Rick in Japan: My diary in Hirado

Ik heb de tekst van deze blog afgemaakt op donderdag 7 Mei, maar omdat ik de foto's en alles nog niet klaar had heb ik 'm nu pas online gezet. Woorden als 'vandaag' zullen dus niet meer helemaal overeen komen.

Dag iedereen!

Dat had vast niemand verwacht; zo'n tamelijk lange post, zo kort op de vorige. De laatste week heb ik dus zoals al aangekondigd in Hirado doorgebracht. Toen ik in de Shinkansen zat kreeg ik opeens het idee om een dagboek bij te houden over mijn tijd in Hirado. Dat heb ik vanaf dat moment ook gelijk gedaan (wel op mijn telefoon dan). Nu ik weer thuis ben heb ik alles naar de computer overgezet, beetje bewerkt en verbeterd. Het was een geweldige tijd. Leest u zelf maar. :)

Woensdag 29 April

Ik zit nu in de Shinkansen op weg naar Hirado. Na een hele drukke week achter de rug te hebben zit ik nu eindelijk dus in die hele snelle trein waarmee ik een stuk verder wordt gebracht in de richting van mijn eindebestemming: Hirado, Nagasaki. Je kunt eigenlijk stellen dat ik al twee jaar op deze dag heb gewacht, omdat precies twee jaar geleden, morgen de dag was dat we met de Noordwijkerhoutgroep terugvlogen na een bijzondere ervaring in Hirado. Sinds het begin van die uitwisseling is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest. Er waren best veel fasen tot nu toe eigenlijk. De somberste was die van de maanden na Hirado. Na mijn bezoek daar had ik ondekt waar mijn hart ligt, iets wat me zo kan aantrekken dat het er niet heen kunnen gaan me zo'n beetje depressief maakte. Sinds die tijd is mijn grote droom geworden om naar Japan te gaan, en kijk eens waar ik nu zit: in de shinkansen. Gisteren zat ik nog op school, vannochtend werd ik nog wakker in mijn eigen bed, en zag ik alles wat ik elke dag zie. Voor mij is het allemaal normaal geworden, maar nu ik hier zo'n 3.5 uur in die shinkansen zit, zet me dat op de een of andere manier toch aan het denken. Ik durf weer helemaal terug te gaan naar de herinneringen van twee jaar terug. Normaal deed ik dat zo minmogelijk omdat ik er een beetje depressief van werd, maar nu wordt ik er blij van. Ik blik eigenlijk vooral terug op hoe alles en iedereen er ookalweer uit zag. Hoe de sfeer was. Ik besef wel, dat zoals het toen was, het nooit meer zal worden, met de groep, de begeleiders, de ochtendlijke groepsgesprekjes, de ervaring van het 'nieuwe' en het 'rare' en met alle prachtige dingen die we toen gedaan hebben. We zijn wel weer twee jaar verder. Tuurlijk zou ik willen dat die tijd terug kwam, maar in plaats van erin te blijven hangen zoals maanden terug, zit ik hier nu tijdens mijn uitwisselingsjaar in Japan. De afgelopen twee jaar was het allemaal niet zo makkelijk. Druk met examens, iedereen missen, die AFS uitwisseling die maar niet wilde lukken (maar op de valreep toch wel gelukt is) en sommige mensen waarvan ik hoorde dat die me achter mijn rug om titels gaven als 'geobserdeerde' of 'te ver doorgedraaide' Japan freak, maar hier zit ik dan. Twee jaar verder, op een plek waar ik wilde zijn. Hoe verder de shinkansen gaat, hoe mooier het wordt, met veel bergen en groen. Voelt als thuiskomen. Ondanks dat de Nederlandse groep er niet is, en ik niet iedereen van de Japan groep zal zien, heb ik er super veel zin in en kan ik niet wachten. Gelukkig hoef ik dat ook niet echt meer. Ik ben bijna op Hakata station in Fukuoka waar ik Kirara zal ontmoeten die mijn kaartje voor de bus maar Sasebo heeft gekocht. Vanaf Sasebo zal Shingo's moeder mij op halen, en eindigen we de reis in Hirado, alwaar alles nostalgisch zal zijn. Ik ben heel, heel benieuwd.

Nu zit ik in een bus van Hakata naar Sasebo. Vergeleken met de shinkansen is de bus gelukkig een stuk koeler en minder druk. Na ik mijn vorige mailtje had getypt en mijn bagage bij elkaar wilde gaan rapen begon de vrouw die al meer dan een uur op de stoel naast me zat tegen me te praten. Het was eigenlijk een heel leuk gesprek. Ze begon met de vraag of ik ook tot Hakata reisde, waar in Japan ik vandaan kwam etc. Leuke vriendelijkheid, en ook eindelijk een keer mijn visitekaartje op zak op een moment dat het leuk is om aan iemand te geven. Daarna was het tijd om uit te stappen. Na de vriendelijke mevrouw gedag gezegd te hebben liep ik naar de uitgangspoortjes, waar ik na een beetje kijken ineens Kirara en haar vriendin zag staan! Waar ik twee jaar geleden niet eens twijfelde aan een knuffel uitdelen, was ik nu een japanner en deed dat niet (zei ook niet trouwens). We liepen naar de plek waar mijn bus over een half uur zou vertrekken, en praatte over van alles en nogwat. Het voelt lang geleden en toch ook heel recent. Wel is ze van een meisje in een jonge mevrouw veranderd, dus dat is vast een voorproefje voor als ik de rest ontmoet. Heeel erg blij haar weer te zien (en die vriendin ook want die bleek ik elk jaar te feliciteren op Facebook...wat ben ik toch slecht met het herkennen van mensen :p). Anyway, nu in de bus waar ik over een kleine twee uur in Sasebo, Shingo mama weer zal zien :-)

