New school year, Hamamatsu exchange, White Day, Spring vacation, Ise Jingu, Sakura, Strawberries, Festival, and more

Dag trouwe lezers,

Allemachtig, ik schrok me een hoge hoed toen ik de datum en vooral onderwerpen zag van mijn laatste blogpost. 15 Februari waarin ik het had over o.a. nieuwjaarsbezoeken. Nou, dat is en voelt wel een heel eind weg. Tijd voor een nieuwe blog dus. Traditiegetrouw begin ik met een verontschuldiging voor de late update en zeg ik ook maar weer eens dat ik het heel druk had (dat is overigens altijd wel echt zo). Het erge is dan wel dat je dingen gaat vergeten. Gelukkig schrijf ik dingen vaak op mijn kalender, waardoor ik het deze keer toch een beetje in chronologie kan gaan proberen te vertellen. Hopelijk vergeet ik niets. En hopelijk lukt het me nog in het Nederlands... ^^. Dat gezegd hebbende, 2 maanden en +/-500 foto's verder, hier dan eindelijk: het vervolg.


Wat ik in de vorige blog al aangekondigd had, ben ik met mensen van mijn AFS chapter naar het Toyota museum geweest. ''Rick, hoe was het?'', ''Ja... gaat wel'' (^_^). Het museum op zich was wel interessant, alleen hadden we een gids in het Japans. Mede omdat dit soort mensen in 'keigo' praten (Google maar :)) verstaan we daar niet veel van. Wat ik niet wist, is dat Toyota ooit is begonnen als een bedrijf dat textiel maakten. Het museum is als het ware een soort van chronologische levensloop van Toyota. Van textiel naar vliegtuigen, en van vliegtuigen naar auto's. Das dan wel weer interessant.

Dan was er op school ook nog het een en ander om over te vertellen (voor zover ik me alles nog helder voor de geest heb). Ten eerste hadden we de 'graduation ceremony'. In Japan loopt het schooljaar van april tot maart, dus was het halverwege maart tijd om dag te zeggen tegen onze senpais. Dit was tot nu toe de meest officiële ceremonie die ik hier heb gehad. De dag ervoor werd eigenlijk alles al een keer gedaan, als een oefening dan. De dag erna was het dan echt zover en kwamen ook de ouders van de geslaagden. Op dit soort belangrijkere ceremonies worden er altijd stoelen neergezet waardoor we een keer niet op de grond hoeven te zitten. Het is wel de hele tijd een kwestie van opstaan buigen zitten en weer opstaan, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. En natuurlijk moet dan het bovenste haakje van het uniform dicht, waardoor je nog amper kunt ademhalen (dat heb ik wel een beetje overdreven hoor :p). Ik vond het wel heel interessant om dit te zien ook. Op het podium hing de Japanse vlag en de vlag van school zelf. Eerst kwamen de derdejaars binnen, twee aan twee met hun klassendocent aan kop, terwijl de rest van de zaal stond en klapte. Dit gaat dan een heel tijdje door totdat je handen zeer doen (denk aan een minuut of 8 :p). Als die binnen zijn begint het pas echt. Door de hele ceremonie heen worden drie dingen gezongen. Eerst het volkslied, dan ergens halverwege een lied dat op alle scholen wordt gezonden bij de graduation en natuurlijk ook nog ons eigen school lied. Verder kun je het eigenlijk het best beschrijven als een soort officieel toneelstukje. Elke keer worden er een paar namen opgenoemd en dan lopen die personen naar het podium, paar keer buigen en uiteindelijk staan ze lijnrecht tegenover het schoolhoofd. Ze lopen niet normaal naar het podium trouwens. Je moet je maar indenken, dat er vakken zijn voor elke klas apart en dan de meisjes achter de jongens. Als er een naam wordt opgelezen, zegt de persoon volmondig 'hai' en staat op. Zet dan met rechte rug een paar stappen opzij totdat hij of zij in het gangpad staat. Wacht een tel, loopt dan richting het podium, stopt weer een tel, draait heel snel en houterig een kwartslag, loopt naar het trappetje voor het podium, herhaalt de draai, buigt naar het podium, buigt naar het publiek en buigt naar de hoge mensen van de provincie (geloof ik) die aan een tafel aan de zijkant zaten, loopt er op, en buigt voor het schoolhoofd. Eenmaal op het podium is het meestal een speech aanhoren of een certificaat in ontvangst nemen. Maar ook 1 keer las er een meisje een lange brief voor, wat volgens mij een soort terugblik was op alle leuke momenten van de afgelopen drie jaar. Als dit dan voorbij is, loopt de persoon weer op dezelfde manier terug naar zijn of haar plek. Niet iedereen komt het podium op, maar het zijn dus als het waren een aantal mensen als 'vertegenwoordiger'. Wel heel formeel en heel gaaf om een keer te hebben meegemaakt. Nu zijn alle senpais dus weg naar hun vervolgstudie (of werk). Hier gaat bijna iedereen die gaat studeren ook dicht bij de universiteit wonen. Ik mis ze wel een beetje!!

