Half way through

Opmerking: ik heb deze blog halverwege per ongeluk al een keer gepubliceerd. Als u zich op mijn blog heeft geabonneerd rechts van deze blog, heeft u die al in uw mailbox ontvangen. Beschouwd u deze mail in dat geval als niet verzonden, want het is onvolledig en nog zonder taalcheck. :)


                                                     Hallo iedereen! :-)

Ik begin deze blog eigenlijk met een hoog frustratiegehalte. Waarom? Nou... Ik heb de afgelopen 3 uur non-stop zitten schrijven, maar het hele concept is zojuist verdwenen. Dat betekent dat ik nu ga proberen om de post opnieuw te schrijven. Ik baal er ontzettend van, en een tweede keer kan je eigenlijk alles niet meer zo enthousiast vertellen als de eerste keer denk ik. Maar ja, ik ga mijn best weer doen.

Als ik aan een blog begin, kijk ik altijd stiekem eventjes bij de laatste blog waar ik gebleven was. En alles lijkt dan alsof het super lang geleden is. Tijd voor een nieuwe blog dus weer, na anderhalve maand stilte. Omdat dit mijn eerste blog van het nieuwe jaar is, kan ik er niet omheen om iedereen een verlaat, maar vooral heel goed nieuw jaar te wensen. Bij deze dus. :-)

Ja, als eerst het nieuwjaarsbezoek aan de Japanse opa en oma, want daar was ik gebleven de vorige keer.
Het plan was dat ik samen met mijn gastzusje met de trein erheen zou gaan, en dat otousan (gastvader) en okaasan (gastmoeder) dan later zouden komen. De treinreis bedroeg zo'n 4.5 uur (de terugweg bleek uiteindelijk zelfs nog een uur langer te duren). Toen we eenmaal aangekomen waren op het station, gingen we met de bus verder naar huis huis van de opa en oma. Toen we daar aankwamen werden we binnengelaten. Het was een heel oud huis, en daarmee ook traditioneel. Het was eigenlijk echt zo'n Japans opa en oma huis. Er was een tatami kamer met een heel mooi boeddhistisch altaar en veel traditionele objecten. In de woonkamer hadden ze een kotatsu (zo'n met een deken bedekt laag tafeltje met een verwarmend element eronder). Ik kon eigenlijk totaal niet praten met de opa en oma. De eerste reden was dat ze natuurlijk geen woord Engels spraken. Maar ook zeker hun soort Japans speelde mee. Himeji is in de Kansai regio, waar ze in kansai-ben spreken, een best wel sterk dialect. Sommige woorden en uitdrukkingen zijn anders dan het standaard Japans, mar ook de manier van uitspreken van bepaalde woorden zijn wat anders. Maar eigenlijk was het niet eens zo heel erg. Ze waren aardig en ook gastvrij, en hadden in ieder geval ook genoeg eten ingeslagen, haha. We sliepen op de kamer van mijn gastbroer, die bij zijn opa en oma woont. Een beetje krappe bedoeling, maar goed te doen. Natuurlijk was het daar ook super koud, dus ik was wel blij dat die futon dekens best warm zijn.

De eerste dag hebben we eigenlijk niet veel meer gedaan. Mijn gastzusje zou eigenlijk het liefst de hele dag onder de kotatsu hebben gezeten, maar als ik daar dan ben... wil ik ook wel even wat zien natuurlijk. Het kasteel van Himeji was op 10 minuten afstand met de bus. Daar zijn we dus even heen geweest. Wat een prachtig kasteel is dat zeg. Het is denk ik ook de beroemdste van heel Japan, omdat het een van de weinige kastelen is die tijdens de Tweede Wereldoorlog gespaard is gebleven. Het kasteel was echt super groot, zeker ook omdat ik daarvoor alleen in die van Hirado en Inuyama ben geweest, twee betrekkelijk kleine kastelen. Helaas was het kasteel gesloten, dus konden we er alleen maar even een rondje om lopen. We zijn hierna nog even takoyaki gaan eten op het station, en zijn daarna weer huiswaarts gekeerd. Die dag verder eigenlijk vrijwel niets meer gedaan.