Nog eens een update vanuit de bus. Het is nu 14:00 geweest en we komen waarschijnlijk 14:35 aan, iets later dan gepland. Ik kan het Shingo mama niet laten weten omdat je 1-niet in de bus mag bellen en 2- omdat mijn AFS phone leeg is xD Maaargoed, daar pakte ik mijn dagboek niet voor. Op dit moment, ben ik overvallen en vervuld met een gevoel van geluk. Klinkt misschien nogal sappig, maar het is echt zo. Dit Japan hier is zo prachtig. Het is ook nog eens prachtig weer met zon en blauwe hemel. Wat een bergen en wat een groen. Je kunt zeggen wat je wilt, maar van dit Japan hou ik het meeste. Ik heb verschillende plekken gezien, maar 'this is it'. Ik zal over 25 minuten Shingo mama ontmoeten. Ben heel benieuwd hoe ontmoetingen met iedereen zullen gaan. Nu nog met een muziekje op ontspannen uit het raam kijken met een airco boven mijn hoofd, maar straks zit ik weer op de plek waar het twee jaar geleden allemaal begon. Wish me luck :-)

Ik ben gelukkig. De bus was uiteindelijk 45 minuten te laat, en dus stond Shingo mama, die ik inmiddels ook okaasan noem, op me te wachten. Sorry!! Maar, toen ik er eindelijk was en uit de bus stapte, stond ze daar!! Het voelde eventjes niet meer als twee jaar geleden, maar toch was het bijzonder. Onderweg veel gepraat, vooral gelachen en elkaar een beetje aangekeken. Woorden schieten echt te kort om zo'n moment te beschrijven, geweldig. Na ook nog een ijsje gegeten te hebben, kwamen we thuis. Oh, mijn god... Wat nostalgisch. Ik herinner me echt alles nog, de weg, de straat, het speeltuintje waar ik ook nog veel herinneringen aan heb, en natuurlijk het huis zelf. Toen we thuis kwamen, zei ik: tadaimaa (ik ben thuis) waarna er een okaeri volgde vanuit de woonkamer (welkom terug). Ik had er niet bij stilgestaan maar... Otousan was er ook!! Hij kwam naar de deur en gaf me zelfs een knuffel. Wauw wat heb ik ook hem gemist zeg... We hebben best veel gepraat. Ik weet niet wat het was vandaag maar mijn Japans was optimaal. Misschien dat ik tachtig procent van alles begreep. Na wat gesprekken ging ik met okaasan mee. Ze liet me de kerk zien waar Yuya (gastbroer) en Shiori (zijn vrouw) zijn getrouwd. Daarna gingen we naar haar nieuwe hobby: golfen. Ik had het nog nooit gedaan. Ze legde me veel dingen uit maar ik bakte er niet zo heel veel van haha. Toen, kwamen Yuya en Shiori ook naar de golfbaan!! Ik gaf eerst Yuya een knuffel, ookal zag het er uit dat hij mij een hand wilde geven, en daarna keek ik vooral naar Shiori's buik, die al heel dik was (zwanger). De baby is uitgerekent voor juni. Ik vroeg of het OK was en met toestemming legde ik mijn hand op haar buik. Ik was toen echt blij, zo van, dit is mijn neefje. Nadat Yuya ook nog wat golfde (en ook nog eens super goed) gingen we verder. Ik ging met Yuya's auto en Shiori met okaasan's auto. We reden naar een restaurant. Daar hadden we diner met zn vieren. Ook weer veel gepraat en gelachen natuurlijk. Toen ik voor het eten in Yuya's auto zat, zei ik tegen hem "Yuya mou sugu papa da ne" (je bent bijna vader he). Dat maakte vast indruk op hem omdat hij dit tijdens het eten tegen de anderen vertelde. Toen okaasan aan het betalen was zei Yuya iets wat op mij super veel indruk maakte. Hij zei dat ik dan oom werd. Ik kreeg hier zo'n heel blij gevoel van. Na het eten namen we afscheid. Ik zie hem overmorgen weer though. Hierna gingen we weer terug naar huis. Nadat ik een bad had genomen, hadden we aan de eettafel met zn drieen weer hele gesprekken, voornamelijk ook een beetje teurgblikken op twee jaar geleden. Dit gesprek maakte ook heel veel indruk bij me, en zelfs ook otousan kreeg er tranen bij. Hij zei dat hij me als zijn eigen zoon zag. Veel gepraat, echt veel. Okaasan zei d at dit mijn tweede huis was en zei dat ik altijd terug kan komen. Daarna ben ik nog heel lang met otousan door blijven praten, best diepgaande gaprekken waar ik het Japans dan niet echt van begreep. Daarnaast ging ook het lichtje bij mij een beetje uit en werd het dus tijd om naar boven de gaan. Op de onwijs nostalgische kamer die er nog steeds, gelukkig, hetzeldfde uitziet. 24 Uur geleden lag ik net in bed thuis in Inuyama te bedenken wat er vandaag zou gebeuren. En 24 uur later heb ik deze prachtige herinnering al gemaakt. Ondanks dat ik vandaag zo'n 8 uur heb gereisd, is dit een van de mooiste dagen van mijn leven. Ik ben blij :D