Dan ben ik ook nog op twee andere scholen geweest met mijn klas: een basisschool en een universiteit (Nagoya Gakuin University). Wij als international course klas, waren door een basisschool gevraagd om daar wat Engels te komen geven. Niet iedereen ging, het was zegmaar voor degene die wilden. Ik zeg hier in Japan overal ja op, dus ook hier weer. We werden met een busje opgehaald waar ook de directeur van de basisschool in zat, en gingen zo naar de school toe. We gingen naar een lokaal toe waar we onze spulletjes een beetje uitstalde. Daarna gingen we ergens anders heen, want de eerste klas ging naar binnen. Daarna kwamen wij weer naar binnen, en hadden we een korte voorstelronde in het super super simpel Engels. Toen deden we met iedereen het spelletje 'Simon Says' en gingen daarna verder met wat we een beetje hadden voorbereid: een soort rollenspel. We hadden 3 plaatsen: een restaurant, een kledingwinkel en fortune telling. Ik stond bij het restaurant. Eerst deden we een soort van demonstratieronde, waarbij we iedereen dan vroegen het na te zeggen (was heel schattig trouwens). Daarna ging iedereen dus de tafeltjes rond en keerde we later nog de rollen om. Ditzelfde werd later nog een keer herhaald omdat er nog een andere klas kwam. Ik vond het een leuke middag, maar het was wel super vermoeiend. Gewoon leuk om met mijn klasgenoten zo iets te doen, en daarnaast is het ook wel een soort van genieten om met Japanse kindertjes Engels te leren. Is gewoon leuk :) Ik heb er helaas geen foto's van, maar wel een link naar aan artikel op de site van die school. Staat een soort collage van kleine fotootjes op, kan je mij ook nog op vinden :-)
http://www.schoolweb.ne.jp/weblog/index.php?id=2310023&type=1&column_id=580721&category_id=1751

De universiteit in Nagoya dan. Ook hiervan was de reden weer dat we de internationale klas zijn, en dus wellicht geïnteresseerd zijn om naar Nagoya Gakuin Daigaku (internationale universiteit) te gaan. De dag begon alleen met aardig wat stress... Ik had namelijk met 3 anderen afgesproken erheen te gaan, en toen werd ik ineens wakker op het moment dat de trein dus net weg was... Natuurlijk vond ik het als Japanner al vreselijk dat ik hun op me heb moeten laten wachten en uiteindelijk dus gewoon niet gekomen ben... Toen heb ik me in geloof ik 8 minuten aangekleed en ben ik naar het station geracet omdat ik ook nog te laat op die universiteit dreigde te komen ook. Ja, als je op die manier tegen de tijd aan het strijden bent ben je wel een Japanner ook. Uiteindelijk was ik gewoon op tijd gekomen, al was mijn hoofd een beetje in de war van alles (ik kwam net uit bed natuurlijk...) haha. De universiteit was eigenlijk een soort van nostalgisch, omdat ik in Nederland ook veel naar dit soort dagen ging. Wel was het wat anders deze keer, omdat we als klas erheen gingen. We kregen allemaal een keycord met onze naam erop (waarop mijn voornaam als mijn achternaam werd beschouwd). We luisterden eerst naar studenten, en later naar docenten. Ook kregen we een rondleiding door het gebouw (erg mooi!) en gingen we nog naar iets wat ze geloof ik de international lounge noemde. Daar waren Japanse studenten die Engels studeerde, maar ook internationale studenten die hier op universiteitsuitwisseling waren. Daar deden we spelletjes mee in het Engels. We hadden ook nog lunch in de kantine, ideaal! Je kon er eigenlijk al het Japanse eten bestellen wat je ook in restaurants kan. Misschien vrij normaal voor een universiteit, maar toch :). Ten slotte deden we nog een spel genaamd 'fruits basket' met onze klas, en de studenten. Ondanks de moeizame opstart, een geslaagde dag.

Ook hadden we op school nog het ballgame festival. Jongens konden kiezen uit basketbal en voetbal, en meisjes tussen volleybal en dodgebal. Omdat mijn klas vorig jaar al gevoetbald had, deden we nu basketbal. Voorafgaande zijn we met bijna alle jongens een keer samengekomen in een groot sportcentrum in Komaki. Daar kan je voor heel goedkoop een hele mooie ruimte huren om te oefenen. Prachtige spullen hebben ze ook, dus dat was mooi. Ondanks dat ik nog nooit echt basketbal heb gespeeld, was het toch leuk. Kort daarna was het dus tijd voor het festival. Het is gewoon een soort toernooi dus. We werden geloof ik 3e of 4e, beetje gemiddeld dus haha. Heb ook nog een keer gescoord trouwens. Of twee keer, geen idee meer. Toch had ik liever voetbal gedaan. Maar, in juli dit jaar, vlak voordat ik weg ga, is er nog een sport festival, waar we dus wel zullen gaan voetballen :).

Dan, was het White Day! Ja witte dag, wat moet dat voorstellen, hoor ik u denken. Nou, in Japan is Valentijnsdag een beetje bijzonder. Op Valentijnsdag zelf, bakken of kopen meisjes chocola of andere eetbare dingen voor hun vrienden (jongens en meisjes). Je hebt 3 verschillende soorten: tomochoco, girichoco en homemade choco. De laatste variant is iets waar meisjes veel moeite voor doen en dit aan hun geliefde geven (of dat nu ook echt gebeurd is me de vraag). De andere twee soorten kun je aan vrienden geven. Van jongens wordt op deze dag niets verwacht. Maar, dat betekent niet dat het daarmee ook afgelopen is. Precies een maand na Valentijnsdag is er namelijk dus de White Day. Dit is de dag waarop jongens dan chocola, koekjes of wat dan ook terug geven aan de meisjes waarvan ze iets hebben gekregen op Valentijnsdag. Omdat ik maar een keer als scholier in Japan ben wilde ik hier dus ook zeker aan mee doen. Ik besloot daarom koekjes te bakken. Het was een heel werk omdat ik er voor iedereen uit mijn klas (en nog een paar daarbuiten) een groot en een klein koekje wilde bakken. Totaal kwam dus uit op ongeveer 100 koekjes, haha. Maar de eerste lading verbrande in de oven... Ja, er moet ook altijd iets mis gaan. Ook heb ik ze nog versierd met het een en ander. Anyway, zie de foto. Is cultuuuuur.