De dag daarna ben ik samen met mijn gastbroer nog een keer terug geweest. Eigenlijk gingen we eerst naar een shrine op een hoge berg. Was ook heel mooi natuurlijk. Daarna dus weer terug naar het kasteel voor poging 2, en deze keer was 'ie wel open. Zoals ik al zei is het echt heel groot. Het heeft veel ruimtes waar je doorheen kan lopen. Maar wat een beetje schrikken was, was dat de main building gesloten was tot half maart wegens renovatie! Ik moet dus eigenlijk ooit nog een keer terugkomen (alsof ik dat erg vind, haha). Dus die konden we alleen maar van buiten bekijken. Ik weet niet precies meer wanneer, maar we zijn in Himeji ook nog twee keer naar de karaoke geweest. Dat is dan zo iets wat iedereen leuk vind. De tweede keer ging okaasan ook mee, alleen heeft die verder niet gezongen. Verder was het eigenlijk vooral binnen zitten en een beetje met die oma proberen te praten. De eerste of tweede avond zat ik met die oma aan de kotatsu en vroeg ze een aantal dingen over Nederland. Ik had ook nog een aantal postkaarten meegenomen, dus gaf ik er een paar aan haar. De dingen die ik vertelde schreef ze ook gelijk op, haha. Leuk was dat wel. Ook had ik natuurlijk volgens Japans gebruik een cadeautje voor de opa en oma meegenomen: twee Delfts Blauwe koffiekopjes. Ze hebben die dagen daarna alleen nog maar uit die kopjes gedronken, haha.

Dan hetgeen waar we uiteindelijk voor kwamen, nieuw jaar vieren. Het plan was dat okaasan en otousan met de auto naar Kobe zouden komen, en wij met de trein. Die ochtend, stond er een geweldig ontbijt op tafel. Die oma had heel erg haar best gedaan, en dat resulteerde in schalen vol met heerlijk dingen. Toen we begonnen met eten kwamen ook nog een oom en tante met twee nichtjes erbij zitten. Ze wisselde ook traditiegetrouw de nieuwjaars envelopjes met elkaar uit (kom ik later nog op terug), en aten toen ook mee. Daarna zijn we met de trein dus naar Kobe gegaan, en ontmoette we daar otousan en okaasan. Met de auto reden we verder naar de Shinto tempel waar we eigenlijk voor kwamen. Toen we de auto aan het parkeren waren zag ik al een aantal mannen die heel veel op otousan leken: zijn broers. In de tempel was veel familie aanwezig. Ik werd ook nog een beetje kort aan iedereen voorgesteld. Dat waren dan wel een beetje ongemakkelijke momenten, maar dat is niets bijzonders meer als je een uitwisselingsjaar doet :p. Na een beetje gepraat was het eigenlijk al snel tijd voor de shinto ceremonie. Tot mijn groot geluk was er nog een laag stoeltje bij, zodat ik niet weer drie kwartier in die pijnlijke positie op de grond hoefde te gaan zitten. Ik zat dan wel tussen allemaal bejaarden die wat slechter te been waren, maar daar deden we het dan maar voor. Eerst werden er wat shinto rituelen uitgevoerd, en wat dingen nagezegd. Daarna was het tijd voor een soort van versjes. Het zijn eigenlijk regels uit een klein boekje die monotoon worden opgelezen. Toen dit was afgelopen, was er nog iets anders leuks. Er waren een aantal lange tafels aan elkaar gezet, en elk gezin ging om de beurt even die mensen langs die daar achter stonden. De eerste was een echtpaar van wie de tempel is. Gewoon even een kort gesprekje, hoe het gaat enzo, je kent het wel. En natuurlijk ook mij voorgesteld, was wel leuk. Daarna weer wat verder gelopen en daar was het weer tijd om sake te krijgen. Ook stond er een box met envelopjes, voor elk gezin een. Daar zal ongetwijfeld ook wel nieuwjaarsgeld in hebben gezeten. Toen iedereen weer op zijn plekje zat, familie bij familie, ging iedereen een beetje zijn eigen familie rond om nieuwjaar te wensen. Je gaat recht tegenover de persoon zitten op je knieën, je plaatst je handen op de grond en maakt zo een buiging. Terwijl je dat doet, zegt men ''akemashite omedetou gozaimasu. Kotoshi mo yoroshiku onegaishimasu''. Dat kan denk ik het best worden vertaald als ''gelukkig nieuw jaar. Op een goede voortzetting van onze relatie''. Eigenlijk doet die vertaling er niet voldoende recht aan, maar het punt is dat je zo'n dergelijke expressie niet echt hebt in het Nederlands of Engels. Na deze begroeting volgt dan meestal een kort gesprekje. Het had wel een beetje de sfeer van ''een kort jaarlijks gesprekje omdat het moet''. Zo van ''hoe gaat het nou op school?'' dat soort dingen. En natuurlijk werden de envelopjes uitgewisseld. In Japan is het gebruikelijk dat er envelopjes met nieuwjaarsgeld worden uitgewisseld. De inhoud is ook nog een beetje afhankelijk van de persoon, een student zal bijvoorbeeld waarschijnlijk wat meer krijgen dan een scholier. Het is voor Japanners best lastig denk ik, want je wilt natuurlijk niet meer of minder geven dan dat je krijgt. Kinderen hoeven alleen maar te ontvangen trouwens. En van wat ik ervan gezien heb kan ik wel zeggen dat dat heel erg de moeite is. Ik heb trouwens zelf van beide opa's en oma's ook nog wat ontvangen. Daar was ik wel blij mee, want naast het mooie gebaar is het natuurlijk ook wel erg Japans. :-) Iedereen was trouwens ook mooi in pak, en eigenlijk heeft het allemaal een formeel tintje, ondanks dat het familie is. Of dat overal zo is weet ik niet. Zo'n beetje alle Japanners gaan wel naar een shrine met het nieuwe jaar, maar dit soort dingen doet men denk ik alleen als je (enigszins actief) het Shintoïsme aanhangt. Dus dan ben ik natuurlijk wel en beetje blij dat mijn gastgezin dat wel is, anders maak je zo iets toch niet mee.