Vrijdag 1 Mei
Deze post komt eigenlijk te laat... Je hebt er geen tijd meer voor als je het naar je zin hebt! Het is nu vrijdagavond, en gisteren heb ik dus niets geschreven. Gisteren was eigenlijk geen hele bijzondere dag maar wel een dag waar ik even tot rust kon komen. Toen ik wakker werd stond okaasan daar met een blij gezicht. Altijd als ze me ziet moet ze lachen en dan moet ik ook weer lachen. Ze had een geweldig voedselpakket voor me haha. Ik zou die dag tot 2 uur 's middags alleen thuis zijn. Ontbijt had ze gemaakt en een lunchbox had ze gekocht. Ook had ze nog allemaal andere dingen voor me gehaald terwijl ik niet eens zo heel veel eet haha. Lief. Die dag heb ik mijn koffer uitgepakt, een klein beetje gelopen buiten het huis en vooral binnen gezeten, muziek geluisterd, en gewoon over dingen nagedacht. Ik heb tot nu toe ook best wel een traantje moeten laten. Dit is de plek waar het allemaal begon en waar ik het meest van hou. Ook dit huis, de familie.. Het klopt gewoon helemaal weer. Toen okaasan thuis kwam gingen we snel door. Onderweg ook nog een ijsje gegeten bij het winkeltje waar we de eerste dag ook al een ijsje kochten. We gingen naar een viswinkel. En dan kom je er toch weer achter dat je in Hirado bent. Want vissen kunnen ze daar wel. Denk aan een winkel met allemaal waterbakken waar vissen in zwemmen. Je kunt ze dan uitkiezen, laten vangen en vers laten fileren tot sashimi. Toen we een inktvis uitkozen en lieten vangen, werd 'ie helemaal roodkleurig. Best zielig allemaal, dat wel. Ik heb dit soort dingen echter nu al zo vaak gezien dat ik er niet meer zo voor terug deins, maar twee jaar geleden weet ik nog wel dat we er allemaal een beetje eng van werden. Bij een andere winkel kochten we een (al dode) hele grote vis. Die ook laten fileren en meegenomen. Echt heel groot. Het plan was namelijk om sushi te gaan maken. Dat hadden we twee jaar geleden ook al gedaan en dat was toen echt super leuk en lekker. Nu dus voor een tweede keer dat gedaan. Tijdens het maken werd okaasan gebeld door haar werk en moest ze nog een paar uurtjes komen helpen... En ze ging ook nog. In mijn eentje toen de rest afgemaakt en met otousan samen gegeten. Ik denk dat we er wel 2.5 uur over hebben gedaan. Rustig eten, tv aan op de achtergrond terwijl we het samen over allerlei dingen hadden. Toen we net begonnen met praten zei hij net als de dag ervoor dat hij me echt als zijn eigen zoon ziet, zoals we er nu zo bij zitten ook. Dat gaf me weer zo een goed gevoel. Die avond was gezellig! Wel heel moe aan het einde van de dag, haha!

Vandaag dus, vrijdag de eerste. Vandaag was net als twee dagen geleden... Weer een die behoort tot de beste dagen van mijn leven. Het begon al redelijk vroeg. Ik stond op om 6.30, at ontbijt en ging toen na het aankleden met okaasan de auto in. We zouden naar Hirado High School rijden, shingo's oude school. Elke dag werden we door okaasan gehaald en gebracht, en de weg naar school was erg nostalgisch. Toen we bij de school aankwamen ging okaasan vragen of ze even Endo sensei konden roepen. En die kwam!! Ik heb dus met (Maki) Endo sensei gepraat, en geweldig om haar weer te zien! Het was maar van hele korte duur omdat ze les had, maar toch blij dat ik haar even heb kunnen ontmoeten. Hierna met okaasan nog even een rondje gedaan om de school. Toen kwam er echt een vloedgolf van nostalgie en gemis over me heen, en moest ik ook echt een paar tranen laten. Alles zag er nog zo hetzelfde uit en dat maakte me zo blij. Ik wil hier echt nog een keer terugkomen. Het was kleiner dan ik me had ingeprent though, en juist dat ook maakte het zo mooi. Toen we daar liepen keken er ook nog een aantal scholieren uit het raam, en probeerde te praten haha. Hierna met okaasan weer teruggegaan. Op die terugweg gingen we ook nog even buurten bij een broer van okaasan. Na een kort gesprekje gingen we door naar het huis van de moeder van okaasan, die overleden is. Daar ben ik twee jaar geleden ook al eens een keer geweest Ook hier weer nostalgisch. Toen we thuiskwamen, ging okaasan weer naar haar werk. Ik was toen weer voor een paar uur alleen thuis. Oh, daarvoor trouwens nog naar een winkel geweest voor vers vlees. Die winkel was ik ook al een keer ingeweest en maakte het weer nostalgisch. Prachtig. Anyway, ik wijk af. Thuis heb ik naast gegeten veel gepraat met Koki en andere mensen via Line. Erg blij! Ik heb hier alleen een piepklein beetje wifi als ik in de hoek ga zitten in het achterste deel van het huis. Toen okaasan thuiskwam gingen we eigenlijk gelijk met de auto op naar Fukuoka om Shingo op te pikken. Onderweg haalde okaasan ook nog een ijsje bij een conbini terwijl ik had gezegd dat ik niks hoefde, haha. Okaasan was ook moe en dus hebben we onderweg de auto stilgezet om een dutje te doen haha. Onderweg reden we ook over de rode brug van Hirado, met dat geweldige uitzicht. (Eigenlijk was dit op weg naar school die ochtend...) Voordat we aankwamen ook nog bij een restaurant wezen kijken, die is van een broer van okaasan, en in dat restaurant had Yuya ook een soort receptie voor z'n huwelijk. Onderweg trouwens ook nog met Takun (andere gastbroer) gepraat via de telefoon, ongeveer 20 minuten lang, haha! Wat wil ik hem graag zien ook. Hij kan alleen helaas niet terugkomen... Hij was ook verrast met mijn Japans haha, leuk om dat zo mee te maken. Toen we eenmaal aankwamen bij de plaats waar Shingo stond te wachten, dacht ik dat het elkaar weerzien een beetje emotioneel maar wel heel vrolijk zou worden. Ik stapte gelijk uit de auto en hij zij heel droog "oh Rick, tijd niet gezien he" In de auto een beetje gepraat als in vraag en antwoord. Ja, wat moet je dan ineens ook allemaal zeggen als je elkaar weer ziet na zo'n lange tijd he. Onderweg naar huis ook nog boodschappen gedaan voor de barbeque die we die avond zouden doen. Een hele hoop vlees verder kwamen we bijna thuis. Shingo en ik stonden toen voor een grote uitdaging: de barbeque aansteken. Alleen hadden we slechts kranten en kregen we die kolen maar niet aan. Haha, mooi wel, allebei nog nooit gedaan. Na wat creatief geklooi en nieuwe dingen gebruiken kregen we eindelijk die kolen aan :-) daar waren we na een uur klooien wel heel blij mee haha. Toen de bbq aan was, kwamen Yuya en Shiori ook en had okaasan het vlees enzo klaar. De donkerte viel ook een beetje in en dus begonnen we met barbqueen. Het was echt super gezellig. Twee jaar geleden deden we ook al een bbq. Toen ook met Takun erbij. Later kwam ook otousan erbij zitten, toen hij thuis kwam van zijn werk. Veel gepraat met iedereen en ook met Shingo nog een beetje teruggekeken op de uitwisseling, zo van hoe iedereen van de Nederlandse groep nu is enzo en wat ze nu doen (universiteit, examenjaar, etc). Na de bbq ruimde we snel op en verplaatste we naar binnen. Otousan's verjaardag is op de 6e, de dag dat ik terug ga. Shiori had een verjaardagstaart gekocht! En weet je wat?... Er waren twee hartjes van witte chocola met teksten erop. 1: Otousan, omedetou (gefeliciteerd) en 2...: Okaeri Rikku (welkom thuis). Dat maakte me zo super blij. Ik ben Shiori daar echt heel dankbaar voor. Tijdens het taart eten praatte we ook allemaal gewoon. Ook gaf ik mijn meegenomen souvenirs: Inuyama en Nagoya sweets voor de ouders, AXE deo uit Nederland voor Shingo en een boekje over Nederland + een nijntje speen voor Yuya en Shiori :-). Ze waren er allemaal heel blij mee. Deze avond heb ik me wederom een echt familielid gevoeld. Zo hebben zij me ook laten voelen. Deze familie voelt voor mijzelf ook zo veel als echte famie. Ik hou heel veel van ze. Ik wil hier nooit meer weg!