Ook heb ik nog een keer met Remco afgesproken! Remco, van mijn korte uitwisselingsprogramma een paar jaar terug. We hebben altijd contact gehouden, en hij had de mogelijkheid om naar Nagoya te komen. We hebben daar dus een dagje ontmoet! Het was erg gezellig en eigenlijk ook best bijzonder om elkaar op zo'n manier te ontmoeten als je er over nadenkt. Hij is een van de personen die me het meest heeft geïnspireerd toen in Japan en nu nog steeds. We hebben een aardig stukje door Nagoya gelopen, lunch gegeten en vooral veel gepraat. Hoe hard ik probeerde hem op iets te trakteren, hij was me altijd te snel af, haha. Als je dit leest, nogmaals heel erg bedankt! Ook had hij nog iemand om te bezoeken in Nagoya. Dat hebben we toen samen gedaan, en ook op deze manier weer op een bijzonder plekje terecht gekomen. Na dit hebben we nog sushi gegeten en was het daarna alweer richting bedtijd. De dag erna ging hij met de Shinkansen terug naar Hirado, na een lange werkreis van een maand of 9!.

Toen brak de lentevakantie aan! Deze duurde iets minder dan twee weken, en natuurlijk moest ik wel bijna elke dag gewoon naar school voor club. Alleen kon dit in de eerste week niet omdat er een gastgezinswissel voor een week op het programma stond. Het woord zegt het al, en het komt er dus op neer dat ik voor een week in een ander gezin, in Hamamatsu, Shizuoka heb gewoond. De meeste AFS chapters (in ieder geval alle chapters hier in de buurt) doen zo'n uitwisseling, maar meestal in een schoolweek waarin je dus ook naar een andere school zou gaan. Dat was voor mij dus helaas niet het geval, wat ik wel heel erg jammer vond. Maar desalniettemin ging ik met veel plezier naar het station. Na een uurtje of 2.5 met de trein kwamen we daar aan, en stonden onze families op ons te wachten. In de laatste trein zaten we ook nog met twee AFS meisjes die net waren aangekomen voor een jaarprogramma. Even goeie raad gegeven en plezier gewenst, en daarna iedereen met het eigen gezin mee naar huis. Mijn tijdelijke gastgezin bestond uit vader en moeder. Ze hadden ook twee zoons, maar die woonde allebei in Tokyo. Een van hen kwam wel naar huis, dus die ontmoette ik ook vrij snel. Eerst gingen we op het station ergens een kopje koffie drinken en was het tijd voor de eerste kennismaking. Ze waren overduidelijk heel erg opgelucht dat ik een beetje Japans kon praten. Vooral die moeder, die vertelde me dat ze heel zenuwachtig was omdat ze dacht dat ik helemaal geen Japans zou kunnen spreken. Die zoon was dus ook teruggehaald onder het mom van 'help us', ondanks dat hij zelf ook geen Engels sprak haha. Na de koffie was het tijd om naar huis te gaan. Snel viel al op dat deze prefectuur er echt heel anders uitziet dan mijn eigen. Echt wel bijzonder, gewoon normale dingen als straten hebben gewoon een heel ander karakter, ondanks dat het niet eens zo heel ver weg is. Onderweg gingen we nog naar het kasteel van Hamamatsu, wat echt heel klein is maar waar ik toch graag heen wilde vanwege de historische positie. En ook kleine kastelen zijn leuk! Het huis waar de familie in woonde was ook erg leuk, en een heel anders dan het huis waar ik hier woon. Ondanks dat ik al best moe was, stond er voor diezelfde avond nog een basketbal wedstrijd gepland in een best groot stadion op een 10 minuten loopje van huis. Ik was nog nooit bij een basketbal wedstrijd geweest, en ik vond het echt heel leuk. Dat mijn tijdelijke gezin daar sportliefhebbers waren dat was me dus al wel een beetje duidelijk, vooral ook toen ze vertelde dat we de volgende dag naar een voetbalwedstrijd zouden gaan van een team in de hoogste Japanse voetbalcompetitie: Shimizu S-pulse in Shizuoka. Dat was een heel eind rijden met de auto. Twee vrienden van mijn gastvader kwamen mij en mijn gastbroer ophalen. Die man reed als een gek, maar toch was ik geen minuut bang omdat ik nooit aan de rijkunsten van een Japanner zou kunnen twijfelen. Ze gaan door de kleinste kiertjes en soms op de engste weggetjes nog met aanzienlijke snelheid langs elkaar, maar toch gaat het altijd goed :). Eenmaal aangekomen was het een hele tijd wachten voor de deur van het stadion. Toen we eindelijk naar binnen mochten werd me duidelijk dat we in het 'fanatieke supportersvak' zaten (ik zou het met mijn westerse invulling van het woord alleen geen hooligans noemen). Ook weer interessante mensen die daar tussen zaten. Bij de club speelt trouwens een Nederlander die ook nog voor Jong Orange uitkomt, alleen was die op deze dag niet op het veld.

