Fijn dat u allen weer de moeite heeft genomen om mijn blog aan te klikken, en dus hoogstwaarschijnlijk ook om het tweede verslag vanuit Japan weer te komen lezen. Daar waar het voornemen is om twee blogs per drie maanden te schrijven, wil dit nog wel eens mislukken. Zoals nu. Mijn laatste blog was 3 mei en vandaag is het alweer 27 juni, bijna twee maanden verder. En ik moet zeggen... het is echt niet normaal druk de laatste tijd. Sowieso moet ik elke dag natuurlijk naar de uni, maar ook daarnaast doe ik een hoop. Is natuurlijk ook mijn eigen schuld omdat ik tegen (bijna) alles ja zeg, omdat ik in mijn vorige uitwisseling heb geleerd dat je daar de meeste ervaring van opdoet. Dat klopt ook zeker wel, maar de afgelopen weken heb ik ook na school elke dag iets te doen gehad. Tien voor tien ongeveer ga ik het huis uit, en als ik 's avonds voor elven binnen ben, ben ik al blij. Kun je nagaan. Ook de weekenden zitten vol. Ik denk dat ik in de laatste 1,5 maand ongeveer 5 dagen thuis ben geweest. En dan denk je aanvankelijk: heerlijk, lekker relaxen. Maar dan, kijk je in je agenda van volgende week, zie je dat je nog heel wat moet doen, constateer je de hopen was in de wasmand, moet je ook nog een keer stofzuigen & je hebt je bed al een paar weken niet meer verschoont. En oja, die boodschappen komen ook niet vanzelf in de koelkast. Dus vrije dagen? Die heb ik de afgelopen maanden niet gehad. Maaaar, ondanks dat ik nu echt wel een beetje moe begin te worden, heb ik toch een prachtige tijd hier in Tokio. Als ik zo even mijn vorige blog bekijk, lijkt het nog veel verder weg dan dat het in werkelijkheid is. Ook als ik mijn agenda van de afgelopen tijd bekijk, zie ik zoveel dingen die ik gedaan heb, waarvan het echt voelt alsof het vorig jaar was. Lang verhaal kort: ik heb het nog altijd heel goed naar mijn zin in Tokio, maar de drukte begint nu wel een beetje zijn tol te eisen. Gelukkig heb ik een aantal weken vakantie in het vooruitzicht, maar al had ik dat niet denk ik dat ik toch wel redelijk tegen een overspanning aan zou kunnen zitten aan het eind van het semester. Aan de andere kant geeft de drukte me weinig ruimte om veel aan thuis te kunnen denken, en heb ik de laatste tijd steeds meer momentjes waarop ik denk ''ik zou nu echt wel even naar huis willen''. Ik zou zeggen, gaat u er maar weer even lekker voor zitten voor zover u dat nog niet had gedaan, dan zal ik u het verslag van de afgelopen bijna twee maanden doen toekomen! Alvast hartelijk dank voor het lezen!
Mijn vorige blog eindigde bij het verhaal van de docent uit Hirado die op de een of andere mysterieuze wijze een enorme reis had geboekt om mij te komen opzoeken. De dagen daarnaartoe zag ik er als een blok tegenop. Toch een aparte situatie: iemand die je laatst nog via werk in Nederland hebt gezien maar nauwelijks een woord mee had gewisseld, die nu een dure en verre reis boekt om uitgerekend mij te komen opzoeken. De avond dat ze aankwam, spraken we af in een restaurantje. Ik kwam op tijd aan, maar ze zat al binnen. Die avond hebben we gewoon een beetje gegeten en gekletst. Vielen wel een hoop stiltes, maar het viel me nog wel mee. Bijna alleen maar in het Engels gepraat geloof ik. Ik moet nu wel even lachen als ik aan die vraag na het eten terug denk: ''Wat gaan we morgen doen?''. JA EHH, U KOMT TOCH NAAR TOKIO?! :P Ik weet niet helemaal meer hoe dat gesprek toen verliep, maar de volgende ochtend stond ik ineens op het station van Ueno, ontmoette ik haar en liepen we naar de dierentuin. DE DIERENTUIN JA. Het was een vrij warme dag, en ze had -heel Japans- een paraplu opgezet als zonnewering. Die dag ging het overigens alleen nog maar in het Japans. Ik heb nog nooit zo lang in een dierentuin gelopen. Bij elk kooitje stond ze stil en ging ze kijken, terwijl ze met haar geweldige motoriek continu opbotste tegen voorbijgangers. Het was een apart fenomeen, en ik had het idee regelmatig raar aangekeken te worden. We hadden ook al om negen uur ofzo afgesproken op dat station, dus de dag duurde vrij lang. Toen we om een uur of 14:00 eindelijk de dierentuin uitkwamen, gingen we lunchen op het station. Ze was volgens mij nog niet van plan het hierbij te laten. De volgende stop werd het Edo museum in Tokio. Daar wilde ik in principe ook al een tijdje naartoe, dus dat was wel leuk. Een museum over de tijd van het Japan dat niet alleen geografisch- maar ook politiek, sociaal en economisch onbereikbaar was voor het Westen. Ik vond het een mooi museum. Alleen werd mevrouw ineens moe en ging ze op bankjes zitten. Het bezoek duurde dus niet lang. Afijn, we gingen op de terugweg, en rond het avonduur zeiden we gedag. Ze zou de volgende ochtend immers weer met het vliegtuig vertrekken naar het verre zuiden. Kortom: het was een hele aparte dag. Ze bedankte me wel voor de ''geweldige'' tijd, dus ik heb in ieder geval haar er blij mee gemaakt denk ik.
Kort na mijn vorige blog was het natuurlijk dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Vanuit Japan wachtte ik tot diep in de nacht tot het in Nederland acht uur was. Normaal zat ik nu met Bas in de Maria ter Zeekerk, liep ik over de algemene begraafplaats om daarna aan te sluiten bij het Wilhelminamonument. Allemaal in Noordwijk. Nu zat ik met een kopje thee bij de computer om via een VPN-verbinding toch redelijk de dodenherdenking te kunnen volgen. De dagen ervoor en erna zette me dat even aan het denken. Ik had bijna nog nooit Japanse oorlogsfilms gezien. In die twee weken ongeveer erna heb ik er bijna elke dag wel een zitten kijken. Indrukwekkend om te zien, en daarnaast ook erg interessant om het een beetje te vergelijken met de oorlogsfilms van westerse makelaardij die elk jaar begin mei weer op de televisie komen. Dat maakte me nieuwsgierig naar Japanse oorlogsmonumenten. Na een beetje googelen kwam ik toen uit bij de 'Yasukuni Shrine', een Shrine (=heilig gebouw, soort van tempel, uit de Shintoïstische religie). Deze shrine was eeuwenoud, maar is sinds de Tweede Wereldoorlog enorm omstreden. Het shrinecomplex was ooit opgezet om alle Japanners die bij de verdediging van de natie zijn omgekomen te herdenken en om hun geesten een plek te geven. Echter, zitten daar ook de generaals en andere eerstegraads oorlogscriminelen van de Tweede Wereldoorlog bij. De minister president van Japan brengt er jaarlijks een bezoek aan, iets dat ook nogal omstreden is. Des te meer was het interessant om er rond te lopen. Overal kwam je het logo tegen dat staat voor de keizerlijke familie. Dit was ook het logo dat op de legeruniformen stond ten tijden van de Tweede Wereldoorlog. Beetje dubbel dus. Het was een vrij groot en heel mooi complex, met tal van andere beelden. Verder was het een shrine zoals overal: een plek om te bidden. Echter voelde ook dit toch een beetje dubbel. Achter de shrine was namelijk een gebouwtje waar alle namen van al die mensen die vochten in de naam van de keizerlijke familie op Japans papier waren opgeschreven. Dus wat betekent dat bidden nou? Je dankbaarheid uitspreken voor al die gevallenen, ook van ver de wereldoorlogen, die de huidige vreedzame natie tot wat het is hebben gemaakt, of betekent het ook je respect betuigen aan al die oorlogscriminelen waarvan hun energie ook 'enshrined' is in dit gebouw? Ook dit: erg dubbel. En dubbel, dat is de beste manier om het hele gebeuren te beschrijven. Naast de shrine is namelijk ook een van de grootste en bekendste oorlogsmusea van Tokio gevestigd. Ook daar bracht ik een bezoekje aan. Ook dit museum is nogal omstreden, en des te interessanter om er zelf eens heen te gaan en er een mening over te vormen. In principe was het een prachtig museum, met veel spullen en informatie van heel wat oorlogen die Japan heeft gevochten in de geschiedenis (denk hierbij aan de oorlogen met Rusland en China, maar ook aan bijvoorbeeld de Opium oorlog). Als je het museum binnenkwam, was het overigens wel wat vreemd. Er stonden drie dingen die in het oog sprongen: een gevechtsvliegtuig van het keizerlijke leger, gebruikt in de tweede wereldoorlog. Wat stond op het bordje? Hoe goed de Japanse technologie op dat moment was. Overigens gewoon gefabriceerd door bedrijven die vandaag de dag enorme autofabrikanten zijn. Dan stonden er een paar luchtafweerinstallaties met een hoop kogelgaten. Op de bordjes was te lezen hoe de dappere soldaten niet opgaven op bijvoorbeeld de zuidelijke eilanden, zelfs toen ze van alle kanten werden bestookt. Maar wat ik nog het opvallendste vond: er stond een grote stoomtrein. En jawel, die werd gebruikt op de spoorweg die onder anderen Birma en Thailand doorkruiste. Ook weer alleen maar positieve dingen op de bordjes, terwijl ik ongeveer weet hoeveel lokale dwangarbeiders, in opdracht van het Japanse leger, zijn overleden bij de aanleg van de spoorlijn door veel te hard werken in combinatie met slecht en weinig eten.
De collectie verderop in het museum vond ik in principe wel objectief gedaan, de historische feiten voor zover ik dat kan controleren kwamen wel overeen. Alleen dan toch die selectieve elementen. Pearl Hearbor was tentoongesteld in een klein hoekje, en de aanloop ertoe werd vooral toegeschreven aan de agressieve houding van de Amerikanen. Zo van, ze lokte het zelf uit. anderzijds moet ik toegeven dat het museum toch wel heel indrukwekkend was soms. Zo waren er bijvoorbeeld een hele hoop brieven tentoongesteld van Japanse soldaten (van mijn leeftijd, soms jonger) aan hun ouders. Bijvoorbeeld, die van de kamikaze-piloten die meededen aan o.a. de aanval op Pearl Harbor. Die wisten natuurlijk dat ze nooit meer terug zouden komen. Wat ik eigenlijk nog schrijnender vond dan de kamikazevliegtuigen was het volgende concept: de Kaiten. Dit was een wapen waar ik nog nooit van had gehoord. Iets dat Japan had bedacht uit een soort wanhoop in de laatste twee jaren van de oorlog. De kaiten was een bemande torpedo. Als je een torpedo afschiet, kun je natuurlijk het doel missen. Maar niet als de torpedo wordt bemand, deze man kan zien waar hij is ten opzichte van het doel en de torpedo daarnaast kan besturen. Maar u raadt het al; ook dit was kamikaze. En dan te bedenken dat vaak jonge jongens van nog geen twintig zich vrijwillig meldde om erin te gaan zitten. Niets is natuurlijk eervoller dan, zelfs richting het Japanse verlies, te sterven in naam van volk en vaderland. Erg schrijnend, en zo kom je dan ook tot de conclusie dat ook Japan verliezers had. Gasten die minder kansen en keus hadden dan mijn leeftijdsgenoten vandaag de dag, 'gewoon' hun werk deden voor iets wat later de 'verkeerde kant' zou blijken te zijn, maar hun leven gaven in de strijd tegen westerse mogendheden waarvan zij hadden geleerd dat zij juist de slechte waren. Rondom het museum, dichtbij de shrine stonden daarnaast ook tal van andere beelden. Bijvoorbeeld: die van een paard en een andere van een hond. Dit om de dieren te herdenken die in de strijd zijn gestorven (dieren werden soms ingezet door het leger). En misschien nog wel de indrukwekkendste: een beeld van een vrouw met drie kinderen, gedoneerd door veel Japanners die enkel door hun moeder zijn opgevoed in de loodzware jaren voor-, tijdens- en na de Tweede Wereldoorlog omdat hun vaders moesten dienen voor het leger en nooit meer terug zouden keren. Een respectbetuiging uit bewondering voor hun moeders dus. Kortom, een erg indrukwekkende dag.
