was nog net op tijd. Gelukkig.  Deze dag bestond uit een beetje basic informatie. Na afloop heb ik een trajectkaart laten maken voor mijn dagelijkse reis tussen school en de dormitory. Ook dit duurde erg lang; in Japan begon iedereen vandaag aan zijn nieuwe opleiding, nieuwe jaar of nieuwe werk. Risico van het vak. Daarna was ik eindelijk klaar voor de dag en kon ik boodschappen doen. 

De volgende dag was er opnieuw een oriëntatie, gevolgd door een Japanse instaptoets om iedereens niveau te bepalen. Daartussen heb ik nog bij een halalrestaurantje op de campus (wtf?) gegeten met mijn studiegenoten uit Rotterdam. Sinds dit jaar in het leven geroepen om ook de islamitische studenten te bedienen. Logisch. Alleen waren alle klanten Japanse studenten die waarschijnlijk geen idee hebben wat halal is. Meestal boycot ik die tenten principieel, maar moest nu even rekening houden met mijn studiegenoten. De dagen erna heb ik vooral gespendeerd in en rondom het huis. Een beetje wennen aan de sfeer hier en een beetje kijken wat er allemaal te vinden is rondom de campus. Een supermarkt, een 100-yen winkel, een convenience store, een restaurant en ook een postkantoor. Allemaal op maximaal tien minuten loopafstand: top! 

Ook kwam ik erachter hoe vreselijk veel dingen je eigenlijk nodig hebt als je op jezelf gaat wonen. Wasmiddel (een uitdaging op zich in Japan), wasmanden, prullenbak, toiletrollen, plakbandhouders, koffiemaakdingen, borden, bestek, glazen, spiegeltje, inhoud voor je koelkast, handdoeken, shampoo, tandpasta, zakdoeken, schoonmaakspullen, een waterkoker... enzovoort. Nou heb ik de helft zo'n beetje nog niet genoemd, maar laat ik zeggen dat dit eigenlijk tot en met gister heeft geduurd om het allemaal in te slaan. Het is nogal een eind lopen naar het station (ruim 20 minuten) en natuurlijk heb ik geen andere vervoersmiddelen dan de benenwagen, dus moet ik duizend keer op en neer om überhaupt alles mee te kunnen nemen. Maarja, ik heb het in ieder geval geregeld. Andere dingen die ik moest doen zijn alle boekjes en handleidingen lezen van de oriëntatie, een voorlichtingssessie in de dormitory, verklaringen tekenen, mijn vakken uitkiezen, enzovoorts. Ook heb ik op de tweede dag van de oriëntatie twee masterstudenten ontmoet uit Leiden. Eentje woont toevallig ook in de dormitory, dus met haar heb ik nog een hapje gegeten. Dat was de eerste persoon die ik een beetje leerde kennen van de dormitory. Ja, vrienden maken, dat is iets een soort verborgen angst waar je nooit aan zal wennen, ook niet als het je tweede uitwisseling is. Ik werd vorige week, ik meen donderdag, ineens geappt door die guy die me een rondleiding had gegeven door de dormitory op de eerste dag. Ik was eigenlijk best moe, maar weet ook dat ja zeggen tegen alles de beste tactiek is om vrienden te maken. Ik ging dus naar beneden, waar hij zat met nog een Engelse gast en en paar Japanners. We praatte een beetje en deden kaartspelletjes. Ik verloor steeds dus uiteindelijk trakteerde ik op een ijsje... rond 01:00 's nachts :p Maar goed, voelde wel even goed om een beetje contact te maken hier. Afgelopen vrijdag kreeg ik weer een berichtje of ik zin had om Okonomiyaki met hun te maken als avondeten in de grote keuken beneden. Dat had ik wel, maar ik moest helaas afzeggen. Waarom?: ik had me spontaan opgegeven voor een heel bijzonder evenement!