Voor de rest hebben we die week vooral sightseeing gedaan. Ik zat daar natuurlijk in een gebied waar ik niets en niemand ken, en dus ook niet echt veel dingen had om mezelf mee te vermaken. Ook had het huis geen wifi, en kon ik dus de hele week het internet niet op. En dat is anno 2015 toch wel een beetje wennen. Zeker ook omdat de familie helemaal geen Engels sprak. Want omdat je dan de heeele tijd bezig bent met het Japans, groeit de behoefte wel om gewoon eventjes iets in het Engels of Nederlands te kijken of lezen, of praten. Wel was het natuurlijk een goeie oefening voor mijn Japans, maar dat maakt het wel heel vermoeiend ook. Mijn gastmoeder hier in Inuyama weet precies wat ik wel en niet begrijp, en een familie waar je dus ineens een week zit weet dat natuurlijk niet. Elke ochtend aten we ontbijt om 7 uur. Dit ontbijt was echt geweldig, het leek wel op dat van een hotel. Toen ik daar een compliment over maakten vonden ze dat best grappig, want voor hun was het blijkbaar heel gewoon. Rijst, misou soup, salade, yoghurt, vers groenteprutje, omelet, en nog wat dingen, elke ochtend! Daar wordt je wel blij van. Daarnaast keek deze familie altijd de twee ochtenddrama's in Japan, dus keek ik ook mee. Deze familie eet altijd samen, en dat vond ik ook echt leuk. Heel anders dan de familie waar ik woon, waar we elkaar eigenlijk nauwelijks zien en waar ik 's ochtends meestal alleen een gebakken broodje eet. Omdat er 's avonds meestal geen plan was, hebben we bijna elke avond een film gekeken, haha. De gastmoeder was altijd gewoon thuis, en de gastvader kwam elke dag speciaal voor mij vroeg thuis van zijn werk. Zijn Japans was wat makkelijker te begrijpen dan dat van de gastmoeder, en ze waren allebei ook super aardig en geïnteresseerd. Nu ik dit typ, mis ik ze best wel! We zijn echt naar veel dingen geweest in die week. Druipsteengrotten, muziekinstrumenten museum, prachtige tempel en andere plekjes in de hoge bergen, hoogste gebouw van de stad, theehuis, museum van het Hamamatsu festival, etc. Ook ben ik met mijn gastbroer nog een keer wezen schaatsen (indoor uiteraard). Daarnaast ben ik ook nog een dagje met de gastmoeder mee geweest naar een basisschool waar ze wel eens helpt. Voor een soort van welkomstdag voor nieuwe leerlingen zouden zij een toneelstukje opvoeren. Ik werd gevraagd om daar wat over Nederland te komen vertellen. Eerst oefenden we het allemaal, en daarna gingen we naar het gebouw waar het plaats zou gaan vinden. Het toneelstukje was echt super Sesamstraatachtig, maar de kinderen vonden het wel leuk. Ook mijn presentatie werd goed ontvangen, al was het een hele klus om door te gaan met mijn verhaal omdat na ongeveer alles wat ik zij iedereen van alles begon te roepen (er waren bijvoorbeeld leerlingen van een jaar of 6 die al de namen van Robben en Van Persie wisten!!). Allemaal uit enthousiasme natuurlijk, dus dat was erg leuk! Na dit alles zijn we met mijn gastmoeder en de andere moeders van het toneelstukje gaan lunchen. Ook hier ging alles natuurlijk weer in het Japans. Bijzonder gezelschap wel, zo kom je nog eens ergens, haha. Een van hen was een wat oudere vrouw. Zij vertelde dat ze elke week op vrijdag met een groepje andere ouderen bij elkaar kwamen om Engels te leren en in het Engels te converseren. Omdat bleek dat er voor die vrijdag geen plan was, vroeg ze me om ook te komen. Dat leek me wel interessant: Engels doceren aan bejaarden! Die dag bracht mijn gastmoeder me naar het community center, waar dat ene vrouwtje me al op stond te wachten. Toen we zaten kwamen er nog een paar vrouwtjes aan in de leeftijd van 60 tot 80 denk ik. Ik was echt verbaasd omdat ze allemaal best goed Engels konden praten! En dan ook echt soms woorden die ik zelf niet eens kende. Ook wel erg inspirerend, vooral over thema's als politiek gesproken. De oudste van allemaal zei tegen me ''ik ben dan wel oud, maar ik sta nog steeds open voor nieuwe dingen''. Die uitspraak is me bijgebleven en vind ik echt wel inspirerend. Ik heb volgens mij een foto gemaakt van het gezelschap, maar die ben ik helaas... kwijtgeraakt. Lang leve de herinneringen dan maar. Na deze ochtend heb ik met mijn gastmoeder een picknick gedaan in een mooi park dichtbij het kasteel, waar de sakura al een beetje begon te bloeien. Vanwege het prachtige weer waren er twee koppels in het park trouwfoto's aan het maken... in Kimono. Daar heb ik dan wel weer foto's mee. :)

Ten slotte vergeet ik nog wat te vertellen. Bijvoorbeeld dat ik in Hamamatsu ook naar de zandduinen (zeg maar strand) ben geweest, die op nummer 3 van de grootste in Japan staat. Ook heeft mijn gastvader van het gezin in Hamamatsu me een keer een avond meegenomen naar de luchtmachtbasis, die eens per jaar zijn deuren opent voor een groot diner. Best duur ook. Daar koop je kaartjes en krijg je een tafelnummer. Daar staan dan ook nog andere personen. Man, wat baal ik dat ik mijn visitekaartjes was vergeten. Ik stond daar namelijk ineens met allemaal hoge pieten. Om maar een voorbeeld te noemen, kreeg ik een visitekaartje van een man waarmee ik stond te praten, waar op stond ''Air Base Group Commander, Japan Air Self-Defence Force, 1st Air Wing''. Het is toch wat ook allemaal.

Naast de dingen die we gedaan hebben, hebben we ook erg lekker gegeten. Vooral de dingen die ik het lekkers vind zoals okonomiyaki en sashimi. Voor je het weet is zo'n weekje weer om. Ik heb best wel even een paar tranen gelaten de dag voordat ik weg ging (ik was een brief voor ze aan het schrijven namelijk). Ze hebben in ieder geval tegen me gezegd dat ik gerust terug mag komen. Ze stelden eerst voor dat ik gedurende Hamamatsu matsuri langs zou komen, maar dat was een beetje ongelukkig gepland omdat ik dan in Hirado zou zetten (dit brengt me op het idee voor de volgende alinea trouwens :p). Anyway, als ik 2.5 jaar later hier weer in Japan woon, ga ik zeker bij ze langs! (heee, nog een alinea! ^_^). Kortom, het was een leuke week! :)