Hierna zijn we weer huiswaarts gekeerd. Na daar lunch te hebben gegeten ging otousan eigenlijk gelijk alweer weg. Het begon namelijk te sneeuwen, en dat kan wel eens betekenen dat auto's niet kunnen rijden. En dat bleek ook het geval. Hij kon tot Kyoto rijden, maar vanaf daar niet meer verder. Hij heeft een uur of 5 moeten wachten voordat hij weer verder kon. Okaasan was toen ook al van plan om de volgende dag de eerste Shinkansen te nemen en naar huis te gaan, vanwege de honden die moesten eten. Maar die werd 's nachts gebeld dat dat toch niet meer nodig was. Kon dus toch nog een nachtje blijven. Zo heb ik dit jaar toch wel een bijzonder nieuw jaar meegemaakt. Dat geldt overigens niet voor het aftellen. Op dat moment lag iedereen hier al op bed, maar zat ik samen met mijn gastzusje nog onder de kotatsu TV te kijken. Het was een beetje zo van 'oh ja, het is nieuw jaar nu'. Dus dacht ik toch nog een beetje terug hoe dat wel anders ging bij ons in Nederland. De trefwoorden zijn dan toch ''ome Lex, oudejaarsconference, oliebollen, elk jaar dezelfde salade, champagne en vooral veel vuurwerk''. Vuurwerk wordt hier trouwens niet zo geassocieerd met nieuw jaar, dat is meer iets voor festivals.

De ideale manier om de chronologie in mijn verhalen aan te houden is om gewoon door de foto's te gaan die ik heb gemaakt. In die laatste 1.5 maand heb ik in totaal zo'n 550 foto's genomen... was weer een heel uitzoekwerk dus, haha. Maar goed, het volgende op de lijst is: Kyoto!

Ik wilde altijd al heel graag naar Kyoto. Het is uiteindelijk toch wel het hart van de Japanse cultuur en architectuur. Ik heb er altijd heel veel over gelezen maar was er dus nog nooit geweest. Ik denk dat het na Tokyo ook de bekendste Japanse stad is. Er is echt heel veel moois te bezichtigen. Kyoto was ook een potentieel doelwit voor een atoombom in de Tweede Wereldoorlog, maar daar werd mede vanwege de grote historische waarde uiteindelijk zelfs door de vijand vanaf gezien. Dat zegt dus wel wat.