Zoals ik in de vorige blog al aankondigde, heb ik een soort van bijbaantje: freelance tourgids voor Tokiotours, een Nederlandse start-up. Ik heb wel een 'work permit' voor een bijbaantje, maar die heb ik niet eens nodig gehad omdat richting de Olympische Spelen in 2020 een en ander is versoepeld om als toeristengids te werken. De eerste tour die ik aannam, was eigenlijk verschrikkelijk. Wel, je moet het zo zien: ik wordt gevraagd of ik beschikbaar ben, en bij een ja wordt ik in contact gebracht met de klant. Dit keer waren dat drie mensen. Ik had contact via een man, waarvan ik wist dat die wat ouder was. Aan de hand van zijn wensen stelde ik een tour samen, me hulp van het bedrijf. Dit kost uren om voor te bereiden: de tour is 6 uur lang, en je moet ze natuurlijk overal heen begeleiden. Dus: wat is de beste route qua afstanden, welke trein moet je dan van waar tot waar hebben, welke uitgangen van stations... etc. Ook bestond de tour uit een aantal dingen waar ik zelf ook nog niet was geweest, dus moet je ook nog even wat historische verhaaltjes en feitjes uit het hoofd leren. Al goed, te tour begon in de lobby van het hotel. Daar haalde ik de klanten op. Maar goed: de oudere man was een Brit van in de 70, met twee vrij jonge Thaise vrouwtjes mee op sleeptouw. Je gaat dan een en ander denken, zeker als hij ze geld geeft en ze daarmee allemaal cosmetica winkeltjes inrennen en terugkomen met tassen vol, bijna vragend om nog meer zakgeld. Een vreemde gewaarwording. We gingen naar verschillende locaties, maar het ging alles behalve soepel. Okee, dit was mijn eerste tour dus dat is enigszins logisch, maar het ging best vaak mis. Met de treinen dan, vooral met overstappen. Normaal loop ik maar een beetje rond en kom ik er uiteindelijk wel, maar nu ben ik al pratend met de oudere man op stap en wil ik hem natuurlijk niet te veel laten lopen. Maar hier kon ik me niet altijd aan houden. Kortom, het was een erg lange dag en ik was enorm blij toen het voorbij was. Het duurde uiteindelijk een stuk langer en ik zette ze pas een uur na de afgesproken tijd weer af bij het hotel. Dat was aan mijn planning te wijten denk ik. Dit baantje begon met een ervaring waarvan ik naderhand dacht 'dit is niks voor mij en ik wil dit nooit meer doen'. Wat ook nog zo is, is dat de tour een privé tour is, en dat kost natuurlijk wel wat. Ik krijg 60%, maar moet 40% afdragen als commissie aan het bedrijf. Dat is op zich niet zo erg, maar wel als je al het geld contant ontvangt. Dan is het dus ineens heel duur, terwijl je zelf niet alles krijgt. Dat vind ik dus wel moeilijk, om meer geld aan te nemen dan dat ik uiteindelijk krijg. Maar goed, de man was vrij rijk. Heb er de dagen erna nog veel aan gedacht. Inmiddels heb ik toch weer een tweede tour gedaan, waar u wegens de chronologische insteek van de blog verderop over zult lezen.
Maar er gebeuren natuurlijk ook een hoop leuke dingen. De universiteit stuurt elke maand een mailtje met wat activiteiten en eenmalige baantjes die binnenkort plaatsvinden. Vaak zit er niet veel interessants bij, maar toch ook een keer wel. Namelijk; een kleuterschooltje die wat buitenlandse studenten zoekt voor een soort internationaal evenement wat ze houden. Doel: de kinderen vanaf jongs af aan al een beetje in contact brengen met buitenlandse mensen en ze iets over andere landen te laten leren. Hier meldde ik me voor aan, je zou immers ook 10.000 yen krijgen (= +/- 80 euro). Uiteraard kwam ook hier een hoop administratie bij kijken, maar uiteindelijk werd ik dan gevraagd voor een kennismakingsgesprek. Voor die tijd had ik mijn Powerpoint presentatie al in elkaar gezet en opgestuurd. Het was best een eind reizen: de kleuterschool lag namelijk in Saitama, de prefectuur (= soort provincie) naast Tokio. Het was overigens wel een leuk gesprek met de directrice en nog een andere juf. Alleen duurde het wel erg lang... Het ging op een gegeven moment nergens meer over en niemand maakte aanstalten om het af te sluiten. Maar goed, ik had les, dus na een uur of 2,5 moest ik dan toch echt weg. Onderweg zag ik nog wel een paar van die kindertjes; super schattig! Een paar weken later zou het evenement dan plaatsvinden. 's Ochtends nam ik de trein, een keertje niet naar de uni dus, maar richting Saitama. Daar aangekomen, waren er ook nog twee andere gasten (uit Mexico en China) die ook mee zouden doen. Eerst kwamen de kinderen allemaal de gymzaal binnen. Prachtig in lijntjes zittend, luisterde ze naar onze presentaties. Of nouja, luisteren... De kinderen hadden nog niet zo'n lange concentratieboog, haha. Was dus best een lastig publiek. Ikzelf heb gepresenteerd over verschillende dingen waar de kids wellicht in waren geïnteresseerd: sport, eten, mooie landschappen, Nijntje... en als klap op de vuurpijl hebben we met z'n allen het Nederlandse versie van 'hoofd, schouders knie en teen' gezongen/gedanst. Leuk wel. Na de gymzaal-sessie werden we alle drie naar andere klassen begeleid. Die klassen hebben hier allemaal fruitnamen. Ik zat in de 'Mikan-kumi', wat zoiets betekend als de mandarijnenklas. Haha. Super schattig al die kindjes, en ook die juf was echt zo'n kleuterjuf type. Nu weet je waarom deze blogpost zo raar opende. Afijn, ik ging op een minuscuul stoeltje zitten met een boekje van Nijntje. Die had ik hier gekocht, maar de directrice had me gevraagd om het eerst in het Nederlands voor te lezen, dan de plaatjes te laten zien en zo een beetje checken of ze begrepen wat ik vertelde. Dus, ik had zelf een vertaling gemaakt per bladzijde, en op de een of andere manier hadden ze het soms nog goed ook, haha. Hierna konden ze vragen aan me stellen. Vaak werd dit dan zo iets als 'Wat is je lievelingskleur'? 'Wat is je favoriete drankje?'. Meestal antwoord ik gewoon 'bier' op dat soort vragen, maar vandaag was het even limonade. :-) Na de Q&A was het lunchtijd. In Japan krijgen ze allemaal een lunch op school. Onwijs schattige bakjes met een soort kunstwerkje aan de binnenkant. Ik kreeg een docentenlunchbakje, met allemaal kleine dingetjes erin: rijst, een worstje, klein hamburgertje, stukje ei... en dat ei daar zat een smiley op getekend met ketchup. Ja schattig hoor, een hele gewaarwording. De juf vroeg overigens: 'aan welke tafel wil je zitten?' Toen ik de klas inkeek zag ik al die glinsterende oogjes mijn kant opkijken en iedereen wilden dat ik aan hun tafel kwam zitten. Wat een hartverscheurend dilemma, allemachtig. Ik ging gewoon maar ergens zitten en iedereen behalve die tafel was toen verdrietig. Wat kan ik daar slecht tegen, haha. Al goed, ze vroegen me van alles. Vaak kon ik ze alleen slecht verstaan omdat ze van die hoge stemmetjes hadden. Dat vond ik wel een beetje jammer. Maar voor de rest was het hartstikke leuk. Na de lunch hadden we nog wat vrije tijd, en ik besloot te blijven om even met de kids te spelen. Alleen toen weer hetzelfde probleem: ook van andere klassen kwamen ze nu aan m'n broekspijpen trekken of ik alsjeblieft met ze wilde gaan spelen. Die juffen stonden erbij en keken ernaar... Ik had gehoopt dat ze me zouden komen redden, maar het lot leek in mijn hand. Afijn, op een gegeven moment waren we een soort tikspelletje aan het spelen op het schoolplein. Ik ben normaal niet zo goed in sport, maar ik kan nog altijd harder rennen dan die kleintjes. Na ze even het voordeel van lange benen te hebben gedemonstreerd, liet ik me af en toe wel even tikken. Onder het spelletje door kwam er trouwens telkens een jongetje naar me toe, vragen of ik even wilde komen omdat hij me iets heel leuks wilde laten zien. Ik was echter midden in het tikspel, dus ik zei 'ja ik kom later wel even'. Dat ging zo'n vijf keer door, en op een gegeven moment begon het te regenen waardoor we naar binnen moesten. Ik besloot nog even snel met dat ventje mee te gaan, maar ook hier volgde een hartverscheurend iets: hij nam me mee naar van die turnringen, en hij wilde een soort koprol laten zien. Maar net toen hij een ring greep, kwam de juf hem mee naar binnen nemen. Slechte timing! Ook binnen wilde iedereen dat ik naar hun klaslokaal kwam of hun pianospel aanhoorde, maar toen was het ook voor hun tijd om de dag af te sluiten. Kortom: het was een super leuke ochtend/middag. Leuk om een keer zo op een kleuterschool te kunnen zijn, en ook geweldig om het enthousiasme van die onvermoeibare kleutertjes mee te maken. Schatten zijn het. En ook leverde het een paar mooie plaatjes op, die ik onderaan de blog met u zal delen.
Tja, de ene dag naast een oudere man lopen om hem de weg te wijzen, en de andere dag tikkertje spelen met veel te schattige kleuters. Je maakt nogal eens wat mee. Ook via het vak 'Antropologie in Japan' maak je nog eens wat mee. 10% Van het uiteindelijke cijfer wordt opgebouwd uit drie 'buiten de klas'-activiteiten. Zo moet je naar een aantal relevante gastcolleges, een demonstratie & moet je een keer vrijwilligerswerk doen. Als gastcollege kon je echter ook iets anders kiezen: namelijk een heuse rechtszaak. Een groep advocaten was namelijk via crowdfunding bezig aan een actie tegen het metropoolbestuur van Tokio. Ik weet niet exact waar het ze om ging, maar ze wilde publicaties en bewijsstukken van de beslissing om de zorg steeds duurder te maken. Het was een beetje een apart evenement. We zaten in de zaal, op een gegeven moment kwamen die advocaten dus met hun supporters, die links in de rechtszaal plaatsnamen. En ineens kwamen daar een stuk of 50 personen, gekleed in zwart-wit pakken, die allemaal aan de rechterkant plaatsnamen, tot de laatste stoel. En als laatste, toen iedereen opstond, kwamen de rechters binnen. Ik had nu het idee, ondanks dat ik van dit soort Japans geen woord kon verstaan, dat het vuurwerk zou worden. Ik zat klaar. Toen echter na een klein betoog van een van de advocaten aan de linkerkant, na een minuut of vijf de zitting werd afgerond, verbaasde me dat nogal. 'WTF just happened?!'. Geen idee. Hierna was er nog een soort van nabespreking in een kantoortje verderop. Hier hadden de advocaten iets georganiseerd: ze praatte de belangstellenden (veelal ouderen) bij over het verloop van het proces en de voortgangen. De envelop voor de financiële ondersteuning hiervan ging ook rond. Het was een beetje een aparte bijeenkomst, en totdat een van mijn tweetalige klasgenoten achteraf een beetje uitleg gaf, snapte ik er helemaal niets van. Afijn, ik ben een keer in een Japanse rechtbank geweest: grauw van kleur, maar volgens mij exact dezelfde gang van zaken als in het regenachtige Nederland. Voor de demonstratie ben ik overigens gaan kijken bij een 'Ganbatte Nippon'- georganiseerde demonstratie vlak naast de beroemde Shibuya Crossing (dat zebrapad waar honderden, zei het geen duizenden mensen tegelijkertijd de straat oversteken). Ganbatte Nippon is een extreem rechtse organisatie die zich met name tegen de aanwezigheid van buitenlanders verzet. Op hun borden waren dingen te lezen als 'stop het Chinese expansionisme' en 'weg met de Mongoolse agressie'. Ze waren vooral vrij luidruchtig met die megafoons van ze. Over wat ik gedaan heb als 'vrijwilligerswerk', zal ik later in deze blog schrijven.