Zaterdag 2 Mei
Ik zal beginnen met iets wat ik vergeten was te melden na het bezoek aan Hirado HS. Ik realiseerde me op dit moment echt ook dat een van mijn grootste fouten ooit is geweest om ervoor te kiezen het lot te laten beslissen waar ik zou komen te wonen tijdens mijn uitwisselingsjaar. Na Hirado had ik zo'n image van Japan dat ik dacht dat overal wel prima was. Maar, lang niet overal is het als Hirado. Maar op het moment dat ik daar over besliste had ik er wel redenen voor en mijn kennis van Japan reikte toen ook nog niet zo ver dat ik er echt een weloverwogen besluit over kon nemen. Wel heb ik er super veel spijt van. Dat heb ik tijdens mijn uitwisselingsjaar vaak gedacht, en hier weer komen is daar de bevestiging van. Mensen zijn hier een stuk aardiger, er zijn amper buitenlanders gewend, de natuur is hier prachtig, en de scholen hebben echt een goeie sfeer en Japanse clubs. Met de kennis van nu had ik... Maar goed, ik kan er nu niets meer aan doen.

Vandaag was een dag waarop mijn Japans juist weer helemaal niet uit de verf kwam. Het klinkt misschien raar, maar gedurende mijn uitwisseling in Japan zitten er echt enorme verschillen tussen verschillende dagen wat mijn Japans betreft. De enige dag praat ik het snel, de andere dag kom ik niet uit mijn woorden, en de andere dag lijk ik alles te zijn vergeten ofzo. Maargoed, ik werd wakker, en iedereen was hier al (Shingo lag nog te pitten though). We aten ontbijt waarna okaasan naar haar werk ging. Met Shingo en otousan reden we naar het baseballveld van Yuya, om Shiori op te pikken. We namen haar mee naar huis. Daar heb ik nog even gezellig met haar gepraat ook. Kort later reden we met z'n allen weer terug naar het baseballveld, want we zouden Yuya's wedstrijd gaan kijken. Dat was leuk, al zaten we in de brandende zon. Toen dit afgelopen was gingen Shingo, otousan en ik de auto weer in alwaar we naar een prachtige, hoge plek reden. Ook weer in de brandende zon, maar een prachtig uitzicht over aan de ene kant de stad Sasebo en aan de andere kant de vele kleine eilandjes en een stukje Hirado. Echt prachtig gezicht. Na een ijsje gegeten te hebben en een zielige kat te hebben geaaid, reden we zo'n beetje weer naar huis, en deden we nog een paar boodschappen. Toen we thuis kwamen, kwamen Kirara en haar familie ook thuis. Ik had me ook nu meer voorgesteld van het wederzien, maar goed.. Thuis aten Shingo, otousan en ik met z'n drieen, waaronder we veel praatte. Echt zo'n familie-mannen onderonsgevoel was dat haha. Leuk. Laater op de avond kwam okaasan thuis die een verhaal had dat ze zojuist ontslag had genomen bij haar werk omdat er een en ander was gebeurd. Ze is inmiddels, na sluitingstijd weer erheen gegaan en nu (00:15) nog steeds niet terug. Misschien toch nog niet stoppen dus haha. Ten slotte heb ik nog aan Shingo en otousan mijn Japanse studieboeken laten zien. Ze vonden het boekje over de JLPT test moeilijk, haha. Morgen weer naar Yuya's wedstrijd, en ik hoorde dat 's avonds mister Goto misschien komt! Nu ga ik maar slapen, en hopen dat mijn Japans morgen een beetje goed is.