We gingen al vroeg weg, op een normale doordeweekse dag toen we eigenlijk op school zouden moeten zitten. het blijkt hier echter niet zo'n probleem om daarvoor vrij te krijgen van school. Gewoon een kort telefoontje vanuit de auto. Dat gaat wel anders bij bedrijven, en dus kon otousan waarschijnlijk geen vrij krijgen in de wintervakantie. Toen we aankwamen, gingen we als eerste naar onze ryoukan (Japanse style hotel) om onze bagage te droppen. Daarna splitsten we even op. Okaasan ging met gastzusje de auto wegbrengen, en met otousan samen maakte ik een rondje langs de vele shrines die er waren. Ook bezochten we een tempel met een mooi Japans tuintje erbij. Hierna gingen we door naar de plaats waar we af hadden gesproken weer bijeen te komen. Dat was de bekende tempel 'Ginkakuji', met een grote en vooral prachtige Japanse tuin erbij. Man, wat mooi. Het is jammer dat er zoveel mensen zijn, want als je er alleen rond zou wandelen zou dat volgens mij een heel rustig harmonisch gevoel geven. Maar natuurlijk moeten zoveel mogelijk mensen vooral van dit prachtige stukje wereld genieten. De kanji voor 'Ginkaku' is 銀閣. 銀 betekent zilver, 閣 staat voor iets als een... paviljoen? Hij is gebouwd rond 1474, maar vanwege een oorlog die toen uitbrak nooit afgemaakt. Hij is daarom ook niet zilver (dat had ook nog iets met een geldgebrek te maken geloof ik).

Hierna gingen we met de bus naar Kyoto station. We zouden hier eerst eigenlijk gaan lunchen, maar we zaten te krap in tijd. We hadden namelijk een afspraak bij een soort van foto studio om Japanse foto's te gaan maken. Dus, in Japanse kledij. Otousan had er geen zin in, dus gingen we met zijn drieën. Toen we binnenkwamen, kregen we een paar boeken te zien waar we uit moesten kiezen hoe we eruit wilde komen te zien. Omdat ik natuurlijk nooit kan kiezen, hebben ze me de drie keuzen ook nog even in het echt laten zien. Eenmaal gekozen nam ik afscheid van okaasan en zusje, en ging ik naar een kamertje. Daar werd ik door een Japans vrouwtje verzocht om me uit te kleden en een soort wit laken met mouwen aan te trekken (ja ze ging toen wel de kamer uit hoor). Toen ik hiermee klaar was kwam ze weer binnen en hielp ze me om de kimono aan te trekken. Eigenlijk zo gebeurd. Nu droeg ik dus eindelijk een kimono, ook echt met van die sokjes met maar 1 teen, en van die houten traditionele schoentjes eronder. Ik was dan wel klaar, maar dat gold niet voor iedereen. Ik moest dus weer terug naar het zaaltje waar we begonnen. Tijdens het wachten kwamen er ook nog gewoon een aantal andere mensen in en uit lopen. Die keken me wel interessant aan, een beetje verrast ook, maar dat kan ik wel begrijpen: een buitenlander in een kimono die op een bankje zit. Na bijna een uur wachten mocht ik eindelijk verder komen en begon de fotosessie. De fotograaf gaf me wat instructies en legde verder bij elke foto uit waar ik naar moest kijken en hoe ik moest staan, qua houding ook enzo. Halverwege het foto's nemen kwamen ook mijn gastzusje en okaasan tevoorschijn. In het begin herkende ik ze niet, want... ze waren namelijk veranderd in een geisha en een maiko (jonge geisha). Na mij werden zij op de foto gezet en later werden er ook nog wat familiefoto's genomen. Otousan was er inmiddels ook bijgekomen, en is ook nog met ons op de foto gezet, alhoewel in zijn eigen kleren. De fotosessie was een leuke ervaring. Ik kan helaas de foto's nog niet laten zien, omdat we die om de een of andere reden pas in maart krijgen toegestuurd. Wel weer iets leuks voor mijn volgende blog denk ik dan! :)