Begin deze maand begonnen de 'midterms'; te tentamens. Je hebt hier halverwege- en aan het eind van het semester een tentamenperiode. De midterms bestonden voor mij uit vier Japanse toetsen (oraal interview/rollenspel, kanjitoets, vocabulaire- & grammatica toets en uiteindelijk een schrijftoets). Die waren niet al te moeilijk, maar de andere twee vielen nogal tegen. Voor Political Science moest je enorm veel artikelen lezen. Ik was er na een aantal weken al achter dat dit vak niet echt iets voor mij is. Veel oude artikelen over hoe geopolitieke veiligheidsoverwegingen tot stand waren gekomen, waar die toe geleid hebben en hoe die kennis voor de hedendaagse beleidsvorming kan worden gebruikt. Beetje droge stof. Ik had dan ook niet hoger dan een 5,5 voor deze toets. Maar het kan erger: bijvoorbeeld voor het vak 'Management of Japan'. Inhoudelijk gezien een heel interessant vak. Het gaat over o.a. de principes omtrent het Japanse werkleven, consumentengedrag in Japan & productie volgens Japanse werkwijzen. Echter is die professor die het geeft nogal een beetje apart. Een vrouw uit Oostenrijk, die zo'n twee weken voor de toets zei: ''vergeet alles van de afgelopen lessen; het tentamen gaat over twee boeken''. Nogal vaag dus. Nou, die boeken bestellen dan maar. Oh ja, die heeft ze zelf geschreven. Het lullige van het verhaal was echter dat de boeken pas een dag NA mijn tentamen aankwamen. En het tentamen? Die heb ik dus niet gehaald... Nog geen reden tot zorgen hoor, het is een klein deel van het totaalcijfer, maar alsnog wel een flinke tegenvaller. Verder gaan de lessen over het algemeen wel goed op school. Ben flink gewend aan het dagelijks leven hier en zit helemaal in het ritme. Bij tussenuren neem ik tegenwoordig vaak mijn laptop mee naar school, zodat ik een en ander aan achterstallig bureauwerk kan inhalen. Verder is het nog maar een maand voordat mijn studietijd in Japan definitief zal eindigen. Nu dus tijd voor de eindsprint: ineens moeten er voor elk vak enorme papers worden ingeleverd, om nog maar niet over de 'final exams' te spreken. Kortom: ik zal niet rusten voor het eind van het semester.
Deze laatste zin heeft overigens nog wat redenen. Zoals ik in mijn vorige blogpost al even kort aanstipte: ook in Japan ben ik actief als vrijwilliger voor AFS (= de uitwisselingorganisatie waarmee ik vier jaar geleden een high school jaar in Japan heb gedaan & waarvoor ik al die tijd daarna als vrijwilliger actief ben geweest in Nederland). Het is een ervaring waar ik aan de ene kant blij om ben die aangegaan te zijn, maar aan de andere kant flink heb onderschat. Het betreft een oriëntatiekamp voor buitenlandse studenten die voor een maand naar Japan komen om de taal te leren. Oriëntatiekampen, hoewel voor een heel schooljaar, heb ik twee keer mogen doen in Nederland. Een geweldige ervaring vind ik dat altijd. Je doet workshops met de leerlingen, leert ze wat over Nederland en bereidt ze mentaal en praktisch voor op alles dat komen gaat. Aan de hand van wat theorieën enerzijds en je eigen ervaringen anderzijds leer je ze hoe ze met problemen kunnen omgaan, welke obstakels zich kunnen voordoen & wat ze kunnen doen als ze zich wat minder vrolijk voelen. Dankbaar werk en daarnaast altijd heel gezellig en interessant om te doen. In Nederland krijgen we een week van tevoren een handleiding toegestuurd met het programma en uitleg van de workshops e.d. Op de dag zelf, een paar uur voordat de leerlingen aankomen, komen we dan met de vrijwilligers bijeen om alles een keer door te spreken. En dan begint het kamp. Ik had me dus voorgesteld, dat dat hier ook op een vergelijkbare manier zou gebeuren. Nou, daar heb ik me mooi in vergist. Hier gaat het helemaal anders. Ten eerste zit AFS anders in elkaar: de oriëntatiekampen, zomerkampen & eindkamper worden hier gedaan door een club mensen van de 'Gakusei Bu', wat iets betekend als de studentgroep. Er zijn ENORM veel vrijwilligers hier, daar zouden we in Nederland jaloers op zijn. Je meld je aan voor een van de verschillende activiteiten, moet een berg formulieren invullen & dan op het resultaat wachten. Ter illustratie: AFS in Nederland: ze zijn enorm dankbaar dat je dit voor ze wilt doen en bedanken je voor je medewerking. AFS in Japan: ze bellen je op met de mededeling: 'Gefeliciteerd, je bent geselecteerd als vrijwilliger voor kampX!', waarna je heel blij moet reageren. Dit verschil illustreert het belangrijkste verschil dat ik tot nu toe heb gemerkt: In Nederland doe je het omdat je het leuk vind & omdat je wat voor AFS wilt doen. In Japan is het meer een soort voorrecht. Een voorrecht om onderdeel te mogen zijn van de groep, om de eerste Japanner te mogen zijn die de leerlingen ontmoeten & vooral om met de buitenlandse scholieren te mogen werken. Super interessant wel om te zien dat een oorspronkelijk Amerikaanse organisatie die actief is in meer dan 60 landen, per land zoveel verschilt en op de cultuur is aangepast. En nu zit ik er dus middenin.
Het gaat hier ook totaal anders richting het kamp. Er zijn vijf bijeenkomsten met de hele club van het kamp, in dit geval 19 man. Dit vind plaats in het weekend en duurt uren. Veelal is het luisteren en aantekeningen maken. Alles wordt tot in de puntjes voorbereid, en typisch Japans worden ook de 'als dit gebeurd, wat moeten we dan doen?'- doemscenario's helemaal uitgedacht. Je hebt voor elke sessie ook een hoop huiswerk. Belachelijk eigenlijk, voor vrijwilligerswerk. Daarnaast worden er tijdens de eerste sessie groepjes gemaakt. In drietallen zal je namelijk leiding geven aan een groepje van zo'n 12 uitwisselingsstudenten tijdens het kamp. Ik ben gelinkt met een halve Japanner/halve Brit, die zelf ooit naar Amerika op uitwisseling geweest. Daarnaast nog met een Japanse eerstejaars, die eigenlijk verder geen link heeft met AFS. En met dat groepje... hebben we de afgelopen weken nog eens zesmaal afgesproken. De workshops e.d. moeten dan worden voorbereid. Super inefficiënt als je het mij vraagt: het buskruit moet dus elk jaar weer door elk individueel groepje opnieuw worden uitgevonden. Daar waar je in Nederland gewoon instructies krijgt, daar ter plaatse je eigen draai aan kunt geven en er dus eigenlijk niets fout kan gaan, gaat het hier simpelweg niet om dezelfde doelen die je als vrijwilliger nastreeft. Het is namelijk ook een manier om 'close' te worden met je groepje. Daar draait het naar mijn idee uiteindelijk om. Waar je in Nederland pas kennis maakt met de andere vrijwilligers op de dag dat het kamp begint, doe je dat in Japan dus al maanden van te voren. De vijf bijeenkomsten die ik overigens noemde, met de hele club, duren op zich al uren, maar daarna is er ook altijd een 'Sinboku Kai'. Dit is letterlijk een samenkomst om de band te versterken. In de afgelopen weken zijn we naar restaurants geweest, hebben we karaoke gezongen, watergevechten en rare spelletjes gedaan in een park... Je kunt het zo gek niet bedenken! Nog een grappig verschil: een mondiale AFS-regel is dat de leerlingen zich aan de nationale wet moeten houden en dus geen alcohol mogen drinken. In Nederland is dit, uit solidariteit met de leerlingen, ook voor de vrijwillige staf verboden. In Japan is het voor de staf echter juist een middel om dichter bij elkaar te komen & dus wordt er eigenlijk bij elke 'Shinboku Kai' wel wat genuttigd. Tja, op die manier kun je wereldvrede inderdaad ook interpreteren; ik ben voor! :p Kortom, deze hele AFS-ervaring heeft me dus enorm veel tijd en ook best wat geld gekost. Mede hierdoor heb ik het eigenlijk altijd druk gehad. Als ik alles van te voren had geweten, had ik me waarschijnlijk niet aangemeld moet ik eerlijk zeggen. Maar, als ik er zo op terugkijk, ben ik dan maar blij dat ik het niet heb geweten. Het is namelijk wel een geweldig unieke ervaring om AFS eens van deze kant mee te maken. Ik ben de enige niet-Japanner die eraan meedoet, dus ik zit er echt middenin. De bijeenkomsten zijn voor 100% in het Japans, en ook heb ik zonder te overdrijven ongeveer vier centimeter dikte aan leesmateriaal verzameld door te tijd heen. Daarnaast zijn er zo'n zes, zeven Line-groepen (= soort Whatsappgroep): die van het hele evenement, die van het totale 'Gakusei Bu', die van de AFS-eerstejaars, die van de vliegveldgroep, die van je eigen groepje... Ook daar komen dagelijks honderden berichten binnen, dus zeker als je Japans niet zo is als een Japanner, is het heel moeilijk om bij te blijven. Alles wordt zó goed voorbereid, dat het alleen nog maar moeilijker wordt. Maar zoals ik al zei, het is enorm interessant om dit alles zo van dichtbij mee te maken. Ik steek er veel energie in en heb ook echt het gevoel onderdeel van de groep te zijn, en dat voelt heel Japans. Kortom: het kamp zelf moet nog beginnen (vanaf morgen...) maar het is een hele bijzondere ervaring tot nu toe! Alles is zo gestructureerd, ongeveer 85% van alles wat er gebeurd is zó onnodig... Maar het is Japan! Het is niet slechter, niet beter... gewoon anders! :-)
Het gaat hier ook totaal anders richting het kamp. Er zijn vijf bijeenkomsten met de hele club van het kamp, in dit geval 19 man. Dit vind plaats in het weekend en duurt uren. Veelal is het luisteren en aantekeningen maken. Alles wordt tot in de puntjes voorbereid, en typisch Japans worden ook de 'als dit gebeurd, wat moeten we dan doen?'