Zondag 3 Mei
Het is nu precies 00:00 als ik begin aan dit verhaaltje vanaf de bank in mijn slaapkamer. Vandaag heb ik ook weer een hele leuke dag gehad. In de ochtend kon ik wat langer blijven liggen. Een zwaar ontbijt (curry en rijst) volgde, en daarna stapte we de auto in naar Sasebo. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel kilometers gemaakt met een auto als in de afgelopen dagen, haha. Eerst gingen we naar een winkelcentrum waar ik twee jaar geleden ook al eens ben geweest. Was maar van korte duur omdat we alleen om lenzen gingen voor Shingo, maar toch ook weer de nodige nostalgie opgesnoven. Morgen komen we als het goed is weer op die plek dus dan kan ik nog wat meer snuffelen. Toen we hiermee klaar waren volgde het bericht dat door de onophoudelijke regen Yuya's baseball wedstrijd, waarvoor we eigenlijk naar Sasebo gegaan waren, was verplaatst naar morgen... Dat was even heel jammer. Toen maar weer omgekeerd en voor lunch gegaan. Dat was ook nog een grappig verhaal trouwens. Als u mij kent weet u vast dat ik nogal besluiteloos ben altijd. Voordat we van huis gingen voor Sasebo, hadden we het al even over de lunch. Shingo's ouders wilde graag soba (noedelsoort) eten, maar Shingo ramen (andere noedelsoort). Toen werden de ogen op mij gericht...En ja dat maakt beslissen er ook niet makkelijker op. Voor de grap draaide ik er een beetje omheen, en zei ik maar 'champon' (gerecht waar Nagasaki bekend om staat). Daar moest vooral okaasan zo onwijs om lachen dat iedereen begon te lachen. Toen ze het voor een tweede keer vroegen zei ik 'alleen een banaan is ook goed hoor' waarna ze helemaal ook niet meer bij kwamen, en ik dus ook niet meer haha. Dat werd in de auto ook maar weer meerdere malen herhaald. Bij uiteindelijk geen beslissing van mij reden we naar een soba restaurant, alwaar we hele lekkere soba aten (plus tempura plus kroke). Hierna de weg vervolgd naar huis waar we rond 1 uur aankwamen. Het plan was dat ik en Shingo later die dag door Goto-san zouden worden opgehaald en naar Remco worden vervoerd. Dat werd met een uur vervroegd naar 3 uur en dat was wel lekker. Na een beetje te hebben gerelaxed en nog een stuk taart van Shiori weg te hebben gewerkt, bracht okaasan ons naar de plek waar Goto-san ons op stond te wachten. Geweldig ook weer om hem te zien. Wel was het weer een Japanse begroeting met eigenlijk niet echt emotie. Ik had een knuffel in gedachten, maar goed, we zijn nog steeds in Japan he. Hij had zijn dochtertje van 3 meegenomen, super schattig. De laatste keer dat ik haar zag was ze nog een babytje in de armen van haar moeder, haha. We reden naar het huis van Remco, best nog een eindje weg, maar werden nog even weggestuurt omdat ze druk waren. Toen een bakje koffie gedronken bij een caffeetje twee huizen verderop, waar iedereen iedereen kent, heerlijk zo'n sfeer. Ook weer over van alles gepraat. Ook over Yuki. In een nieuwjaarskaart die ik van hem kreeg stond dat alles goed ging en dat hij het super naar zijn zin had, maar Goto-san wist te vertellen dat hij ook niet echt naar de universiteit ging en misschien zelfs wel was gestopt. Niemand weet er zoveel van ook. Maar goed. Na het bakje zijn we naar Remco's huis gegaan. Wat een pand. Het lag nu ook vol met spullen omdat hij morgen een soort vrijmarkt houdt om er een beetje vanaf te komen. Het is een groot pand, en datteerd uit de Meiji periode (1868 - 1912). Qua onderhoud ziet het er ook nog zo uit. Het pand is gekocht maar een heeele hoop werk is er gratis bijgekregen. Als je er loopt en in gedachten hebt hoe het uiteindelijk moet worden krijg je er wel een goed beeld bij. Het zal Remco ook zeker gaan lukken. Remco's ouders waren er ook, druk aan het klussen. Daar heb ik nog een hele tijd mee staan praaten. Leuke mensen, en ik had ze al een keer ontmoet in Noordwijkerhout. Daarna een rondje gemaakt door het huis. Het heeft een hele mooie, oude sfeer, maar wel is alles verrot en onbruikbaar, dus er zal nog jaren werk in gaan zitten (Remco zelf noemde zo al een maand ergens eind 2018). Ik wou dat ik zelf ook kon helpen. Als het me voor die tijd nog zou lukken om voor een langere tijd naar Hirado te komen, zal ik dat zeker doen. Het huis heeft ook zeker mooie plekjes. Ook heb ik nog een tijd met een moeder staan praten van een jongen die meedeed aan het tweede uitwisselingsprogramma HRD-NWH. Hierna weer bij Goto-san de auto ingegaan, en reden we naar zijn huis. Voor de eerste keer daar geweest. Prachtig huis met een tempel, ze wonen er samen met opa en oma. De vrouw van Goto kwam er ook bij met het tweede kindje, die ik nog nooit had gezien. Hele aardige vrouw en schattig kindje. Na ook een wierook te hebben aangetoken voor het altaar in de tempel, ook nog met de oma gepraat. Hele, heeele aardige mensen allemaal! Goto zei dat ik de volgende keer als ik naar Hirado kom, ook in zijn huis mag slapen! Aan slaapadressen hier dus geen gebrek :). Goto-san bracht ons weer terug naar Remco. Daar namen we een foto waarna Goto-san weer terug ging. Afscheid genomen, met een knuffel, en ik hoop hem heel snel weer te zien, net zoals de rest van zijn familie. Met Remco en zijn ouders reden we weer maar Shingo's huis. Daar liep Remco nog een stukje mee om Shingo's ouders te begroeten, en daarna gingen Remco en zijn ouders weer door. In de auto heel veel Nederlands gepraat, was weer eens een keer 'gezellig' dus :-). Thuis hebben we wat nagepraat en gedineerd. Daarna ging okaasan al slapen, en kort daarna volgde otousan ook. Met Shingo heb ik toen een film gekeken, en werd het uiteindelijk dus nog een beetje laat. Het is nu ook alweer 00:45