Na de fotosessie gingen we door naar en soort café, die heel bekent is, met name om de heerlijke matcha parfait. Die staan echt in elke reisgids waar Kyoto in voorkomt geloof ik. Als een groot matcha liefhebber keek ik dan ook altijd met watertanden naar die foto's, en nu kon ik 'm dan toch ook eindelijk zelf bestellen. En heerlijk was 'ie. Hierna gingen we weer een tijdje de bus in, en kwamen we uit bij een winkelgebied. Het was inmiddels al schemerig aan het worden. We gingen gewoon even winkelen. Ik doe niet echt aan souvenirs hier, maar gewoon even 'windowshoppen' is natuurlijk ook leuk. Maar, de sweet matcha en wat matcha sweets kon ik natuurlijk niet weerstaan. Na de shopping time gingen we naar een restaurant. Eigenlijk allemaal kleinere gerechtjes die met elkaar gemeenschappelijk hadden dat ze heel lekker waren. Het restaurant bestond uit twee verdiepingen, en wij zaten op de tweede. Naast onze tafel stond een lange tafel met net geklede mannen en vrouwen, die vooral aan het drinken waren. Jawel: een collegiale drinksessie na het werk. Ook daar had ik altijd wel over gelezen, maar nu gebeurde het naast me. Ze waren al een tikkeltje aangeschoten, maar het zag en klonk super gezellig. Dat is dan weer een heel leuk aspect van het Japanse bedrijfsleven denk ik. Ik wilde eigenlijk heel graag foto's van ze maken, maar vond dat een beetje ongemakkelijk. Maar, voor ik het wist, had okaasan aan een van die mannen gevraagd of het goed was dat ik wat foto's van ze nam. Ik vond het een beetje awkward, maar nam toch maar gebruik van de kans. Dat zijn wel momenten waarop ik mensen kan horen denken ''weird foreigners...'', haha.

We liepen terug richting de bushalte door de winkelstraten, die er nu echt heel mooi uitzagen met al die neon-reclames. Dat is dan weer een heel ander, modern beeld van dit land. Vlakbij waar de bus ons bracht, op de route naar onze ryoukan was nog een shrine heel mooi verlicht. Het aparte van deze shrine was wel dat het iets griezeligs had. In beiden kanten van de poorten zaten namelijk twee beelden van historische figuren. Dat is op zich niets uitzonderlijks, maar deze beelden keken nogal angstaanjagend en hadden oude wapens vast. Desalniettemin, waren er ook nog een paar mooi verlichte dingen achter die poort. Dat was ook de eerste keer dat ik van die Japanse lampionnen te zien kreeg. Je kent ze misschien wel, hetzelfde idee als de omslagfoto van deze blog. Prachtig vind ik die. Hierna was het dan toch echt tijd om de ryoukan binnen te gaan. Zoals ik al zei is het een hotel in Japanse style. Het zijn meestal gebouwen met niet zoveel kamers. Ik was heel blij om eindelijk een keer in een ryoukan te mogen slapen. Ook weer zo iets wat ik altijd al wilde haha. We gingen de schuifdeur door en kwamen in onze kamer, volledig tatami en ook uitgerust met aardig wat traditioneel Japanese objecten. Een 4-tal futons naast elkaar, en een rustige, Japanse sfeer. Helaas stond er wel een TV in, dat daar dan eigenlijk niet thuishoorde naar mijn idee, maar daar maakte ze hier helaas wel weer graag gebruik van. Ook was het natuurlijk tijd om een bad te nemen. Net als bij hotels heb je ook veel verschil in prijsklasse bij ryoukans. Dit was een wat goedkopere, maar dat maakte mij natuurlijk niets uit. Het enige verschil was geloof ik dat we een gedeelde badkamer hadden. 10 meter van de ryoukan was een soort van klein badhuisje, met twee baden erin. Iedereen die in de ryoukan verblijft gebruikt dus hetzelfde water om in te zitten. Maar eerlijk gezegd maakt me dat nu echt niet meer uit. Tijd om binnenkort weer eens naar een onsen te gaan dan eigenlijk, haha.