- doemscenario's helemaal uitgedacht. Je hebt voor elke sessie ook een hoop huiswerk. Belachelijk eigenlijk, voor vrijwilligerswerk. Daarnaast worden er tijdens de eerste sessie groepjes gemaakt. In drietallen zal je namelijk leiding geven aan een groepje van zo'n 12 uitwisselingsstudenten tijdens het kamp. Ik ben gelinkt met een halve Japanner/halve Brit, die zelf ooit naar Amerika op uitwisseling geweest. Daarnaast nog met een Japanse eerstejaars, die eigenlijk verder geen link heeft met AFS. En met dat groepje... hebben we de afgelopen weken nog eens zesmaal afgesproken. De workshops e.d. moeten dan worden voorbereid. Super inefficiënt als je het mij vraagt: het buskruit moet dus elk jaar weer door elk individueel groepje opnieuw worden uitgevonden. Daar waar je in Nederland gewoon instructies krijgt, daar ter plaatse je eigen draai aan kunt geven en er dus eigenlijk niets fout kan gaan, gaat het hier simpelweg niet om dezelfde doelen die je als vrijwilliger nastreeft. Het is namelijk ook een manier om 'close' te worden met je groepje. Daar draait het naar mijn idee uiteindelijk om. Waar je in Nederland pas kennis maakt met de andere vrijwilligers op de dag dat het kamp begint, doe je dat in Japan dus al maanden van te voren. De vijf bijeenkomsten die ik overigens noemde, met de hele club, duren op zich al uren, maar daarna is er ook altijd een 'Sinboku Kai'. Dit is letterlijk een samenkomst om de band te versterken. In de afgelopen weken zijn we naar restaurants geweest, hebben we karaoke gezongen, watergevechten en rare spelletjes gedaan in een park... Je kunt het zo gek niet bedenken! Nog een grappig verschil: een mondiale AFS-regel is dat de leerlingen zich aan de nationale wet moeten houden en dus geen alcohol mogen drinken. In Nederland is dit, uit solidariteit met de leerlingen, ook voor de vrijwillige staf verboden. In Japan is het voor de staf echter juist een middel om dichter bij elkaar te komen & dus wordt er eigenlijk bij elke 'Shinboku Kai' wel wat genuttigd. Tja, op die manier kun je wereldvrede inderdaad ook interpreteren; ik ben voor! :p Kortom, deze hele AFS-ervaring heeft me dus enorm veel tijd en ook best wat geld gekost. Mede hierdoor heb ik het eigenlijk altijd druk gehad. Als ik alles van te voren had geweten, had ik me waarschijnlijk niet aangemeld moet ik eerlijk zeggen. Maar, als ik er zo op terugkijk, ben ik dan maar blij dat ik het niet heb geweten. Het is namelijk wel een geweldig unieke ervaring om AFS eens van deze kant mee te maken. Ik ben de enige niet-Japanner die eraan meedoet, dus ik zit er echt middenin. De bijeenkomsten zijn voor 100% in het Japans, en ook heb ik zonder te overdrijven ongeveer vier centimeter dikte aan leesmateriaal verzameld door te tijd heen. Daarnaast zijn er zo'n zes, zeven Line-groepen (= soort Whatsappgroep): die van het hele evenement, die van het totale 'Gakusei Bu', die van de AFS-eerstejaars, die van de vliegveldgroep, die van je eigen groepje... Ook daar komen dagelijks honderden berichten binnen, dus zeker als je Japans niet zo is als een Japanner, is het heel moeilijk om bij te blijven. Alles wordt zó goed voorbereid, dat het alleen nog maar moeilijker wordt. Maar zoals ik al zei, het is enorm interessant om dit alles zo van dichtbij mee te maken. Ik steek er veel energie in en heb ook echt het gevoel onderdeel van de groep te zijn, en dat voelt heel Japans. Kortom: het kamp zelf moet nog beginnen (vanaf morgen...) maar het is een hele bijzondere ervaring tot nu toe! Alles is zo gestructureerd, ongeveer 85% van alles wat er gebeurd is zó onnodig... Maar het is Japan! Het is niet slechter, niet beter... gewoon anders! :-)
En van AFS gaan we naar Yokosuka, een plaats op een kleine twee uur van Tokio. Voor mijn Political Science klas (vak: buitenland- en veiligheidsbeleid van Japan), hebben we een tweetal educatieve tripjes. De eerste heeft een week of drie geleden plaatsgevonden. In Yokosuka zijn twee belangrijke dingen voor de Japanse defensie gestationeerd. Ik moet er misschien even bij zeggen dat Japan sinds de Tweede Wereldoorlog geen echt leger heeft, maar een 'zelfverdedigingsmacht'. Eigenlijk is het niet echt te onderscheiden van een leger zoals in andere landen: het heeft een lucht- land- en zeeonderdeel en qua materieel zijn ze ook van alles voorzien. Het enige is, is dat ze -tot op heden- niet meedoen aan buitenlandse missies. Iets dat overigens vrij controversieel is: als land met zo'n grote economie wordt je door bondgenoten natuurlijk wel geacht je ook internationaal in te zetten om de veiligheid en democratische waarden te waarborgen. Echter is het oude zeer van de Tweede Wereldoorlog in combinatie met veel Japanners die zich op het wereldtoneel op de vlakte willen houden de oorzaak van de oppositie ertegen. Ik vind er eigenlijk niets van verder, maar als allereerst zijn we naar de militaire academie geweest. Dit is een complex waar de Japanse zelfverdedigingsmacht wordt opgeleid. Een vrij groot terrein, met een soort klein museum. We zagen ook wat leerlingen zelf, allemaal in matrozenpakjes. Yokosuka ligt namelijk aan de kust. In Japan zijn er ook verschillende grote Amerikaanse marinebasissen. Geopolitiek gezien is Japan namelijk een hele belangrijke regio voor de lange arm van Amerika om de veiligheid in de Pacifische regio te waarborgen. Denk aan de oostkant van China en Rusland, maar vooral ook aan Noord-Korea. In Yokosuka is een Amerikaanse marinebasis gevestigd. Hier kun je niet doorheen lopen, maar er is wel een heuse boot tour. Vanaf de boot voeren we dus door alle (?) delen van de marinebasis. Enorme schepen toch wel. Ook waren er een aantal Japanse schepen van de zelfverdedigingsmacht. Er wordt op verschillende vlakken flink samengewerkt. Als laatste zijn we nog op een Japanse boot geweest die al lang niet meer actief is. Is nu, net als de Batavia in Nederland, dus ook een soort museum. Interessante dag wel, ondanks de harde regen. Naast de professor die alles lijkt te weten, zijn er ook twee ex-navy's in mijn klas. Een daarvan is al gepensioneerd, dus nu een jaar of 50, en begonnen aan zijn tweede leven: als student. Hij is zelf gestationeerd geweest op Yokosuka, dus een interessante gids.
Op dezelfde dag heb ik eigenlijk ook nog een hele onprettige ervaring gehad in Japan. Ik denk wel het heftigste wat me tot nu toe in het land is overkomen. Ik heb het niemand eigenlijk nog verteld, omdat ik het aan de ene kant snel wilde vergeten, en omdat het aan de andere kant ook niet echt iets is om te koop mee te lopen. Ook weet je hoe het gaat: je maakt mensen thuis bezorgt. Echter ga ik het toch kort opschrijven omdat het wel degelijk iets is wat de maand juni een beetje getekend heeft. Na het tripje naar Yokosuka, gingen we een restaurant in. De professor wilde namelijk een happie eten en een biertje doen. Ondanks dat de helft van de klas alweer naar huis ging, sloeg ik dit aanbod toch niet af. Met nog een klasgenoot of acht en de professor zaten we dus aan een biertje en een happie, na te praten over de dag. Het was erg gezellig. Na een tijdje gingen we dan toch terug naar Tokio. Ik en een klasgenoot hadden inmiddels wat biertjes op en besloten in Shinjuku nog even naar een kroegje o.i.d. te gaan. Tegenwoordig ga ik best vaak naar 'HUB', dat is een soort keten van Irish pubs, dus altijd wel gezellig. Na een flinke tijd in de trein gezeten te hebben, schoven we daar dus aan. Op een gegeven moment waren we 'gezellig', en ging de tijd ineens heel hard. We hadden de laatste trein gemist. Een Japanse zakenmeneer had hetzelfde, en inmiddels waren we ook aan de praat geraakt met twee andere bezoekers. Ik en die maat van me hadden twee opties: of naar huis met de taxi, of nog even ergens heengaan... en dan naar huis met de taxi! We gingen voor het tweede, aangezien onze nieuwe vrienden dat inmiddels ook hadden besloten. We liepen door Shinjuku. Eigenlijk de buurt waar ik nooit kom en waar nog wel eens voor gewaarschuwd wordt: Kabuki-cho. Maar we waren met een groepje, en ik had vanwege de vermoeidheid en de biertjes toch al niet meer zo'n zin om lang over dingen na te denken. Door zo'n Nigeriaan werden we naar binnen gehaald onder de belofte van gratis drankjes. Of nou ja, die Japanse zakenmeneer werd naar binnengehaald en wij liepen achter hem aan. We liepen een aantal trappen naar beneden en stonden in een soort van kleine club. Op zich wel grappig, ben nog nooit in zo iets geweest. Alleen toen ik er iets langer was vielen me wel steeds wat aparte dingen op. De naam van de bar, die ik niet meer weet overigens, stond op de achterkant van de T-shirts van het personeel. Een paar dames op de dansvloer, hadden ook dat shirtje aan. Overigens kwamen er inderdaad een aantal keer gratis drankjes. Die werden aangeboden in kleine glaasjes op een plateautje. Met mijn 'Oplichters in het Buitenland'-kennis op zak, vertrouwde ik dit omdat ik zelf mijn glaasje kon kiezen. Die dames op de dansvloer pakte er daarnaast ook van. Zouden ze betaald worden om te dansen, moeie mensen weer een beetje gezellig te maken & hun eigen drankjes te drinken? Vaag verdienmodel. Afijn, ik raakte met wat andere mensen aan de praat en mijn klasgenoot wilde naar huis. We waren net binnen en hadden entreegeld betaald, dus ik wilde nog niet weg. Ik had inmiddels ook een paar andere kennissen opgedaan dus. Dat plateautje kwam nog een keer of twee/drie voorbij, en ik nam er nog eentje. Maar op een gegeven moment kreeg ik, terwijl ik het plateautje wel kon zien, een drankje aangereikt. En dat realiseerde ik me net even te laat. Het smaakte volgens mij niet veel anders dan de voorgaande, maar de vorm van het glaasje was volgens mijn idee iets anders. Lang verhaal 'kort'... na een kwartiertje ofzo begon ik me niet zo lekker te voelen. Ik had nu toch gelijk dat laatste glaasje in mijn gedachten, en dacht eigenlijk maar één ding: ik moet hier weg. Ik merkte dat het nu snel ging. Ik voelde me een beetje raar worden in mijn hoofd, de kracht trok wat weg uit mijn benen en na het merken daarvan en het herhalen van Kees van der Spek-taferelen (van het programma Oplichters in het Buitenland) in mijn gedachten, begon nu ook de angst een beetje toe te slaan. Ik had natuurlijk geen ploeg die me volgde met verborgen camera's. Ik liep snel naar mijn locker en haalde mijn tas eruit (en een soort marinehaas die m'n klasgenoot was vergeten). Ik groette verder niemand en liep naar de trap. Het kostte me de grootste moeite om de trap op te klimmen. Ik was moe, futloos en angstig. Ik wist ook dat die neger die ons hier naar binnen had gehaald nog buiten moest staan, dus wat was ook geen geruststelling. Maar goed, ik bereikte de buitenlucht en ik hield mijn maaginhoud al snel niet meer binnen. En die Nigeriaan die stond er nog. Tot mijn verbazing probeerde hij niets, maar lachte hij me uit. Hij wees me nog wel waar de taxi's stonden. Toen ik de hoek om was bleef ik even stilstaan en probeerde ik een en ander op te zoeken op mijn telefoon. Ik kon niet meer nadenken, dus ik wist ook niet wat ik moest doen. Gelukkig realiseerde ik me wel dat het niet goed met me ging, en dat ik mijn portemonnee en telefoon en alles moest beschermen. Gek genoeg was er niets van me gestolen. Ik ging gauw een taxi in. Het kostte me enorm veel moeite om uit te leggen waar ik woonde. Niet omdat ik dit niet wist, maar omdat het praten moeilijk ging. Ik had bijna geen geld op zak, dus ik vroeg ook of we naar een pinautomaat konden gaan. Dit weet ik nog. Echter toen ik na die pinautomaat weer instapte bij de wat bezorgde taxichauffeur (een vriendelijke, oudere man), ging het snel. Ik weet alleen nog dat ik hem hoorde roepen. Dat was een tijdje later om me wakker te maken; we waren blijkbaar gearriveerd. Mijn geld en spullen lagen verspreidt over de hele achterbank, en ik lag daar ook languit op. Goed, de man hielp zichzelf aan mijn geld en nadat ik het wisselgeld keurig had ontvangen raapte ik mijn spullen op en ging ik de auto uit. Ik was nu weer in een veilig voelende omgeving die ik kende, net aan de buitenkant van het dormitory-complex. Ik moest hier meteen weer overgeven, waarna bij mij het lampje uitging...