Ja, Hirado dus. Ik heb er in mijn vorige blog al wat over geschreven, maar nu is er een definitief plan. Voor de aanvraag voor goedkeuring van AFS heb ik naast de benodigde formulieren ook nog een verhaal bijgevoegd waar ik eigenlijk alles belichtte waar ze misschien nee op zouden hebben kunnen zeggen. Daarvan is overigens natuurlijk geen woord gelogen, want alles is zo. Ik ga bijvoorbeeld gewoon naar een gastgezin en dus niet ergens in mijn eentje slapen ofzo. Toen ik uiteindelijk de goedkeuring kreeg was ik echt wel een beetje opgelucht. Nu kon het dus echt doorgaan. Op dit moment heb ik de Shinkansen kaartjes al in bezit en is er een dag afgesproken dat iedereen van onze groep die op dat moment in Hirado zit (misschien maar wel de helft helaas) bij elkaar komt. Ik ga over negen dagen (de 29e) erheen, en kom op de 6e weer terug. Ik mis daarom 2 dagen school (heb ik wel toestemming voor gekregen) en de 7e begint school gelijk weer. Wel net aan allemaal maar ben wel blij dat ik er uiteindelijk dus gewoon een week naartoe kan! Ik heb eigenlijk nog helemaal niet echt een plan voor wat te doen als ik daar ben, maar ik hoop gewoon zoveel mogelijk mensen te zien en ook weer wat plekjes in Hirado te bezoeken. Ik denk dat dat best wel heel nostalgisch zal zijn. De uitwisseling met Hirado heeft mijn leven destijds helemaal veranderd. Als ik aan Hirado denk, zie ik het nog steeds als mijn lievelingsplek in heel Japan. Omdat ik er toen zo'n perfecte tijd had met iedereen zal het nu misschien iets tegenvallen, maar ik heb heeeeel veel zin om een aantal vrienden, familie en bekenden weer te ontmoeten. Ik heb er zo lang op gewacht, en eindelijk is het bijna zo ver. WOEHOEE :D Nog wel allemaal dingen te doen voordat ik daarheen ga trouwens. Moet nog een keer naar de kapper, wil nog een setje nieuwe kleding hebben (het scheelt niet veel of de kleding die ik nu heb had ik twee jaar geleden daar ook al, haha), etc. Komt goeeeed.

Ten tweede dus... na 2.5 jaar nog een keer voor een jaar naar Japan?! Klopt! Maar dat is denk ik al redelijk oud nieuws omdat al bekend was aan welke studie ik wilde beginnen. Nu is dat echter definitief omdat ik een gesprek heb gehad met iemand van de hogeschool en een positief studieadvies heb gekregen. Het was eigenlijk best grappig. Normaal moet je naar de hogeschool komen, beetje netjes gekleed natuurlijk, en dan in een kamertje een gesprek voeren met iemand van de hogeschool. Maar in mijn geval ging dit via Skype, vanuit mijn eigen kamer! En de persoon van de hogeschool deed het gesprek vanuit haar keuken. Wat een formeel iets zou moeten zijn werd dus eigenlijk gewoon een leuk gesprek :). Nu zal er dus weinig meer aan veranderen: per september zal ik beginnen aan de studie ''Trade Management gericht op Azië'' aan de Hogeschool Rotterdam (ook wel bekend onder de namen 'Rotterdam Business School' of 'Rotterdam University of Applied Sciences'). Verplichte onderdelen van de studie zijn een halfjaar studie en een halfjaar internship (stage?) in Japan (of een ander land, afhankelijk van je taalkeuze). Nieuwe uitdaging! Wel moet ik natuurlijk ook daar weer hard mijn best voor gaan doen. Trouwens zal ik ook elke dag 3 uur in het openbaar vervoer doorbrengen... (bus, trein, metro).

En dan komen er ineens weer dingen door mijn verhaal heen... Ik was gebleven bij de terugreis van mijn tijdelijke gastgezin naar huis. Toen ik eindelijk op het station was, moest ik met mijn bagage naar huis lopen want er was niemand thuis namelijk :p. Voor de dag erna stond er trouwens iets gepland. Ik zou midden in de nacht met mijn gastouders naar de Ise Jingu (please Google) gaan, gevolgd door een bezoek aan een strawberryfarm. Waarom zo vroeg? Nou... ten eerste wordt het daar rond 's ochtends half 7 al super druk en kan je de auto nergens kwijt, en ten tweede is het waarschijnlijk het mooiste, meest magische en natuurlijke sfeer tijdens de vroege uren rond zonsopgang. Het was een eindje reiden (Mie prefectuur) dus gingen we om 3 uur 's nachts al weg. En wat een mooie plek was het ook zeg! Waarschijnlijk heeft u het zojuist kunnen lezen op Google, maar het is een belangrijke bidplaats in Japan, wat je eigenlijk ook kunt zien als een soort 'powerspot', want dat is het zeker, prachtig! Na het park doorgelopen te hebben en overal te hebben gebeden gingen we de auto weer in. Onee, dat gingen we niet. Toen we wegliepen stonden alle parkeerplekken al vol, dus we hadden goed getimed. Dichtbij was een oude Japanse straat, het leek eigenlijk op een castletown zonder castle. Desalniettemin wel heel mooi. Er was ook een sumo arena dichtbij, en dat besef kwam vooral toen er ineens een sumoworstelaar in een smalle convenience store stond(wat is dat in het Nederlands?). Ook daar een cafeetje aangedaan dat bekend stond om haar 'akahuku' (Google time). Die kon je bestellen, waarbij je dan zoals bijna overal in Japan gratis thee krijgt en je daar in Japanse stijl van mooi uitzicht kon genieten. Ook kon je door een raam zien hoe akahuku werd gemaakt, vers en bijzonder kunstig. Als je de akahuku ziet zou je denken dat het wel met een machine gemaakt moet zijn, maar tot onze verbazing deden ze dit allemaal gewoon met de hand. Hierna zijn we wel terug naar de auto gegaan, op weg naar de strawberry farm. Een aardbeiplantage dus waar je voor een x bedrag een uur lang kon plukken. Gewapend met een bus slagroom en een chocolade-iets plukten we flink. Na 20 minuten zit je wel propvol, maar er kan altijd meer bij... Was lekker :)