De volgende ochtend stonden we alweer vroeg op. Om 8 uur werd het ontbijt bij ons op de kamer gebracht. Wauw, een super Japans ontbijt. Ik zal er een foto van uploaden. Je weet waarschijnlijk niet wat het allemaal is, maar je kunt vast niet ontkennen dat het er prachtig uitziet. :-) Na het ontbijt verlieten we het hotel. De dag begon regenachtig, en daar week het de rest van de dag ook niet meer vanaf. We hadden allemaal van die kleine opvouwbare parapluutjes mee, dus we moesten ook nog om een nieuwe. Daar maken ze dan in de stad weer goed gebruik van: dezelfde paraplu's als ze in de 100-yen shop hebben, verkopen ze hier voor het vijfdubbele. Ondanks dat we de allerbekendste dingen van Kyoto bezochten, denk ik dat ik nog het mooist vond om gewoon door de oude (winkel) straatjes te lopen. Vanwege de regen was het in sommige van deze straatjes ook nog eens vrij rustig, dus het oude beeld à la 1600 n.C. kwam een beetje in mijn hoofd op. Ik zou wel eens een jaar op uitwisseling willen naar de Edo periode :-).

Als eerste gingen we naar de ''kiyomizudera''. De kanji voor ''kiyomizu'' (清水) staat voor iets als ''helder water''. De tempel is onwijs hoog en prachtig gebouwd. Ergens onder de tempel ontspringt een waterbron, vandaar de naam. De tempel is 'opgericht' net voor het jaar 800, maar de huidige constructie dateert uit 1633 (aan het begin van de edo periode). Het staat trouwens ook nog eens op de UNESCO lijst. De constructie waarop de tempel staat is eigenlijk een vrij eenvoudig maar prachtige: gewoon houten balken die kruislings op elkaar zijn gestapeld. Het is echt best hoog en dat geeft je een prachtig uitzicht. Als ik het goed had zag ik aardig wat sakura bomen, die kaal waren vanwege het seizoen. Dus eigenlijk moet ik nog een keer terugkomen in de lente. In de buurt stonden ook nog een aantal shrines. Hierna gingen we de bus weer in. Eigenlijk alle steden waar ik ben geweest hebben zo'n mooi bus (en/of metro) systeem, wat super betaalbaar is. Een buskaart voor de hele dag in Kyoto kost 500 yen (rond de 4 euro). We gingen nu door naar een andere plek, waar we in een Frans restaurant zouden gaan eten. Ik had de hele dag (dus ook al in die tempel) een verjaardagskaart voor opa Cor onder mijn jas zitten vanwege de regen. Ik zag de dag ervoor namelijk overal brievenbussen, maar op deze dag was er natuurlijk nét weer geen een te bekennen. Dichtbij het restaurant zag ik er dan toch eentje op zo'n 400 meter afstand. Dus daar ben ik toen heen gerend, terwijl de rest gewoon verder liep, haha. Evengoed, aangekomen bij het Franse restaurant moest ik wel een beetje lachen: het was namelijk gewoon zo'n gebouwtje in Japanse style, maar alleen met een Franse vlag buiten (^^). Zo van hallo wij zijn een Frans restaurant. Het was eigenlijk best apart, want er was niet iets als een zaal met allemaal tafels, maar een soort van groot huis met allemaal kamertjes met een schuifdeur in Japanse style, waar dus een eettafel in stond. Soort van privé-restauranttafel dus. We konden niet kiezen, maar elke keer kwam er weer een klein, prachtig ogend gerechtje. Wel een soort van Frans dan.