Wat ik ook nog vergeten was over gister is dat er nog zo'n grappig iets was. Gisteren was ik aan het praten met Shingo en otousan, over Nederlands eten. Ik hield een beetje mijn beklaag over het eeuwige eten van hetzelfde brood zowel 's ochtends als 's middags. In Japan heb je tenminste nog veel lekkere broodjes zoals melonpan (meloenbrood, zoet broodje wat qua structuur lijkt op een watermeloen). Toen begon ik een beetje te grappen (aka overdrijven), "asa pan, ofiru pan, yoru..." ('s ochtends brood, 's middags brood, 's avonds...). En toen reageerde otousan erop met "oranda de ha asa pan, ofiru pan, yoru pan, melonpan" (in Nederland heb je 's ochtends brood, 's middags brood, 's avonds brood, meloenbrood..) Toen kwam ik echt serieus niet meer bij haha. Misschien komt het niet zo bij u over als ik het vertaal naar het Nederlands, maar ik heb in ieder geval gelachen ^^.

Dit was het weer voor vandaag. Gauw slapen want morgen komen we bijeen met de groep die teruggekomen is en in staat is om morgen te meeten, in Sasebo! :-)

Maandag 4 Mei
Vandaag was de dag waar ik misschien wel het meest naar had uitgekeken, maar die ook wel een beetje tegenviel. Waarom? Nou precies dus... Omdat het nooit meer zal worden als het was. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar dat het zo apart zou zijn had ik niet gedacht. Bij elven vertrokken we hier met de auto en rond het middaguur kwamen we met de groep bijeen. En alweer moet ik schrijven... Dat het wederzien niet zo was als ik had gedacht en gehoopt. Geen knuffel of iets, en het was nog een soort moeilijk om ertussen te komen aangezien iedereen met elkaar in gesprek was. Het was voor iedereen weer een tijd geleden om elkaar te zien. Meer dan de helft was gekomen, Shingo, Daisuke, Kirara, Yuka, Hitomi, Haruka, Ikumi. Eerst aten we lunch. Iedereen praatte snel dus ik kon het amper volgen. Hierna namen we purikura's (foto's in die Japanse fotohokjes, je kent het ondertussen wel), en daarna gingen we naar karaoke. De sfeer was alleen niet zo goed als ik had gehoopt. Het was al moeilijk om iedereen bij elkaar te krijgen via Line, en voordat we gingen kwamen er al vragen van 'tot hoelaat duurt het ongeveer'... Karaoke kwam ook nog in gevaar omdat twee eerder weg moesten of iets. Uiteindelijk toch gegaan en toen werd het nog wel leuk. Iedereen is veranderd maar ook niet. Daisuke is lang geworden (iets langer dan ik), maar nog even droog. Kirara's stem is veranderd en ze is echt een jongvolwassenen geworden, Yuka is nog even dromerig maar heeft net als de anderen haar haar geverft. Ikumi is helemaal niets veranderd eigenlijk. Hitomi ook alleen haar haarkleur en ook Haruka is niet echt veranderd. Bij de karaoke heb ik eindelijk 'Akai ito' gezongen met Shingo, iets waar ik twee jaar naar uitkeek. Eigenlijk keek ik naar de hele dag al twee jaar uit, en ja dan kan het tegenvallen. De sfeer was niet meer zoals 'vroeger', en ik heb eigenlijk ook niet eens zoveel met iedereen gepraat/kunnen praten. Wel gelachen om Daisuke die nog steeds even droog is als altijd. Kortom, ik had er meer van verwacht. Misschien dat die verwachting nog eens waar kan komen als we met een groepje Nederlanders en Japanners op een dag konden meeten. Maargoed, we hebben in ieder geval ontmoet en wat leuke foto's eraan overgehouden. Het afscheid ging net als de aankomst eigenlijk... Maarja. Terug naar de auto en terug naar huis met tussenstops bij een drugstore en supermarkt. Thuis yakisoba gegeten en tijdens het televisiekijken weer een hele hoop gelachen. De dag ervoor lag Okaasan al rond 8 uur te pitten in haar tijdelijke bed in de woonkamer, en toen maakte ze aardig wat geluid. Daar kwamen we nu op terug en ik maakte een paar simpele maar rake grappen. "Het lijkt wel een concert van Amado" (ecuadoriaanse fluitartiest waar ze fan van is) en ''het lijkt hier wel een dierentuin". "Straks vragen ze hoe was het in Hirado, en dan kan ik zeggen dat ik naar een concert en een dierentuin ben geweest''. Met name okaasan kwam toen echt niet meer bij haha. Prachtig. Verder niet veel bijzonders gebeurd maar wel het besef dat mijn Hiradoweek er ook alweer bijna opzit... Weltrusten.