De gezinssamenstelling hier is ook wat veranderd. Mijn gastzusje is namelijk voor haar AFS jaar naar Australië vertrokken. Ik hoop dat ze daar een hele mooie tijd gaat hebben. Hier in huis is het wel wat rustiger en minder gespannen geworden. Tijdens de tweede week van de lentevakantie, is er zoals in mijn vorige blog al aangekondigd ook nog een Amerikaanse scholier in huis geweest voor een weekje. Toen de dag was aangebroken, had ik zelf nog club in de ochtend. Toen ik terug kwam ging ik met met mijn gastmoeder naar een tempel waar alle Amerikanen waren. Hier kregen we de onze toegewezen, en gingen we naar de auto, en dus naar huis. Gelijk mocht ik aan de gang met vertalen. Eigenlijk was het de eerste keer ooit dat ik echt tussen Engels en Japans aan het vertalen was. Het lukte me vaak nog wel redelijk goed ook geloof ik. In ieder geval dat ik in het 'Jip en Janneke'-Japans kon zeggen wat hij zei, en de andere kant op. Aardige gast wel, hij was 15 en kwam met zijn Jazz club uit New York naar Japan. Hij had een druk schema, zo ging hij naar Kyoto en andere plaatsen in Japan. Maar het weekend was er geen planning. Op zaterdag zijn we met mijn gastvader naar Inuyama Matsuri geweest, het grootste festival van het jaar in mijn stad. Die avond hebben we ook sushi gegeten in een restaurant, iets wat hij graag wilde. Hij hield veel van kunst, dus zijn we met mijn gastmoeder op zondag naar Tokugawaen geweest, een historisch kunstmuseum in Nagoya. In de week dat hij hier was zijn er ook nog twee concerten geweest, waar wij als gastgezin ook heen zijn gegaan. De groep bestond uit zo'n 70 amerikanen. Het grootste concert vond plaats in een theaterzaal hier in de stad. Het was na schooltijd, dus ik kwam uit school en was dus nog in mijn uniform. Dat was wel grappig trouwens, want ik had het gevoel dat iedereen mij ook aanzag voor een Jazz-Amerikaan. Zo kwam er bijvoorbeeld een opa naar me toe die in zijn 'goedste' Engels zei 'high school uniform', waarom ik in het Japans antwoorden dat ik er niet bij hoorde, haha. En toch was zijn reactie in het (soort van) Engels... prototype Japanner :p. Ook zei ik een keer iets tegen okaasan in het Japans, waarop twee meiden achter me in de lag schoten en in het Japans zo iets zeiden als 'die buitenlander zei iets in het Japans!!', haha. Dat is trouwens wel grappig, hoe meer Japans je leert spreken, hoe vaker je hoort dat mensen over je praten terwijl je er gewoon bij staat. Japanners hebben eigenlijk een heel duidelijk beeld van 'een buitenlander': iedereen komt uit Amerika, spreekt Engels en helemaal geen Japans. Als ze dus geen achtergrondinformatie hebben is dat was ze denken, dat kan ik na 7 maanden hier gewoond te hebben wel concluderen, haha. Ook een keer toen ik met die Amerikaanse jongen langs een groepje scholieren liep, zei een jongen tegen z'n vrienden 'ikemen!!' wat iets als handsome betekent. Daarop draaide ik me om, en zei ik 'ah, arigatougozaimasu!', wat dus bedankt betekend. Daarop werd hij best wel rood volgens mij, haha. Afijn, ik wijk weer van het onderwerp af. Ik denk dat de Amerikaan met goede herinneringen weer naar huis is teruggekeerd :)

Wat school betreft, het nieuwe jaar is dus begonnen en ook voor mij veranderd er dan een en ander. Zo ben ik nu 3e jaars (senpai, woohoo), heb ik andere vakken, een ander klaslokaal, enz. Ook is voor 3e jaars studenten club verboden omdat ze veel moeten leren. Deze maand is er het laatste toernooi, waarna de 3e jaars zich terug moeten trekken. Omdat ik dus een buitenlandse uitwisselingsstudent ben kan ik niet meedoen aan het toernooi, wat ik opnieuw heel jammer vind omdat ik wel mijn best doe met oefenen. Maargoed. Aan mij is het denk ik de keus of ik stop met club of er mee doorga, ik denk dat beide wel goed is. Maar, ik ben er nog niet helemaal uit. Sowieso heb ik wat meer studietijd nodig vanwege de Japanse toets die eraan komt (kom ik later op terug). Ook wordt club dan wat minder leuk omdat mijn leeftijdsgenoten er uitgaan en 1e jaars erbij komen. Misschien ook wel weer leuk omdat ik dan net als afgelopen zaterdag de eerste jaars wat kan proberen te leren (zo werkt het in Japanse clubs, senpais (seniors) ondersteunen de kohais (juniors). Maar, ik ben ook begonnen met een soort lijstje op te stellen met dingen die ik nog wil doen voordat ik weg ga, en daar staat ook op dat ik nog een keer naar de theeceremonie club wil op school. Toen ik hier net op school kwam wilde ik daar eigenlijk al bij omdat dat een echte Japanse club is, maar het feit dat er geen jongens bij zaten hielt me toen tegen. Ik wilde niet zo'n reputatie hebben die je dan misschien zou krijgen van 'hij gaat op meisjes af' ofzo, dus heb ik er toen van afgezien. Maar nu wil ik sowieso gewoon een keer langsgaan, en als het leuk is misschien toch wel joinen voor de laatste twee maanden ofzo. Die club is ook maar twee keer in de week dus dat is mooi. Ik kijk nog wel wat ik doe. Ik ben ook een uur in de week met eerstejaars ingepland. Ik heb die les tot nu toe twee keer gehad. Wel grappig, want ze spreken me echt aan als een senpai; met allemaal beleefdheidsvormen dus. Of je het toegeeft of niet, ik weet zeker dat iedereen die in Japan op uitwisseling is het senpai gevoel op zijn minst eventjes wil hebben ervaren :3. Ik heb vanaf aanstaande woensdag ook een uur in de week kalligrafie met eerstejaars, stond ook nog op het lijstje. Ook heb ik trouwens na maanden eindelijk de knoop doorgehakt om toch een eigen schooluniform te kopen (alleen de bovenkant dan). Het is duur, maar een onbetaalbaar aandenken. Jammer eigenlijk dat ik zo lang heb gewacht, met mijn besluiteloosheid. Het uniform dat ik van school leende was ook super groot, het leek meer op een tent dan op een menselijk figuur. Die ik nu heb past tenminste, haha.