Na het eten wilde men hier wel weer terug. Maar, ik wilde nog heel graag naar een plaats toe, die eigenlijk op de eerste plaats van mijn denkbeeldige Kyoto-lijstje stond: de ''Kinkakuji''. En nee, die is niet hetzelfde als de eerder genoemde ''Ginkakuji''. Ik kreeg uiteindelijk toch in ieder geval nog mijn gastvader mee. De kanji voor deze tempelnaam is 金閣. Als je nog eens naar de kanji van de ''Ginkakuji'' kijkt, dan zie je dat ze heel erg op elkaar lijken: 金 is namelijk gelijk aan de linkerhelft van 銀, ziet u? 銀 Betekende zilver, en 金 betekent (o.a.) goud. Dat is dan wel weer heel interessant aan kanji vind ik zelf :-). Afijn, alhoewel de 'zilveren' tempel niet zilver is, is deze 'gouden' tempel wel van goud. Misschien komt er nu al een plaatje in uw hoofd op. Het is namelijk een erg bekend gebouw ook. Kijk de foto maar eens. Een oude tempel, maar enkele keren verwoest. Een aantal keer door brand tijdens de Onin-oorlog tussen 1467 en 1477. Daarna is hij wel weer gebouwd, en heeft hij de Tweede Wereldoorlog ook overleefd. Maar, in 1950 is de tempel weer in brand gestoken, door een geestelijk zieke monnik. Zoals de tempel er nu staat, komt 'ie uit 1955. Ook deze tempel is UNESCO werelderfgoed. De prachtige tuin die er omheen staat is ook super om te zien. En in het beekje voor de tempel kun je de weerspiegeling zien. Wederom een prachtig stukje wereld. Alleen een beetje jammer van het slechte weer :-) Na het bezoek, gingen we weer de auto in, terug naar huis, waar de volgende dag school weer gewoon begon.

Ik ben blij om (eindelijk) een keer in Kyoto geweest te zijn, maar ik moet er zeker nog een keer terug. Meestal als je ergens van verwacht dat het perfect is valt het tegen, maar dat was in Kyoto absoluut niet het geval. Het maakt niet uit waar je kijkt, alles is mooi. Maar daar denken nog heel veel mensen zo over. Daardoor zijn er ont-ze-ttend veel toeristen. Het is misschien lastig om het je voor te stellen, maar ik voel me absoluut geen toerist hier. Als ik een buitenlander zie denk ik altijd ''hee, een buitenlander'', en kort daarna volgt het momentje van besef ''oh wacht, ik ben er zelf ook een''. Anyway, in Kyoto heb ik het idee meer buitenlandse toeristen te hebben gezien dan Japanners. Daardoor zou ik het beschouwen als een prachtige plek om heen te gaan, maar wat mij betreft niet om te wonen.

De trip naar Kyoto was de eerste keer dat ik niet naar school ben geweest terwijl we wel school hadden. De tweede keer (en ook de laatste hoor) volgde al een week later. Ik zou namelijk met mijn AFS chapter naar een basisschool gaan. Ze hadden een soort van internationale dag georganiseerd, en daarvoor aardig wat onderzoek gedaan over de landen waar wij vandaan komen: Spanje, Duitsland en Nederland (en ook nog Engeland voor een ALT die zelf op die school werkt). Toen we aankwamen werden we ontvangen door de directeur en nog wat docenten, en deden we een kopje thee. Hierna liepen we met z'n alle naar de gymzaal, waar we weer eens Japans ontvangen werden: Wij, de vier buitenlanders liepen voorop in een rijtje, langs de klappende en in rijtjes zittende klassen naar 4 stoelen die daar tegenover stonden. Eerst hadden we een vrij kort voorstel rondje. Daarna werden we alle 4 naar een andere hoek van de gymzaal aangewezen, waar een tafel, beamer, laptop en een stoel stonden. Ook hing daar het hele onderzoek die de kindertjes al hadden gedaan. Ik had een Powerpoint presentatie voorbereidt, maar ik wist nog niet dat ik die ook 4 keer moest doen. De groepen kinderen roteerde namelijk 4 keer, haha. Maar goed, leuk was het wel. Elke keer kwam er dus een groep tegenover mijn tafel zitten, en deden een  'aisatsu' oftewel een gebruikelijk begin van de les... voor de docent dan. Kortom, ik was nu even hun docent :-). De aisatsu houdt dus in dat ze eerst opstaan en voor je buigen en 'onegaishimasu' zeggen, waar we in het Nederlands dan eigenlijk weer geen vertaling voor hebben in deze context. Het betekent in ieder geval ''alsjeblieft'' als je iets vraagt, dus eigenlijk weer een soort kwestie van ''thank you in advance''. Afijn, dat vond ik al kicken, haha. Tijdens mijn presentatie maakte ze aantekeningen, en na afloop stelde ze nog wat vragen, alhoewel ik die nauwelijks kon verstaan haha. Een presentatie voorbereiden in het Japans kan je leren, maar vragen zijn altijd zo spontaan (^^). Na dit vier keer gedaan te hebben namen we afscheid van de groep en gingen we met een docent mee naar een les, om daar even te kijken. Het was een rekenles, en dit deden ze aan de hand van een soort telraam, maar dan anders. Na dit alles praatte we nog even na, en namen we afscheid.