Toen het lampje weer aanging, lag ik in mijn bed. De warmte van buiten had zich ook een weg naar binnen gevonden, en ik voelde me verschrikkelijk. Maar wat ik vooral niet begreep was waarom mijn wekker niet was gegaan. Ik had namelijk gewoon les om 11 uur, net als altijd. Ik keek op de klok en schrok me een hoedje. Het was drie uur 's middags. DRIE UUR 'S MIDDAGS!!!! In flitsen kwam de vorige avond langzamerhand weer boven. Mijn god. Ik had al mijn drie lessen van de dag al gemist. En ik had om 16:00 een afspraak met de AFS-vrijwilligers. Totalitair verbaasd maar zonder twijfel waste ik me snel, kleedde ik me aan en ging ik op weg naar het station. Toen ik de deur uitliep, zag ik een briefje op de andere kant van mijn voordeur geplakt. 'urgent notice', stond daarop. Ik vouwde hem al haastend open en zag dat ik werd verzocht mijn mail te checken. Toen ik dat deed zag ik een mail van het kantoor van studentenzaken van de universiteit. De beste man wilde me z.s.m. spreken om me vragen te stellen over 'vanochtend'. Ik had geen idee van wat er tussen de taxi en mijn ontwaken was gebeurd. Afijn, ik mailde hem dat ik de volgende dag zou komen. Ik voelde me eigenlijk niet eens heel slecht op weg naar de AFS-meeting. Als je een kater hebt, voel je je een stuk slechter laten we maar zeggen. Toch veranderde dit vrij snel, en voelde ik me een beetje koortsig. Na de AFS-meeting ging in naar huis, waar ik me weer vrij slecht voelde. De dag erna heb ik me dus verantwoord op de universiteit. Ik heb het verhaal eerlijk uitgelegd. Ik heb dus echt het vermoeden dat ik een soort van gedrogeerd ben. Echter kan ik dit niet hard maken. Ik heb geen bewijs, had natuurlijk ook wel een en ander gedronken, maar toch. Als je drinkt, weet je zelf hoeveel je aan kunt, en zoveel had ik nou ook weer niet op. En hoe kan het dat ik een heel gedeelte van de avond kwijt ben, en zonder een enkele keer naar het toilet te hoeven ineens 12 uur later wakker wordt. Volgens de pinautomaat bon, moet ik na een beetje rekenen rond 3:30 thuis zijn gekomen. En ik werd wakker om 15:00... De meneer van het kantoor van studentenzaken vertelde me dat iemand me dus heeft gevonden daar net buiten de dorm, de beveiliging van de dorm gehaald heeft, en ik zo naar boven ben gekomen. Ik weet hier dus helemaal niets van. Het enige dat later nog als een soort flits terugkwam is dat ik me een soort van gedoucht had. Maar dit is slechts een vage waas. Die meneer was na mijn verhaal ook best bezorgd overigens. Dus hij belde het medische centrum op de campus van de universiteit, waar ik daarna heen ben geweest. Hier kreeg ik een beetje een basis-check: bloeddruk meten, koorts meten, vragenlijstje invullen & werd ik even van top tot teen gecheckt. Niets aan de hand verder... gelukkig. Ze adviseerde me nog wel om bloed te prikken en om eventueel naar het ziekenhuis te gaan om aan zo'n vochtinfuus te hangen, maar dit heb ik afgeslagen. Ik voelde me al beter dan de dag ervoor, en ik moest naar huis, want ik had namelijk een interview voor mijn stage!
Toen het lampje weer aanging, lag ik in mijn bed. De warmte van buiten had zich ook een weg naar binnen gevonden, en ik voelde me verschrikkelijk. Maar wat ik vooral niet begreep was waarom mijn wekker niet was gegaan. Ik had namelijk gewoon les om 11 uur, net als altijd. Ik keek op de klok en schrok me een hoedje. Het was drie uur 's middags. DRIE UUR 'S MIDDAGS!!!! In flitsen kwam de vorige avond langzamerhand weer boven. Mijn god. Ik had al mijn drie lessen van de dag al gemist. En ik had om 16:00 een afspraak met de AFS-vrijwilligers. Totalitair verbaasd maar zonder twijfel waste ik me snel, kleedde ik me aan en ging ik op weg naar het station. Toen ik de deur uitliep, zag ik een briefje op de andere kant van mijn voordeur geplakt. 'urgent notice', stond daarop. Ik vouwde hem al haastend open en zag dat ik werd verzocht mijn mail te checken. Toen ik dat deed zag ik een mail van het kantoor van studentenzaken van de universiteit. De beste man wilde me z.s.m. spreken om me vragen te stellen over 'vanochtend'. Ik had geen idee van wat er tussen de taxi en mijn ontwaken was gebeurd. Afijn, ik mailde hem dat ik de volgende dag zou komen. Ik voelde me eigenlijk niet eens heel slecht op weg naar de AFS-meeting. Als je een kater hebt, voel je je een stuk slechter laten we maar zeggen. Toch veranderde dit vrij snel, en voelde ik me een beetje koortsig. Na de AFS-meeting ging in naar huis, waar ik me weer vrij slecht voelde. De dag erna heb ik me dus verantwoord op de universiteit. Ik heb het verhaal eerlijk uitgelegd. Ik heb dus echt het vermoeden dat ik een soort van gedrogeerd ben. Echter kan ik dit niet hard maken. Ik heb geen bewijs, had natuurlijk ook wel een en ander gedronken, maar toch. Als je drinkt, weet je zelf hoeveel je aan kunt, en zoveel had ik nou ook weer niet op. En hoe kan het dat ik een heel gedeelte van de avond kwijt ben, en zonder een enkele keer naar het toilet te hoeven ineens 12 uur later wakker wordt. Volgens de pinautomaat bon, moet ik na een beetje rekenen rond 3:30 thuis zijn gekomen. En ik werd wakker om 15:00... De meneer van het kantoor van studentenzaken vertelde me dat iemand me dus heeft gevonden daar net buiten de dorm, de beveiliging van de dorm gehaald heeft, en ik zo naar boven ben gekomen. Ik weet hier dus helemaal niets van. Het enige dat later nog als een soort flits terugkwam is dat ik me een soort van gedoucht had. Maar dit is slechts een vage waas. Die meneer was na mijn verhaal ook best bezorgd overigens. Dus hij belde het medische centrum op de campus van de universiteit, waar ik daarna heen ben geweest. Hier kreeg ik een beetje een basis-check: bloeddruk meten, koorts meten, vragenlijstje invullen & werd ik even van top tot teen gecheckt. Niets aan de hand verder... gelukkig. Ze adviseerde me nog wel om bloed te prikken en om eventueel naar het ziekenhuis te gaan om aan zo'n vochtinfuus te hangen, maar dit heb ik afgeslagen. Ik voelde me al beter dan de dag ervoor, en ik moest naar huis, want ik had namelijk een interview voor mijn stage!
Afijn, het is een heel verhaal. Ik kan het nu op deze manier vertellen, en ik hoop dat niemand er ongerust van wordt. Dat hoeft ook helemaal niet. Mij zien ze daar in die buurt nooit meer terug, en ondanks dat het vooral mentaal voor me een hele negatieve ervaring was, is het ook een stukje veldwerk geweest. Ik heb aan der lijven ondervonden dat ook dergelijke dingen in Tokio gebeuren, en ook dat is een ervaring. Ik ben me er ook goed bewust van dat het best wel eens anders had kunnen lopen. Dat is ook waarom ik niet kan begrijpen waarom ze iets in mijn drankje zouden hebben gedaan: ik had alles nog. Telefoon, portemonnee... zelfs die marinehaas had ik nog bij me. Erg raar, maar toch gelukkig dat het zo is gelopen. Maak je geen zorgen overigens: dit soort dingen gebeuren eigenlijk alles als je 1- nogal naïef bent of 2- als je er op de een of andere manier naar opzoek bent. Ik sluit dit verhaal af, en hoop het snel te vergeten. Heb overigens de week erna ook nog een keer mijn verhaal gedaan bij de ander kantoor van de universiteit, namelijk die verantwoordelijk is voor de uitwisselingsprogramma's. Aan de hand van mijn verhaal heb ik wel het idee dat ze dit in volgende jaren vooraf als waarschuwing gaan brengen aan andere studenten. Ik had een paar vrienden hier over mijn ervaring verteld, en hoorde dan dat ze ook iemand kenden die zo iets had meegemaakt. Van mezelf valt het tegen dat ook ik erin ben beland, maar ik hoop dat het dan maar een waarschuwing mag zijn voor anderen.
Afijn, ik zei het net al even, maar de dag nadat ik was ontwaakt uit mijn rare roes, had ik dus het interview voor mijn stage! Hier had ik de weken voorafgaand al heel erg naar uitgekeken. Uitgekeken in de zin van 'dit is mijn kans!'. Ik had me er dus natuurlijk al een beetje op voorbereid. Daarnaast is het voor mij niet heel moeilijk om mijn interesse te motiveren; die zit namelijk heel diep. Maar goed, na mijn Japanse les en de medische check ging ik naar huis. Het gesprek zou namelijk plaatsvinden via Skype, omdat niet alle andere kandidaten al in Japan waren. Precies op de afgesproken tijd werd ik gebeld door de ambassade. De adrenaline gierde even door mijn lijf. Het is een beetje apart: hoe bereidt je je nou voor op een belangrijk Skype-interview? Gek genoeg waste ik mijn gezicht, poetste ik mijn tanden een keer extra & deed ik mijn haar goed. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde me zo wel een stukje zelfverzekerder. Aan de andere kant van de lijn zaten drie personen: allen van de afdeling waar ik op had gesolliciteerd: de afdeling 'Publieksdiplomatie, Politiek & Cultuur'. Een van hen had ik al op de koningsdagborrel ontmoet, de gespreksvoerder had ik via de mail al een aantal keer gesproken & de andere meneer had een hele bekende naam. Die kwam namelijk in Hirado ook al vaak voorbij. Afijn, het was een erg leuk gesprek. Ik werd gevraagd mijn CV en motivatiebrief mondeling toe te lichten. Ik was wel wat zenuwachtig, dus het ging niet helemaal zonder haperen, maar volgens mij ging het wel oké. Er zou ook een Japans onderdeel zijn in het gesprek. ''Zou je je motivatiebrief ook even in het Japans kunnen toelichten?'', was de vraag. Ik stak gewoon maar mijn verhaal af en werd na nog geen halve minuut afgekapt. Het gesprek werd zo na nog een aantal vragen afgerond, en duurde in zijn totaliteit nog geen kwartier. Voor mijn gevoel ging het wel goed, maar ik weet niet precies waarom ik werd afgekapt tijdens mijn Japanse toelichting en dat zat me niet zo lekker. Was dit nou juist goed, of viel ik tegen? Afijn, ik was de laatste kandidaat & de week erna op woensdag zou ik het resultaat horen. EN DIE WAS POSITIEF!!!! Ik kan niet uitleggen hoe blij ik die dag was. Echt niet normaal blij. Ik zat op dat moment mijn tussenuren nuttig te besteden met mijn laptop in de universiteitsbibliotheek en ineens kwam dat mailtje. Stage lopen bij de Nederlandse ambassade is de laatste maanden, zij het geen jaren, ook een soort droom voor me geworden. Het ambassadewerk bij de Thaise ambassade vond ik geweldig interessant, ondanks dat ik met Thailand in principe niet zo'n bijzondere link had. Via Hirado e.d. natuurlijk wel met Japan, en dus hoe gaaf zou het zijn om je in te zetten voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken van mijn moederland, in mijn tweede land! Een ambassade is natuurlijk dé brug tussen twee landen. En het was me gelukt om de felbegeerde plek te krijgen!! Ik ben geweldig blij, en kijk enorm uit naar de maanden die komen gaan.
Tot nu toe heb ik elke alinea van deze blog gewijd aan bepaalde gebeurtenissen. Deze zijn natuurlijk erg tekenend voor de afgelopen weken, maar niet erg representatief voor mijn dagelijkse leven. Zoals ik aan het begin van deze blog al even heb gezegd, heb ik het de laatste tijd heel druk. Alleen zijn het natuurlijk niet altijd werk-/ en studiegerelateerde dingen. Ik geniet natuurlijk ook gewoon van het student zijn, en probeer zoveel mogelijk bekenden hier op te zoeken. Als ik echter over alles tot in detail ga vertellen, wordt deze blog wel heel erg lang (ze zijn natuurlijk al niet zo kort...), maar toch wil ik ze even genoemd hebben.
Ik ben een keer uit eten geweest (en daarna naar een club) met de Amerikaanse Engels docent die ik heb leren kennen toen ik op de Japanse middelbare school zat. De afgelopen keren dat ik naar Japan ben geweest, heb ik hem altijd opgezocht in Nagoya. Echter is hij zo'n beetje gelijk met mij naar Tokio verhuisd. Hier hebben we elkaar dus ook even opgezocht. Was een mooie avond, maar waar was mijn studentkaart nou heen de volgende ochtend?...