De Japanse toets dus, ja die komt eraan. Sowieso heb ik geloof ik een AFS toets, maar die is niet zo van betekenis. Meer een soort van idee van een toets na een jaar hier gewoond te hebben geloof ik. Maar, de echte, erkende Japanse toets is de JLPT (Japanese Language Proficiency Test). Daar heb je niveaus in van 1 (hoogste Japans niveau voor buitenlanders) tot 5 (makkelijkst). De meeste uitwisselingsmensen gaan voor 3 of 4, en ook ik ga voor 4. Het klinkt eigenlijk een beetje 'dom'. Zo van ''je woont een jaar in Japan en dan doe je de op een na makkelijkste''. Nou, dat is dan maar zo. Sowieso is het Japans dat je leert door telkens met Japanners te praten anders dan het Japans dat je uit boekjes leert. Ik doe het allebei, maar snap van de oefenexamens van N4 al niet zo heel veel. Met name de woordenschat (aka kanji). In N4 zitten 300 kanji!! En in N3 zitten er 600 ongeveer! Nou, ik ken er echt nog geen 300 hoor, dus dat wordt flink leren. Alleen daarom al is N3 echt nog een brug te ver. Het luistergedeelte is dan wel weer heel makkelijk. Had bij een oefenexamen 25 van de 28 vragen goed, haha. Varieert nogal dus. Maar goed, toch ga ik de toets proberen. Als ik het zou halen heb ik toch een internationaal erkend papiertje met daarop dat ik basis Japans kan, en dat vind ik ook wel weer wat waard. Sowieso is het ook weer een ervaring op zich om die toets te gaan doen, dus ik zie het wel positief in. Maar, ik moet dus echt nog even flink leren! Het Japans dat je nodig hebt in het dagelijks leven (wat je als uitwisselingsstudent dus vooral leert) kan je echt niet in niveaus indelen. Ik bedoel, misschien ken ik zelfs dingen van N2 terwijl ik van een aantal N4 dingen nog nooit gehoord heb. Snapt u?

Zo droom je bijna twee jaar van een uitwisseling in Japan, zo is het nog maar 5 maanden voor vertrek, zo is het de grote dag, zo zit je hier al vier weken, en zo heb je hier nog maar 2 maanden en 3 weken... De tijd vliegt echt. Aangezien ik deze blog ook onder anderen schrijf om mijn gedachten tijdens deze uitwisseling niet te vergeten, zal ik er ook geen geheim van maken dat ik hier sinds een maand geleden echt al mee bezig ben. U denkt misschien 'maar je hebt nog 2 maanden en 3 weken!'. Dat is wel zo, maar toch... Als je een vakantie boekt voor twee weken, denk je voorafgaande ''gaaf, dit jaar gaan we twee hele weken!''. En ik heb nog meer dan 2.5 maand. Maar toch is het heel anders. Ik heb hier een leven opgebouwd, ik ben van 0 naar iets geklommen, ik heb hier vrienden en familie, plekken waar ik me thuis voel en waar ik helemaal mezelf ben. Een leven dat nooit meer terug gaat komen op deze manier als het voorbij is. Misschien snapt u het nu iets beter... Ik wordt er soms erg angstig van als ik er aan denk dat ik al vrij snel weer op de terugreis zit, wakker wordt in mijn Nederlandse bed alsof er niets is gebeurd. Het leven wat dan weer verder gaat, en het enorme afstands- en tijdverschil wat er dan tussen mij en mijn Japanse leven zit... Echt angstig. Ik probeer er natuurlijk niet te veel aan te denken, maar het is vaak soms even een heel kort momentje van besef. De tijd is echt voorbij gevlogen. Als ik zo even door mijn blogs heen blader weet ik wel dat er veel is gebeurd en beleefd, maar toch...Voordat je op zo'n jaar gaat zegt iedereen ''goh wat lang, een heel jaar'', en dat dacht ik zelf natuurlijk ook. Maar ik werkelijkheid is het het kortste jaar van mijn hele leven tot nu toe.

De laatste twee maanden heb ik ook wat meer met vrienden wat gedaan dan normaal gesproken. Mijn Japans is ook weer een stukje beter geworden en nu op een niveau gekomen dat ik er toch wel aardig mee kan leven. Je merkt wel, hoe meer je Japans kan praten, hoe leuker het hier is. Ik ben benieuwd hoe alles was geweest als ik al een beetje Japans kon voordat ik hierheen kwam. Het zou de boel een stuk makkelijker hebben gemaakt. Maar goed, dat geeft niet. Ik ben blij dat ik altijd weer wat bijleer en dat ik nu toch eindelijk na 8 maanden kan zeggen dat ik een beetje kan praten met m'n klasgenoten :). Dat is denk ik ook de reden waarom ik wat meer met mensen ben gaan spelen (in het Japans zeggen we spelen maar ik bedoel gewoon met mensen iets gaan doen) ;p.