Donderdag 7 Mei
Deze update is nogal laat... Op dit moment is het dus namelijk al donderdag de 7e, en zit ik in de trein van Ichinomiya naar Nagoya, na gisteren van Hirado te zijn thuisgekomen en net een speech te hebben gegeven voor de hele school van een andere uitwisselingsstudent in mijn chapter (zo'n 800 man totaal). Beetje ander verhaal dan de vorige berichten dus, maar dat moet ik even inhalen

Dinsdag dus, de laatste volle dag in Hirado. De avond ervoor had ik natuurlijk weer heel veel om over na te denken, aangezien ik bijna weer terug naar Inuyama zou gaan. Met Kirara had ik afgesproken om met Shingo samen even met z'n drieeen te gaan kletsen. Ze zou die dag met een vriendin afspreken, dus was het idee een beetje kort gesprekje. Het begon een beetje zo van wie zegt wat, maar na een tijdje werd het een leuk, lopend en nostalgisch gesprek. Uiteindelijk deden we er nog 2.5 uur over, de tijd vloog. Nadat otousan een foto van ons drieen maakte, gingen we uit elkaar. Toen hebben we gewoon een tijd binnen gezeten, en later met okaasan naar een souvenirwinkel geweest (omiageeee ^^). Daarna volgens mij gewoon een stukje door hirado gereden nog. Eenmaal thuis was er weer vrije tijd waarin ik mijn koffer pakte. Later kwamen Yuya en Shiori nog voor een 'laatste avondmaal': sashimi (octopus, inktvis en nog een soort vis) en daarna sukiyaki. Ik was eigenlijk alweer een beetje in een vaarwel-stemming, maar gelukkig toch nog een beetje gelachen. Voordat ze weg gingen ook nog even een familefoto genomen. En gossie, wat ziet dat er toch ook uit als een familiefoto. Ik in het midden, een hand op mn schouder, een lachende moeder in een Delfts blauw schort, en andere lachende mensen om me heen. Dat familiegevoel wat ik hier heb gehad de afgelopen week heb ik sinds mijn vertrek uit Nederland niet meer zo gehad. Ook nog een foto met Yuya en de zwangere Shiori. Bij het dagzeggen besefte ik dat de volgende keer dat ik hier kom, er een klein jongetje hier over de vloer kruipt. Nog een maandje en dan is het kindje er al. Als ze maar niet vergeten om foto's te sturen, haha. Toen ze wegwaren heb ik met otousan en Shingo nog wat gepraat. Daarna de laatste dingetjes ingepakt, een douche genomen en al denkend aan de volgende dag in slaap gevallen in mijn zachte futon op de tatamimatten.

De volgende dag werd ik om 6 uur wakker. Met de gedachte dat ik niet terug wilde naar Aichi, wilde ik ook mijn futon niet uitkomen. Toch maar eraan geloven en dus bed uit, wachten tot shingo klaar was in de badkamer (die trekt daar zowat een uur voor uit joh haha). Koffers naar beneden gebracht, nog een laatste keer naar alles kijken, en snel daarna stond Kirara voor de deur. We hadden nog niet echt dag gezegd, en eigenlijk zou ik 9 uur vertrekken dus zou ze komen zwaaien. Nu was dat 7 uur geworden, en toch kwam ze er even uit. Ik gaf nog een souvenirtje wat ik nog niet gegeven had. Na een Nederlandse knuffel, was het ook voor ons tijd om te vertrekken. Koffer ingeladen, en toen dag gezecht tegen okaasan. Ik had me voorgenomen vandaag iedereen tegen alles in gewoon een Nederlandse knuffel te geven, dus okaasan ook, terwijl ze haar Delftsblauwe schort aanhad ^^. Geen tot ziens maar tot de volgende keer. Hopelijk dat het dit keer geen twee jaar duurt. Met otousan en Shingo in de auto, haalde we ontbijt bij de 7/11 en reden we naar Fukuoka. We hadden ruim de tijd, dus gingen we eest naar de 'ryou' (soort studentenhuis) van Shingo. Waar hij woont dus zegmaar. Het is een gebouw met vele kleine, echt kleine kamertjes en een ruimte onderin waar iedereen gezamenlijk ontbijt en dineert. Het kamertje is echt super smal en klein, maar toch heel leuk. Een futon, laag tafeltje, tv, koelkast en dat was het. Klein badkamertje en balkon was er ook :). Na hier even gewacht te hebben, gingen we verder naar Hakata station. Gelukkig hadden we ruim de tijd om voor mijn vertrek nog Fukuoka style ramen te eten als lunch. Hierna was het dan toch echt tijd om naar het Shinkansen gedeelte te gaan. Waar sommige mensen als heel moeilijk doen om me voor een station af te zetten, kochten otousan en Shingo, net als echte familie, een kaartje om het Shinkansen gedeelte binnen te kunnen en me dus echt tot het laatste uit te kunnen zwaaien. Op het station belde okaasan zelfs nog om me even gedag te zeggen voordat ik de Shinkansen in zou gaan. Daar kwamen de eerste tranen, aan beide kanten van de telefoon. Na het telefoontje was het tijd om mijn koffers in de Shinkansen te leggen en gedag te zeggen. En natuurlijk, vloeide de tranen weer bij mij. Otousan had die ook in zijn ogen. Shingo niet, maar die zei dat we vanaf nu elkaar ook konden Skypen. Toen de Shinkansen ingegaan. Mijn tranen alweer opgedroogd, maar toen ik otousan en shingo niet meer zag kwamen ze weer. Moe als ik was heb ik in de Shinkansen vooral geslapen. Na otousan in Inuyama te hebben gevraagd me van het station op te pikken vanwege de zware bagage, reed hij me al zuchtend naar huis zonder ook maar enig woord te zeggen of vragen. Ja hoor, ik was weer terug... Van warm naar koud. Later toen okaasan thuis was werd het wel weer wat gezelliger, maar toen ik mijn souvenirtje gaf zei otousan ook niet eens een klein bedankt'je ofzo. Toen ik in mijn kamer was moest ik weer een hele tijd huilen. Wat hebben die gemis-emoties toch altijd met mij, haha.