Kai en Jorrit, twee klasgenoten uit Rotterdam die hun studieperiode in Osaka hebben gedaan, kwamen naar Tokio. Met z'n drieën zijn we naar een Izakaya (= kleiner Japans restaurant waar je verschillende kleine gerechtjes kunt bestellen, super gezellig) geweest. Leuk om bij te praten en om hun verhalen ook te horen. Zij kwamen in januari al naar Japan, en hadden hun studietijd dus net afgerond. Kai gaat zijn stage overigens doen in Myanmar, dus die zal ik wel even niet meer zien. Het grappige was overigens wel; Kai is half Japans. De fenotypen van Jorrit en mij zijn prototype Nederlands (alhoewel ik mijn vader nu hoor denken: Rick, je lijkt op een Noor). Oja, in die club waar ik bij het vorige punt over vertelde, vroegen meerdere mensen of ik uit Zweden kwam... WAAROM ZIET IEDEREEN MIJ AAN VOOR EEN SCANDINAVIËR?! :P). Afijn, daar gaat het nu niet over. Het grappig was dus, dat als die serveerster elke keer kwam, ze zich elke keer tot Kai wendde. Alleen Kai spreekt niet zo heel goed Japans, en hij begreep het dus niet zo goed. Ik antwoordde op de vragen van de serveerster, maar elke volgende keer richtte ze zich steeds weer tot Kai. Lachen man, in Japan xD.
Ik ben de laatste tijd best vaak avondjes weggeweest (wat eten, wat drinken, darten, club...) met een Japanner die vorig jaar als uitwisselingsstudent naar de Hogeschool Rotterdam is gekomen. Ik ging toen helemaal niet echt met hem om, maar de laatste tijd dus wel. Prima gast. Ook heeft hij me voorgesteld aan een meid die aankomende zomer naar Rotterdam vertrekt voor haar buitenlandstudie. Dus even een beetje over Rotterdam enzo gepraat, wel leuk :-). Ook nog een keer met deze gast en Jorrit uit eten geweest & aansluitend naar de karaoke. Studentenleven op en top.
Ik ben ook nog een keer met drie Rotterdamse klasgenoten die in Tokio studeren naar HUB geweest trouwens. Af en toe wel even leuk, beetje ervaringen uitwisselen.
Tegenwoordig trek ik regelmatig op met weer een ander vriendengroepje. Vorige maand was er een Thais Festival in Yoyogi (een enorm park hier in Tokio). Dit had een beetje dezelfde opzet als die waar ik namens de Thaise ambassade nog mee had geholpen om het in Nederland te organiseren vorig jaar. Daarnaast zag ik dat een Thaise vriendin, die ik op het welkomstfeestje van mijn dormitory had ontmoet aan het begin van het semester, ook zou gaan. Ik had nog niemand om mee te gaan, dus ik vroeg of ze mee wilde. Ze zei dat ze met een groep vrienden ging, en of ik zin had daarmee te gaan. En zoals ik al zei: met 'ja' zeggen tegen veel dingen kom je het verst. En het was heel leuk! Inmiddels wilde ook nog een Japanse vriendin van de dorm mee, dus daarmee ging in naar het Yoyogipark. Daar stonden ook de vrienden van die Thaise meid. Heeele leuke groep: een gast uit Taiwan, een gast uit Thailand, nog wat mensen uit Thailand, Maleisië, China, Frankrijk... We hebben een beetje rondgelopen en wat Thaise hapjes geprobeerd, waarna we naar de karaoke zijn gegaan. Ook daarna ben ik nog een keer een avondje naar de Irish pub geweest & hebben we afgelopen weekend met z'n allen gegeten bij een soort vegetarisch restaurant (heb ik tijden niet meer zoveel planten gegeten). Leuk groepje dus wel zo.
Met de vrienden uit de dorm ben ik afgelopen weken echter niet zoveel meer opgetrokken. In het begin deden we nog veel, maar nu heb ik er -helaas- echt geen tijd voor gehad. Zijzelf zijn geloof ik ook erg druk, maar soms zie ik ze nog wel met elkaar zitten. Je kunt helaas niet alles tegelijk. Ik spreek ze nog wel nu en dan hoor. Maar nog iets waar ik me een beetje aan erger: de helft van hun ongeveer is zo negatief de hele tijd. Een zo'n gozer zie ik steeds en dan vraag ik van 'hee, hoe gaat het?' en dan krijg ik telkens zo'n negatief verhaal. En anderen hebben ook altijd wat. Dan denk ik vaak zo van, je bent hier niet voor eeuwig, dus probeer een beetje te genieten van alles! En dan wordt ik heel positief genoemd... Nou ik weet het niet meer hoor :p Overigens zijn we nog wel een keer met z'n allen naar Yakiniku geweest (= een Koreaanse style barbecue restaurant) en we hebben nog een paar keer gebadmintond, dus all good. :-)
Ik heb mijn pogingen om een credit card te krijgen hier in Japan officieel opgegeven. Zoals u misschien nog weet van mijn vorige blog, ging het nogal moeizaam. Ik heb inmiddels twee keer de gehele aanvraag ingediend, en telkens krijg ik op de laatste dag van de drie weken wachttermijn een lullig briefje in mijn postvak met dat ik niet aan de 'voorwaarden' voldoe. Die voorwaarden worden verder totaal niet gespecificeerd, dus het is telkens een raadsel. Maar goed, ik heb nog altijd sterk het idee dat ze me niet binnen willen halen omdat ik geen Japanner ben (zie mijn vorige blogpost voor wat concrete aanwijzingen van dit vermoeden). Ik heb dus nu een maandelijks opzegbaar Data-only abonnement. Dit was dan de enige optie zonder credit card... maar het kost me nu wel mooi 20 euro per maand voor 3GB....
De Badminton cirkel is wat minder leuk geworden... Ik ben er vorige week nog wel heen geweest, toen met een Oostenrijker uit mijn dorm. Echter vonden die andere mensen waarmee ik voorgaande keren ben gegaan het te duur worden en zijn ze ermee gestopt. Nu is het dus alleen nog ik en die Oostenrijker, en voor de rest allemaal Japanners. Ik ben twee weken geleden ongeveer in mijn eentje gegaan, maar hier voel ik me dus weer echt de 'buitenstaander'. Enigszins mijn eigen fout: ik ben die eerste weken voor het grootste deel opgetrokken met dat clubje buitenlanders, dus relatief weinig moeite gedaan om nieuwe vrienden te maken. Dat kon ik nu wel voelen. Je kon alweer duidelijk die gevormde groepjes zien, en als ik dan na lang nadenken iemand vroeg om te badmintonnen had ik niet het idee dat die het echt leuk vond. Overigens gaat het nu nog lastiger: ik ben namelijk zo stom geweest om vorige week mijn racket kwijt te raken... Het was ochtend, en ik stond in de trein. Ik kreeg toen een belangrijk e-mailtje, die ik gelijk even wilde beantwoorden. Hierop legde ik mij racket even op dat bagagerekje boven de stoelen. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik er op dit bepaalde station uitmoest. Na mijn overstap realiseerde ik me dat ik ineens een vrije linkerhand had.. Vreselijk. Met dit racket had ik ook elke dag hard geoefend tijdens mijn high school jaar in Japan, dus die herinneringen gingen ook verloren. Ik had er goede hoop op dat iemand het zou vinden en naar het loket zou brengen, maar na twee keer vragen bleek dit slechts een illusie... Harde les.
Ik heb overigens nog een extra bijbaantje erbij genomen. Het tour guide-ding is leuk, maar daar is niet heel veel werk in. Er zijn best aardig wat gidsen bijgekomen de laatste tijd & ik kan school niet missen dus blijven alleen de weekenden over. En die zijn nogal populair onder de gidsen. Daarnaast vond ik dat op die kleuterschool toch ook wel heel leuk, en zo kwam ik via via een beetje bij het volgende terecht. Ook een start-up, en wel van twee Japanse Sophia-afgestudeerden. Het is een bedrijfje dat internationale studenten aan Japanse families linkt, als een soort oppas/Engels leraar voor hun kinderen. Na een kennismakingsgesprekjes op de campus, heb ik vorige week een bezoek gebracht aan de familie. Het zijn twee zoontjes, waar tot nu toe een meisje uit China bij is geweest. Die vertrekt echter naar het buitenland voor studie, waardoor ik het van juli tot januari van haar over zal nemen. De jongen waar ik voor ben aangenomen is zes jaar, en zijn broertje is drie. Vanaf nu zal ik elke maandag zo'n anderhalf uur (best kort) met hen optrekken. Ik zal de oudere jongen ophalen van school, en dan een beetje Engelse spelletjes enzo met hem doen bij hem thuis. Grappig baantje wel haha. Het is maar anderhalf uur per week, dus voor dat tientje ofzo wat ik ermee binnenhark hoef je het niet te doen, maar vind het gewoon wel leuk. :p
Ik ben ook weer eens aan het koken geweest een tijdje terug. Doe het veel te weinig, maar dat heb je dan ook al snel als je nooit voor het donker thuiskomt. Ik had me net als toen met die salade weer eens vergist in de inkopen. Ik wilde Japanse curry gaan maken. Na het boodschappen doen had ik al gauw door dat het veel te veel was, dus uiteindelijk heb ik met twee volle pannen in de keuken gestaan. Het resultaat was goed te eten, maar ik heb het uiteindelijk ik kleine bakjes moeten invriezen. In één keer koken heb ik, ja echt, acht porties gemaakt... ^^
Ik ben ook weer eens aan het koken geweest een tijdje terug. Doe het veel te weinig, maar dat heb je dan ook al snel als je nooit voor het donker thuiskomt. Ik had me net als toen met die salade weer eens vergist in de inkopen. Ik wilde Japanse curry gaan maken. Na het boodschappen doen had ik al gauw door dat het veel te veel was, dus uiteindelijk heb ik met twee volle pannen in de keuken gestaan. Het resultaat was goed te eten, maar ik heb het uiteindelijk ik kleine bakjes moeten invriezen. In één keer koken heb ik, ja echt, acht porties gemaakt... ^^
Dan heb ik het nog niet gehad over de tweede tour! Die was afgelopen zondag. Tokiotours had me verteld dat deze tour best makkelijk was. Daarnaast had ik nog steeds die minder leuke ervaring van die eerste keer in mijn hoofd. Dus dan kan je twee dingen doen: 1- het opgeven en het nooit meer doen of 2- het nog een keer proberen. Ik ging voor het tweede, en het was ook echt leuk dit keer! Het ging om een gezin van vijf, uit Canada. Ze waren net in Japan aangekomen en hadden me gereserveerd voor hun eerste volle dag in Japan. Een hele leuke route uitgestippeld, met voor mij dit keer ook wat bekender terrein: Meiji shrine, Harajuku, Omote-Sando, Shibuya, Shinjuku & een mooie Japanse tuin. Het viel overigens niet mee: drie kinderen waarvan de jongste nog erg klein was. Het was prachtig weer en daarnaast zondag, dus het was gi-gan-tich druk overal. Ik had me dit keer nóg beter voorbereid (echt urenlang) dus ik was wel zeker van een goed verloop. Maar toch, stel je voor: in de enorm drukke straten loop je naast de vader van het gezin, die je allerlei vragen stelt, terwijl de dochter en de zoon ver voorop lopen en de moeder met haar dochter half een winkeltje inloopt. Naast het beantwoorden van de vragen loop je dus continu te kijken of je iedereen nog kunt zien & waar je nu heen moet lopen. Na die zes uren was ik helemaal uitgeteld. Maar wel een goede dag met de familie. Ik kreeg zelfs een tientje fooi van ze! Ik was blij :-) Heb dat tientje wel gelijk opgemaakt: was na die drukte en de hitte in combinatie met mijn verplichte lange spijkerbroek wel even toe aan een verfrissend pilsje. :-)