De Nederlandse Kantokring, een soort vereniging van Nederlanders die zo nu en dan activiteiten organiseert voor Nederlanders in de kanto-regio, waaronder Tokio. Ze noemden het de 'tulpenborrel', en het was op de ambassade. Ik ging er samen heen met Michelle (goede vriendin die ook op AFS-uitwisseling is geweest en vorig jaar afstudeerde van dezelfde opleiding). Zij heeft inmiddels een baan gevonden in Japan en is hier dus voor onbepaalde tijd heen gekomen. De borrel was echt super leuk! De ambassade is echt super groot en daarnaast heel centraal gelegen. Praktisch naast de Tokyo Tower! Leuk om allemaal Nederlanders te spreken daar; je hebt toch allemaal iets gemeen! Ook nog wat leuke contacten opgedaan, maar bovenal heel gezellig en bijzonder om dit mee te mogen maken. Ik heb me ook gelijk aangemeld voor de koningsdagviering later deze maand. Daarvoor hebben ze een Engelse pub afgehuurd waar wij met onze oranje shirts voor een X-bedrag een avondje bier kunnen drinken met bitterballen! Ja, normaal ben ik nooit zo van subgroepjes van bepaalde nationaliteiten in andere landen, maar dit vind ik wel echt leuk! Scheef? Nee hoor, dit staat integratie niet in de weg, het is alleen gewoon heel leuk om je ervaringen met landgenoten te delen! :-)

Afgelopen weekend heb ik niet veel bijzonders gedaan. Zaterdag stond in het teken van 'de was doen', iets wat ik tot dan toe eigenlijk nog nooit had gedaan in mijn leven. Gelukkig bestaat Whatsapp en kon ik mijn moeder even om hulp vragen, haha. Gister ben ik nog een middagje opgetrokken met Tomoka, iemand die ik door de Hirado-uitwisseling ken, die ik vorige mand nog samen met haar moeder een dagje op sleeptouw heb genomen in Nederland. Gelijk met mij is ze naar Tokio verhuisd, om er te werken als verzorgende. 

En zo zit ik dan, maandagmiddag, achter mijn bureau. Vanaf morgen begint het dan echt, denk ik. Vandaag, morgen en woensdag is de 'Freshman Week', wat neer komt op een soort festiviteit waar alle clubs (die noemen ze 'circles' op universiteiten) actief leden werven. Ik ga zeker even kijken morgen, met name bij badminton. Daar zit die ene gast trouwens ook op die me naar mijn kamer wees en me uitnodigde om naar beneden te komen, leuk! 's Avonds is er een soort welkomstreceptie georganiseerd door de universiteit, om nieuwe uitwisselingsstudenten welkom te heten. Wie weet kan ik daar ook nog een beetje contacten maken. Woensdag heb ik nog als rustig dagje, waar ik ook even ga kijken denk ik bij de clubs. Donderdag beginnen de lessen dan echt, en is de opstartfase ten einde. Ik heb er zin in en ben heel benieuwd naar alles wat komen gaat. De 22e is er ook op de dormitory overigens nog een welkomstdingetje.

Dit was mijn eerste blogpost over mijn tweede uitwisseling in Japan: Een grote stad vanuit het perspectief van een universitair student. Een nieuwe uitdaging, nieuwe onzekerheden & zeker ook nieuwe kansen. Ik heb er zin an! 


Foto's: (klik voor grotere afbeelding)

Boven de Duitse wolken:

Boven de Duitse wolken... 

Onder de Duitse wolken!

Het vliegtuig vanuit Duitsland op naar Japan

De capsule van binnenuit

Eten met Virgil en zijn broer, na een ruime drie uur karaoke

De grote boze stad

Shochuu drinken met studiegenoten

Het hostel in Nagoya

Eindelijk eens geen kant en klare broodjes voor ontbijt: terug in Inuyama!!

De lunch met de AFS-tantetjes

Hanami met otousan en okaasan

Een rondje Inuyama bij zonsondergang

Hier zelfs ook het kasteel door de sakuraboom

Blijft m'n favoriete plekje dit

Karaoke met Shihomi

Yakiniku!! De foto hierboven is koeientong, hieronder weet ik niet, maar het was HEERLIJK

Terug in Tokio, aangekomen bij mijn nieuwe woonplaats. Hier volgen foto's

De Gang

De gedeelde keuken

De gedeelde wasplaats

De ingang, afgesloten met detectiepoortjes

Alle nationaliteiten die momenteel op de dormitory verblijven!!

De prachtige sakura

De oriëntatiesetting op de uni

De campus van een afstandje; het eerste lage gebouw is de kerk!

Het station, waar ik vanaf nu elke dag aankom