Hier eindigt mijn Hirado-dagboek. De laatste pagina zowat vanuit Inuyama. Ik heb genoten van mijn tijd in Hirado. Heel veel nostalgie gevoeld, warmte gevoelt, ook beseft dat iedereen na twee jaar nu verder is gegaan en mijn beeld van twee jaar geleden dus niet meer klopt (wat ook wel logisch is). Ik heb mensen na een hele tijd weer gezien, en ook echt weer gevoeld hoe belangrijk het is om echte familie te hebben. Tussen 'familie' en 'host family' zit een groot verschil. Dat maakt me ook wel beseffen hoe blij ik ben met mijn familie in Nederland, en ook mijn tweede familie in Hirado. In het huis in Hirado staan trouwens ook best wel veel foto's waar ik in voorkom. Ook eentje met ouders en opa en oma staat daar in Hirado op de kast :). In Hirado hebben otousan en okaasan zo vaak gezegd dat ik zo vaak als ik kan moet terugkomen. Ik heb ze ook echt veel gezegd dat ik ze zo graag Nederland zouden willen laten zien. Deze week is ook weer heel anders geweest dan de 10 dagen twee jaar geleden. Als je de taal niet spreekt, krijg je de goede gevoelens wel over, maar begrijp je er voor de rest niets van. Nu kon ik redelijk met ze praten, en krijg je daar weer een hele andere sfeer van. Ze hebben eigenlijk precies dezelfde soort humor als mijn ouders in Nederland, dus ik zei al van als ze ooit naar Nederland zouden komen, ik echt graag iets als een barbeque wil houden bij mij thuis. Zal voor mij flink vertalen worden, maar ik heb daar echt zo'n gezellig beeld bij, haha. Zij willen ook echt wel graag naar Nederland komen trouwens. Maarja, het kost ook niet niks.. Maar goed. Vanaf nu ga ik weer mijn best doen hier. Wel hoop ik dat vanaf nu ik meer contact zal hebben met iedereen dan de afgelopen 2 jaar. Men zegt van wel, ik denk van wel, maar na een ervaring moet ik het nu wel eerst zien voordat ik het kan geloven. Ik dank u hartelijk voor het lezen!

-----------------------------------------------------------------------------------

Tot zover het dagboek dat ik heb bijgehouden tijdens mijn vakantie in Hirado.

Zoals ik al een klein beetje vermeld had ben ik vandaag dus naar de school van een meisje uit mijn AFS chapter gegaan om over Nederland te vertellen. Het was eigenlijk precies zo'n bijeenkomst als ik op school ook vaak heb, alleen nu dus met wij, de 3 buitenlanders, als onderwerp. Voordat ik naar Hirado ging had ik al tegen mijn klassendocent gezegd dat ik er vandaag misschien niet zou zijn (ook de eerste paar uur niet), en dus ben ik ook niet gegaan. Toen ik wakker werd was ik eigenlijk net zo moe als toen ik ging slapen. Ook had ik nog niet geoefend, het is immers alweer een tijdje geleden dat ik over Nederland heb gepresenteerd, en al helemaal de eerste keer dat het voor zo'n 800 man in een gymzaal was. Rond het middaguur vertrok ik Naar Nagoya, om vanaf daar naar Ichinomiya te gaan. Daar stond een meisje uit mijn chapter en een staflid te wachten. Samen aten we lunch (sobaaaa) en werden daarna opgehaald door iemand van de school in Ichinomiya. Eenmaal aangekomen werd uitgelegd wat van ons werd verwacht en hoe vaak en wanneer we moesten opstaan, buigen, etc. Hierna gingen we naar de gymzaal om de powerpoints uit te proberen. Er waren al een aantal leerlingen in de gymzaal die 'kakkoii' riepen, haha. Dat bleef even zo gaan, wordt er altijd verlegen van though, haha. Toen iedereen er eenmaal was en het begon, was ik de eerste spreker. Ik stond daar dus op het podium, voor een zaal vol met luisterende studenten en docenten, achter een speechblok, met een microfoon in mijn rechter, en zo'n weerman-apparaatje in mijn linkerhand (om naar de volgende dia te gaan). Mijn powerpoint was links van me op een groot doek te zien. Eigenlijk was ik tot mijn eigen verbazing niet eens zo nerveus. Ik had ook een papiertje met wat dingen erop, maar daar heb ik eigenlijk helemaal niet naar gekeken. Ik vond het gewoon leuk, haha. Ik praatte ook gewoon redelijk snel, alhoewel het waarschijnlijk vaak raar Japans was, haha. Nadat iedereen klaar was gingen we weer terug. Iedereen liep de gymzaal uit en keek zo heel erg onze kant op. Ja daar wordt je als blanke dan weer rood van, haha. Na nog even gezeten te hebben en een woordje met de directeur te hebben gesproken, werden we weer teruggebracht naar het station, vanaf waar we naar huis gingen.

Dit was mijn update weer. Ik heb nog maar 2 maanden in Japan, dus zullen er waarschijnlijk nog 1 of 2 posts volgen.

Verder nog even iets heel anders. Mijn opa is erg ziek, en daar gaan mijn gedachten natuurlijk ook constant naar uit. Op zulke momenten wil je natuurlijk daar zijn op de plek waar je hem het beste kunt steunen. Maar met die bijna 10.000 kilometers ertussen gaat dat niet. Gelukkig zijn er genoeg mensen die dat wel doen. Wel hoop ik natuurlijk dat het toch snel weer wat beter gaat. Sinds opa ziek werd een aantal maanden geleden, heb ik heel wat wierookjes bij verschillende tempels ontbrand. Hopelijk kunnen die goden en opa's lieve heer de krachten bundelen om het snel weer wat beter te laten gaan. Dat ik hem in Juli maar weer mag zien :) Opa, als u dit leest, sterkte, hou de moed erin & ik denk aan u hoor! Komt goed :)

Dit was mijn blog voor deze keer.
Groetjes,
Rick.

---------------------------------
Deze foto heeft helemaal niets met Hirado te maken... ik zat gewoon rustig op mijn stoel op school... ^^