Zoals ik in deze post al heb geschreven, moeten we voor mijn antropologie-klas een aantal activiteiten buiten de klas doen. Naast de demonstratie en de gastcolleges, moeten we ook iets vrijwilligs doen. AFS telt niet, omdat het iets te maken moet hebben met de drie kernonderwerpen van de klas: vluchtelingen, gender of sociale klasse. Lekker links inderdaad. Nu is er elke week op maandagochtend een evenement van de katholieke kerk die op de campus van de universiteit zit: ze koken elke maandagochtend een maaltijd voor de dakloze medemens in Tokio. Het zijn van dakloos in Japan, is toch ook weer anders dan in de westerse wereld. Je ziet ze eigenlijk bijna niet. Dat komt omdat ze zich voornamelijk in bepaalde gebieden 'schuilhouden'. Ze worden echt gezien als de onderkant van de maatschappij en willen niemand tot last zijn. Hierdoor heb ik dus ook nog nooit een dakloze bedelaar gezien in Japan. Dat bestaat gewoon niet, zo lijkt het. In de antropologie klas heb ik wel geleerd dat ook de oorzaken van dakloos worden in Japan nogal anders kunnen zijn dan in het Westen. In Nederland leg je al gauw de link met drugsverslavingen. Een reden in Japan kan bijvoorbeeld zijn dat iemand zijn baan kwijtraakt, of dat iemand zó hard moet werken dat 'ie het niet meer aankan, waardoor hij ermee stopt. Zo geraak je dus nogal in de put. Geen werk meer, dus geen geld, en ook is er niet zoiets als het leger des heils. Zonder adres kun je blijkbaar ook geen financiële steun krijgen, en het worden van dakloos kan ook verband houden met een slechte familie-relatie. Kortom: daklozen hebben het erg moeilijk, zo schijnt. Ik meldde me dus aan om te helpen bij dit evenement. Om zes uur stond ik naast mijn bed, om me vervolgens om half acht te melden bij de kerk. Hier werd ik wel leuk ontvangen: veel van de vrijwilligers zijn oudere vrouwtjes. Ze waren allemaal super aardig. Er waren ook nog een paar andere klasgenoten. Eerst hebben we alle ingrediënten gesneden en schoongemaakt, en daarna heb ik nog het plein voor de kerk aangeveegd. Toen de curry met rijst, want dat kookte we, bijna klaar was, kwamen de daklozen langzamerhand binnen. Toen ik om half acht langsliep, zag ik dat er zich al een aantal mensen hadden verzameld voor de ingang. Ze moesten een nummertje trekken om naar binnen te kunnen. Wij, mijn professor en de andere klasgenoten, stonden bij de ingang om iedereen een goede morgen te wensen. Zo konden we ook goed observeren wat voor soort mensen hier nu op af komen. En hier moest ik wel een beetje van schrikken: wat een diversiteit! 99% Van alle daklozen in Japan is man, en dat kon je hier goed zien. Er kwamen in totaal ongeveer 130 daklozen, en daartussen zat slechts één vrouw. Ook vond ik het schokkend om te zien dat er ook veel jonge mensen tussen zaten. Mensen van tussen de 25 en de 30 jaar, zo schat ik. En niet iedereen had een lange baard en vieze kleren; er zaten ook wat netter ogende mensen tussen. En dan te bedenken dat je toch over je trots heen moet stappen, zeker in Japan, om naar een dergelijk iets toe te komen. Het staat namelijk alles behalve in aanzien. De mensen die erop af komen, hebben dus echt een gratis ontbijt nodig. Erg schokkend wel. Sommige daklozen waren overigens aardig en groetten ons terug, waar anderen helemaal niets terug zeiden. Mijn professor vertelde na afloop dat veel daklozen totaal geen vertrouwen in de maatschappij meer hebben, en dat anderen een afkeer hebben van buitenlanders in het algemeen. Met als reden dat zijzelf, in de tijden voor het barsten van de Japanse bubbeleconomie rond 1990, aan het bouwen waren aan het land waar ze vandaag de dag aan de onderkant van de maatschappij verkeren, terwijl veel buitenlanders nu juist van de groeiende werkgelegenheid en kansen profiteren. Tja, er valt wel iets voor te zeggen... toen de curry klaar was gingen we het uitserveren. Na afloop hebben we er zelf ook nog wat van gegeten. Ik heb gemixte gevoelens bij de dag, maar toch vond ik het erg bijzonder om dit mee te maken. Het heeft me ook wel weer even aan het denken gezet.
En zo is het vandaag alweer de 27e van juni, wat gaat die tijd hard! Zo als u wellicht gemerkt heeft, is het toch echt beter om mijn blog van frequenter bij de te werken. Zoveel dingen om te vertellen! En nog lang niet alles is beschreven. Dat zal ik ook niet doen hoor, de hoogtepunten staan er nu wel zo'n beetje in. Nog een paar laatste korte dingetjes, en dan blaast Pino het verhaaltje denk wel voor me uit!
Het eerste is eigenlijk meer een soort notificatie. Mijn terugkeer naar Nederland stond gepland voor 4 januari. Op 8 januari zou de Hogeschool namelijk weer beginnen. Ik had zelfs het vliegticket al geboekt. Echter loopt dit toch iets anders: mijn terugkeer is in de tussentijd een maand uitgesteld. Ik zal dus begin februari pas terugkeren naar Nederland. Dit heeft verschillende redenen. Voor mijn opleiding hoef ik in principe maar drie maanden stage te lopen. De ambassade hanteert hanteert echter het minimum van vier maanden. Ik had in beginsel opgegeven dat ik per 1 augustus beschikbaar zou zijn voor de stage. Maar een en ander loopt toch iets anders. Zo komt er enorm veel administratie kijken bij de stage. Naast een contract, een geheimhoudingsverklaring en andere formulieren moet ik namelijk nog een paar andere handelingen verrichten. Een daarvan is, het veranderen van mijn residentiestatus. Deze moet van 'student' naar 'culturele activiteit' worden omgezet. Hiervoor moet ik met een heel pakket formulieren onder m'n arm naar de Japanse immigratiedienst. Ik zal dan mijn paspoort kwijt zijn voor een week of 2/3. Omdat ik tot en met juli aan de universiteit studeer, kan ik pas per 1 augustus naar de autoruiten om dit aan te vragen. Ik moet tot die tijd namelijk mijn status als student behouden. Daarnaast heb ik mijn paspoort sowieso ook nodig tot eind juli, omdat ik dan een paar dagen naar Thailand ga. Ook heeft mijn hoofd drastisch behoefte aan vakantie. Al met al wordt 1 augustus dus niks... Ook niet omdat het aanvragen van een VOG (verklaring omtrent gedrag) nogal moeilijk is omdat ik niet meer bij een Nederlandse gemeente sta ingeschreven. Ik moet die VOG nu rechtstreeks via Den Haag regelen, maar ik ben inmiddels verwittigd dat dit 4 tot 8 weken kan duren. Als ik begin september zou beginnen aan mijn stage, haal ik ook de vier maanden niet. De ambassade is namelijk dicht met de feestdagen. Kortom: de stageperiode is als volgt vastgesteld: 3 september 2018 tot 4 februari 2019. Dit is een periode van precies vijf maanden. Omdat mijn opleiding per 8 januari weer begint (laatste paar vakken, voorbereidingen voor scriptie, stageopdracht etc.), moet iedereen op die dag weer terug zijn. Na een hoop e-mail wisselingen en het uitgebreid uitleggen van de situatie, heb ik 'bij hoge uitzondering' toch toestemming gekregen van de opleiding. Op voorwaarde dat ik alles van mijn studie in januari al vanuit Japan doe. Kortom, het loopt allemaal dus net een beetje anders dan verwacht. En dan nog een schok: mijn vliegticket. Ik verwachtte eigenlijk dat ik mijn ticket gewoon kon wijzigen, misschien met een extra 100 Euro of zoiets. Echter na het bellen met de reisorganisatie vernam ik dat dit niet kan. Ik heb geen flexibel ticket (ja duh, die dingen zijn honderden euro's duurder...) & kan dus niets veranderen aan de terugkeerdatum. Hierop heb ik rechtstreeks contact opgenomen met de luchtvaartmaatschappij (ANA), maar ook van hen kreeg ik hetzelfde te horen. Kortom: het al betaalde terugkeerticket kan ik nu niet gebruiken & mijn geld krijg ik ook niet terug. Daarnaast moet ik nu een nieuw ticket boeken voor de terugreis, dus daar komt nog eens 400 euro bij. Wat een pech, spaargeld weg... Maar goed, alles voor de studie, denk ik dan maar... We zullen dus nog een maandje extra moeten wachten om elkaar weder te zien. Maar die zijn vast zo om; ik zit immers ook alweer drie maanden in Tokio!
Het eerste is eigenlijk meer een soort notificatie. Mijn terugkeer naar Nederland stond gepland voor 4 januari. Op 8 januari zou de Hogeschool namelijk weer beginnen. Ik had zelfs het vliegticket al geboekt. Echter loopt dit toch iets anders: mijn terugkeer is in de tussentijd een maand uitgesteld. Ik zal dus begin februari pas terugkeren naar Nederland. Dit heeft verschillende redenen. Voor mijn opleiding hoef ik in principe maar drie maanden stage te lopen. De ambassade hanteert hanteert echter het minimum van vier maanden. Ik had in beginsel opgegeven dat ik per 1 augustus beschikbaar zou zijn voor de stage. Maar een en ander loopt toch iets anders. Zo komt er enorm veel administratie kijken bij de stage. Naast een contract, een geheimhoudingsverklaring en andere formulieren moet ik namelijk nog een paar andere handelingen verrichten. Een daarvan is, het veranderen van mijn residentiestatus. Deze moet van 'student' naar 'culturele activiteit' worden omgezet. Hiervoor moet ik met een heel pakket formulieren onder m'n arm naar de Japanse immigratiedienst. Ik zal dan mijn paspoort kwijt zijn voor een week of 2/3. Omdat ik tot en met juli aan de universiteit studeer, kan ik pas per 1 augustus naar de autoruiten om dit aan te vragen. Ik moet tot die tijd namelijk mijn status als student behouden. Daarnaast heb ik mijn paspoort sowieso ook nodig tot eind juli, omdat ik dan een paar dagen naar Thailand ga. Ook heeft mijn hoofd drastisch behoefte aan vakantie. Al met al wordt 1 augustus dus niks... Ook niet omdat het aanvragen van een VOG (verklaring omtrent gedrag) nogal moeilijk is omdat ik niet meer bij een Nederlandse gemeente sta ingeschreven. Ik moet die VOG nu rechtstreeks via Den Haag regelen, maar ik ben inmiddels verwittigd dat dit 4 tot 8 weken kan duren. Als ik begin september zou beginnen aan mijn stage, haal ik ook de vier maanden niet. De ambassade is namelijk dicht met de feestdagen. Kortom: de stageperiode is als volgt vastgesteld: 3 september 2018 tot 4 februari 2019. Dit is een periode van precies vijf maanden. Omdat mijn opleiding per 8 januari weer begint (laatste paar vakken, voorbereidingen voor scriptie, stageopdracht etc.), moet iedereen op die dag weer terug zijn. Na een hoop e-mail wisselingen en het uitgebreid uitleggen van de situatie, heb ik 'bij hoge uitzondering' toch toestemming gekregen van de opleiding. Op voorwaarde dat ik alles van mijn studie in januari al vanuit Japan doe. Kortom, het loopt allemaal dus net een beetje anders dan verwacht. En dan nog een schok: mijn vliegticket. Ik verwachtte eigenlijk dat ik mijn ticket gewoon kon wijzigen, misschien met een extra 100 Euro of zoiets. Echter na het bellen met de reisorganisatie vernam ik dat dit niet kan. Ik heb geen flexibel ticket (ja duh, die dingen zijn honderden euro's duurder...) & kan dus niets veranderen aan de terugkeerdatum. Hierop heb ik rechtstreeks contact opgenomen met de luchtvaartmaatschappij (ANA), maar ook van hen kreeg ik hetzelfde te horen. Kortom: het al betaalde terugkeerticket kan ik nu niet gebruiken & mijn geld krijg ik ook niet terug. Daarnaast moet ik nu een nieuw ticket boeken voor de terugreis, dus daar komt nog eens 400 euro bij. Wat een pech, spaargeld weg... Maar goed, alles voor de studie, denk ik dan maar... We zullen dus nog een maandje extra moeten wachten om elkaar weder te zien. Maar die zijn vast zo om; ik zit immers ook alweer drie maanden in Tokio!