Voor de komende tijd staat er weer aardig wat op de planning. Herinnert u zich nog dat ik met een docent en twee klasgenoten voor de klas twee kerstliedjes heb gespeeld? Nou... morgen is er een 'English program orientation' voor dus de internationale stroom, 1e, 2e en 3e jaars (zo'n 120 man). Ik weet nog niet precies wat het inhoudt, maar ik geloof een beetje spelletjes spelen in het Engels enzo. Nou, op deze gelegenheid gaan we dezelfde kerstliedjes weer voordragen! Weer hoor ik u denken, ''kerstliedjes in half April??''. Nou... ja. Het was nogal kortdag dus hadden we niet echt meer tijd om nieuwe liedjes te bedenken en te oefenen. Nu hebben we dus twee keer geoefend en het nog een stuk leuker gemaakt dan dat het vorige keer al was. Zo zing ik nu ook een paar coupletten. Het laatste couplet zingen we zelfs alle 4. Er staan dus 4 microfoons op het podium van de gymzaal, een klasgenoot en ik spelen gitaar, en andere klasgenoot zingt en een docent zingt veelal de tweede stem en speelt mondharmonica. Ben best een beetje nerveus, maar heb er heel veel zin in! Morgen nog vroeger naar school om op te bouwen.

Daarna is het volgende op de planning natuurlijk mijn reis naar Hirado. Zoals ik al zei heb ik echt super veel zin daarin. Er zijn best wel veel afzeggers wat ik heel jammer vind, maar ik hoop dat ik in ieder geval dan toch een paar van mijn vrienden daar kan ontmoeten. De afzeggers wonen dichtbij hun universiteit en komen dus niet terug naar Hirado voor de Golden Week. Jammer, maar natuurlijk begrijp ik het wel. Voordat ik naar Hirado ga heb ik ook nog een barbeque met mijn AFS chapter. Voor volgende maand staat er weer een testweek op het programma, en ik heb zelfs nu al een paar keer iets met vrienden staan in de weekenden. Daarnaast ben ik zoals ik al eerder aangaf bezig een lijstje te maken met dingen waar ik nog heen wil voordat ik terug ga. Ik wil mijn best doen om sowieso nog een keertje naar Harry Potter world in de USJ, Osaka te gaan, en ook naar Tokyo, een Maid cafe, als het kan Nara, etc. De lijst wordt al best lang en het valt nog maar te bezien wat ik ervan kan doen. De tijd dringt een beetje ook. No time to waste!

Dit was mijn verhaal weer! De volgende keer als ik weer wat schrijf ben ik dus eindelijk weer in Hirado geweest en heb ik ongetwijfeld weer genoeg om over te vertellen. Ik dank u voor het lezen, en de groetjes maar weer! :-)

Rick

PS: laat vooral een berichtje achter :)
PPS: Ik ben helemaal vergeten te vertellen dat het sakura seizoen is geweest. Je zult er in ieder geval foto's van tegenkomen hieronder :)

----------------

Dit is een mooi plekje in mijn eigen stad, de tempel Narita-san, die op een berg staat. Het is een eindje lopen, maar dan heb je ook wat.

 
Ik ben het vergeten te vertellen, maar... In de castletown in mijn stad is er een maand of twee geleden een grote brand geweest. Heel veel brandwagens uitgerukt, maar tevergeefs... zo'n 2 gebouwen zijn uitgebrand. Dat heb je met oude houten gebouwen... Wel heel verdrietig gezicht, een stuk geschiedenis verloren!

De zelf-gebakken koekjes voor White Day! Hoe zien ze eruit? Zo smaakte ze ook!

Een te schattige foto van een van m'n honden: Lala

Op z'n kant, maar wel een prachtige avondaanblik van een van de twee mooiste shrines hier in de stad. Ik ga er het liefst heen als het donker is, dan zijn er meestal niet zoveel mensen en voel ik dat mijn wens meer gehoord wordt :)

Een meet-up met een paar AFS'ers in Nagoya, waar ik in mijn verhaal niets over gezegd heb ;p

Remco! :D

Hier beginnen de Hamamatsu-uitwisseling foto's. Beginnende met het kasteel. De tweede foto is met mijn gastbroer, en Tokugawa Ieyasu op de achtergrond :)

Basketbal- en voetbalwedstrijd!

Muziekinstrumentenmuseum, heb zelf ook nog even uitgeprobeerd ^w^

Het dagelijkse ''normale'' ontbijt.

Ramen! :D

Sashimi, I love it! In de hoeken zijn trouwens kleine inktvisjes

Op naar de grotten

Park waar mensen eten, spelen en genieten.

Uitzicht vanaf het hoogste gebouw

Op naar een prachtige tempel, op een prachtige berg, met prachtig uitzicht.

Mijn tijdelijke gastfamilie! :)

De helpers van de basisschool

Met de twee getrouwde koppels :)

In een prachtig park, waar de sakura al een beetje begon te bloeien

Met een 'happi' aan pozeren voor de foto in het museum van Hamamatsu matsuri

De zandduinen!

Da's in ieder geval duidelijk...

 Dit waren de foto's uit Hamamatsu



Hier komen een paar foto's van de Ise Jingu

Inuyama matsuri (heb hier niet zoveel foto's van, maar het is eigenlijk hetzelfde als in October vorig jaar waar ik wel veel foto's van had genomen).

Een van mijn lievelingsplekjes in Inuyama, onder het kasteel met uitzicht op de Kiso rivier. Het land aan de overkant is trouwens Gifu prefectuur.

Sakura in volle bloei in Nagoya, met een vriend heengeweest. Ook 's avonds prachtig verlicht, met een hele hoop lawaaiige, sake-drinkende zakenmannen :)

Een verdwaalde foto van de strawberry farm ^^

Einde! おわり