Dit was dan weer zo'n beetje mijn blog voor dit keer. Ik heb nog een korte maar hele blije mededeling: de stuurgroep van de fusie tussen Noordwijkerhout en Noordwijk heeft positief geadviseerd over de voortzetting van de stedenband met Hirado, wohoo!! Ondanks dat we dit wel hadden verwacht, een grote opluchting. Ik vind het overigens wel zwaar dat ik deze zomer niet in Nederland ben. De stedenband is deze zomer namelijk actiever dan ooit: Vanaf juli is er een fototentoonstelling in het gemeentehuis van Noordwijkerhout (ga zeker even kijken!), waar ook een presentatie van zal zijn in het bijzijn van beide burgemeesters. Ook komt de burgemeester van Hirado waarschijnlijk naar Noordwijkerhout voor het afscheid van de Noordwjikerhoutse burgemeester & de kennismaking met de nieuwe burgemeester van de nieuwe gemeente Noordwijk. Ook komen twee bloemisten en Remco naar Noordwijkerhout voor het project 'Growing Friendship Through Flowers'. Kortom... een flinke berg activiteiten waar ik ongelooflijk graag bij had geweest. Als ik daar net even te lang over nadenk wordt ik er treurig van. Ik kan nu niet heel veel meer doen dan alles op een afstandje volgen en waar mogelijk iets doen. Maar ik ben wel super blij natuurlijk dat de stedenband zo vol in bloei staat. Kan niet wachten om er weer actief mee aan de slag te gaan na terugkomst! :-) Daarnaast ben ik ook voornemens om in oktober, als de nieuwe groep leerlingen weer in Hirado is, even langs te gaan. Dan kan ik gelijk de familie van Shingo (waar ik zes jaar geleden een dag of tien ben gebleven), weer opzoeken. Die mensen wil ik ook onwijs graag weer zien & ik had daarnaast ook beloofd om ze op te komen zoeken.
Ik vermoed dat mijn volgende blog ook wel weer even op zich kan laten wachten... Vanaf morgen is het AFS-kamp dan eindelijk. Daar ben ik voor de rest van de week mee zoet. Ik zou me vandaag ook al de hele dag aan het voorbereiden moeten zijn, maar ik dacht dat als ik vandaag de blog niet zou schrijven, dat ik het dan zou blijven uitstellen. De twee/drie weken daarna moet ik KEIHARD aan de bak met al mijn rapporten en verslagen die ik in moet leveren aan het eind van het semester, en moet ik natuurlijk hard leren voor alle eindtoetsen. Ik heb immers een aantal cijfers op te halen... De komende maand ziet er dus niet echt relaxt uit, maar ik heb wel aardig wat leuke dingen in het vooruitzicht. Zo ga ik 24 tot 28 juli dan eindelijk naar Thailand! Na mijn stagetijd bij de Thaise ambassade in Den Haag wilde ik er al heel graag naartoe. Maar het blijft toch heel ver en vooral duur. Vanuit Japan is het alsnog een goede 6/7 uur vliegen, maar wel een stuk goedkoper. Ben heel blij dat ik de kans dus eindelijk kan grijpen! En als ik de 29e weer thuiskom, begint het volgende superleuke: Bas komt naar Japan! In de periode van 1 tot 11 augustus komt hij me opzoeken in Tokio. Dat wordt dus ook mijn zomervakantie, en ik heb er super veel zin in. Daarna zal het wel weer druk worden... Ik ben momenteel hard aan het zoeken naar nieuwe huisvesting. Omdat ik slechts een semester aan deze universiteit verbonden ben, moet ik ook uit de dormitory. Ik hoop dat ik snel iets betaalbaars vind... maar dat lijkt een flinke kluif te zijn helaas. De ambassade is namelijk in zo'n beetje de duurste wijk, en daarnaast wil je ook niet elke dag twee uur in die Japanse spitstreinen zitten (ahum, staan). Maar goed, eind augustus moet ik mijn kamer opleveren en dus in de laatste week ergens naartoe verhuizen. Toen ik hier net kwam wonen stond er behalve meubels verder niet veel. Van kledinghangers tot wasmanden, van grote koffers tot servies... alles wat ik aangeschaft heb in de laatste maanden moet meeverhuisd worden. Hoe ga ik dat nou doen... Waarschijnlijk wordt dat toch een keer een auto huren hier! kan ik eindelijk eens ervaren hoe het nou rijdt, daar aan de linkerkant van de weg... :p
Tokio verkeerd momenteel middenin het regenseizoen... aardbevingen komen de laatste tijd ook regelmatig voor & bovenal is het deze week kokend heet: zo rond de 32 graden. De komende maand zal enorm druk worden, maar ik weet zeker dat ook deze weer vol met mooie ervaringen zal zitten. Ik verontschuldig mij voor de enorme lengte van deze post (recordje?...) maar daarom is mijn dank juist groter als het u is gelukt om tot het eind te komen. Naast dat ik mijn ervaringen nooit wil vergeten, schrijf ik de blog toch voornamelijk voor u thuis, dus ik ben heel blij met u als lezer! Laat ook zeker even een berichtje achter, is altijd leuk!
Tokio verkeerd momenteel middenin het regenseizoen... aardbevingen komen de laatste tijd ook regelmatig voor & bovenal is het deze week kokend heet: zo rond de 32 graden. De komende maand zal enorm druk worden, maar ik weet zeker dat ook deze weer vol met mooie ervaringen zal zitten. Ik verontschuldig mij voor de enorme lengte van deze post (recordje?...) maar daarom is mijn dank juist groter als het u is gelukt om tot het eind te komen. Naast dat ik mijn ervaringen nooit wil vergeten, schrijf ik de blog toch voornamelijk voor u thuis, dus ik ben heel blij met u als lezer! Laat ook zeker even een berichtje achter, is altijd leuk!
Het ga u goed!
Vriendelijke groeten uit Tokio
Rick.
PS: Hierboven staan 12.523 woorden...
PPS: Totaal geïnvesteerde netto-tijd: 9,5 uur.
PPPS: Vergeet de foto's niet te kijken!
PPS: Totaal geïnvesteerde netto-tijd: 9,5 uur.
PPPS: Vergeet de foto's niet te kijken!
-------------------------------------------------------------------
De Foto's
(vergeet niet dat ze groter worden als u erop klikt)
--------------------------------------------------------------------
De docent uit Hirado & het Edo-museum
De omstreden Yasukuni Shrine en het bijbehorende, niet minder omstreden, Yushukan museum
Het logo van de keizerlijke familie
De indrukwekkende beelden
De attributen waarover ik in deze blogpost heb geschreven
Dit is zo'n Kaiten: een 'kamikazetorpedo'
De kleuterschool ervaring:
Foto's met mijn dormvrienden: de Yakiniku, een keer koken & een schattige foto...
Foto met die Japanner die naar Nederland is gekomen, en de Rotterdamse klasgenoten
Een paar foto's van het bezoek aan de marinebasis in Yokosuka, en een random foto van de Political Science klas
Rick en zijn overtollige ingrediënten.... Iemand curry?!
Een gewone dag in de Japanse trein....
De demonstratie
Het nieuwe vriendenclubje, het Thaise festival & het planteneten
Dit bord hangt sinds kort naast de ingang van de dorm...
Was foto's door de maanden heen met mijn AFS-groepje waarmee we vanaf morgen de uitwisselingsstudenten begeleiden
En dan de foto's na de workshops met alle 19 man...
... En de 'Shinboku Kai', met name die van de aparte spelletjes in het park... Alles om de onderlinge band te versterken natuurlijk!
En ten slotte: de 'aftercurry' (met een aantal vrijwilligers na afloop van het maandagochtend evenement voor de dakloze medemens):
Wow Rick, wat een heel verhaal weer en mooi om te lezen. Bijna anderhalf uur inclusief de foto's. Veel gelachen ook maar zeker ook spanning van het verhaal met het drogeren. Net op tijd heb je 'm gesmeerd, of ook wel, net te laat natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenJammer is wel dat we elkaar pas weer in februari gaan zien dus mekaar met een knuffel, voor '3 koningen' (6 januari) een gelukkig nieuwjaar wensen is er niet bij helaas... Maar dat houd je wel tegoed ;)
Evengoed hebben mam en ik weer genoten van al je 'meemaakselen' lokale zaten daar ook zeer bezorgde gevoelens bij :()
Het ga je goed daar, veel succes de komende tijd, en zeg ook eens 'nee' ofwel 'ja' tegen jezelf. Een beetje rust en ontspanning heeft iedereen nodig, ook jij dus.
Groetjes en we spreken mekaar weer snel man, love you x!
Pap
Jaaa, jouw berichtje had ik natuurlijk ook al gelezen! De reactie bleef van hieruit even achter wegen alleen. Wederom bedankt voor je comment & voor het lezen van het enorme verslag. Elke keer weer een recordje, zo lijkt het wel.
VerwijderenTot gauw!
Hoi Rick
BeantwoordenVerwijderenJeetje wat gaaf weer je verhaal!
Ik blijf het zeggen, je moet echt een boek gaan schrijven.
Je schrijft zo goed, het pakt je en wilt ook echt alles lezen.
Wat een belevenissen daar in Japan!
Denk je wel een beetje aan jezelf!!
Super leuk dat Bas naar je toe komt.
Ontspanning!
Zeker belangrijk.
Heel veel succes maar vooral plezier en wacht op je volgende verslag.
Groetjes van de buurtjes linda cees dennis en irene
Ja weer een heel en mooi verhaal Rick ! Gelukkig is het goed afgelopen in die tent. Wel leuke dames in die groepen... Ook wel veel wel... ;-) Groeten en tot ziens, en de tijd gaat idd. razendsnel (when you're having fun !).
VerwijderenLex.
Hallo Linda! Sory voor mijn wat late reactie, maar heel erg bedankt voor het -wederom- leuke berichtje! Bedankt ook voor de complimenten; heel leuk om te horen, zeker na zoveel uren schrijven :-) Nogmaals, ben heel erg blij dat jullie het altijd lezen! Ik heb het nog altijd prima naar mijn zin hier, maar de studieperiode komt nu dan langzamerhand tot een einde. Nog drie weken en dan zijn alle toetsen gebeurd en alle rapporten ingeleverd, en dan is het even wat rustiger aan doen in het maandje zomervakantie! Komt goed! Groetjes aan Cees, Dennis & Irene! :-)
VerwijderenHallo Lex, bedankt voor je bericht! Inderdaad, was even alsof ik in een soort SBS6-programma was beland, maar toen ik -een soort van- wakker werd kon ik de cameraploeg niet vinden... Ach ja. En jaa, die zijn er zeker! Misschien tijd voor een tripje naar Japan? Haha. Zoals het er nu uitziet zit ik nog steeds alleen in het vliegtuig op de terugweg hoor!
BeantwoordenVerwijderenHoi Rick heb het hele verhaal gelezen ik heb toch tijd zat �� leuk hoor. Gefeliciteerd met je stageplek. Groetjes Simon
BeantwoordenVerwijderenBedankt Simon, u bent met recht een trouwe achterban. Op naar het volgende verhaal! (Maar ik moet nog wel eerst even een en ander beleven...)
VerwijderenWhauww Rick. Wat een indrukwekkend relaas weer! Ik snap ook wel dat het energieverslindend is. Maar wat een bijzondere tijd heb je.
BeantwoordenVerwijderenHeb het verhaal in 3 etappes gelezen maar wil niets missen.
Uiteraard mis ik je wel bij de Stichting maar dit gaat uiteraard voor.
Ik hou je op de hoogte van de Japanse bexoeken hier en mijn gang naar Japan in oktober.
Groet Bart en Margaret
Dag Bart en Margaret,
VerwijderenWederom enorm bedankt voor het doorkammen van het lange verslag. Ja hoe langer je wacht hoe langer ze worden... Dat is nu eenmaal zo. Maar inderdaad genoeg om mee te maken, al gaat alles wat ik deze zomer in Nederland niet mee kan maken me ook aan het hart. Maar dat is gelukkig allemaal in goede en vertrouwde handen :-)
Hopelijk zien we elkaar in Oktober in Hirado! Als het programma een beetje rond is kijken we wel een keer wat een handig moment zou zijn! :-)
Test
BeantwoordenVerwijderenHij doet het boor! :-)
Verwijderen