Een week school en badminton ging voorbij, voordat er weer wat leuks op het programma stond. Ik had namelijk afgesproken met een Amerikaanse vriendin die ik had ontmoet op het aankomstkamp in Tokyo afgelopen zomer. We praatte af en toe nog wel maar wilde in ieder geval ook nog een keertje wat doen. Zij woonde in Kyoto, dus dat was wel ver. Ze was hier voor een semester, dus ze zou kort daarna terug gaan naar Amerika. Afijn, we hadden afgesproken in Nagoya, waar ze met de bus aankwam. Ik had van tevoren een aantal dingen gepland, en had voor haar aankomst de kaartjes voor de bus en metro geregeld (voor 1 dag in het weekend: 600 yen per persoon, dus rond de 4.50 in Euro's. Hadden ze dat in NL ook maar). Met een kopje thee en een donut stond ik haar op te wachten. Toen ze er was, gingen we eerst naar de bovenste verdieping van het station, waar een luxe hotel is. Je hebt vanaf daar een mooi uitzicht over een stukje Nagoya. De rest van de dingen die ik had gepland was ik zelf ook nog nooit geweest, ondanks dat ik op een half uurt met de trein van Nagoya afzit. We gingen met de bus naar het kasteel van Nagoya. Omdat ik alleen in kleine kastelen ben geweest (ik kon natuurlijk niet in die van Himeji), vond ik dit kasteel ook heel mooi. Ze hebben ook heel veel dingen tentoongesteld in de main tower, wat ook erg mooi was. Ga er zeker nog een keertje terug. Hierna gingen we door naar een Japanse tuin, die zoals alle Japanse tuinen ook in de winter mooi was om te zien. We hadden wel het geluk dat het een prachtige dag was, het leek wel even lente als je niet naar de bomen keek. We wilde ook nog naar het 'Tokugawa Art Museum' gaan dat er letterlijk naast stond, maar we hadden zo'n honger dat we die maar skipte. We gingen door naar Sakae, waar ik al een aantal keer geweest ben. Het metrostation is heel modern, en van het dak heb je heel mooi zicht op de TV/Radio toren van Nagoya. Ook zijn er genoeg plekjes om te eten, dus hadden we hier lunch. Qua tijd zaten we een beetje klem, want haar bus ging alweer rond een uur of 6. We gingen dus maar terug naar Nagoya station, met de metro dit keer. Hier gingen we nog een keer naar het hoge gebouw waar we begonnen, want naar mijn mening ziet het er in het donker nog een stuk mooier uit. Hierna was het dan toch echt weer tijd om afscheid te nemen. Leuk om toch nog ontmoet te hebben voordat ze terug naar The States gaat en het was bovenal een leuke dag :-).

Ja, ik noemde het al even dus, het vertrek van een hele hoop AFS'ers. AFS Japan heeft twee jaar- en semesterprogramma's, een die start in maart en een die start in augustus. Het grootste programma begint in maart, vanwege de loop van het Japanse schooljaar. Dat programma loopt dus, net als het augustus semesterprogramma af in februari. Hier in mijn gebied rond Nagoya zaten er best veel. Die heb ik ook zo af en toe ontmoet, we gingen dan bijv. naar karaoke, sushi eten, whatever. Met sommige heb ik best goede vriendschappen gemaakt. En toen kwam daar dus de dag dat het Japan verhaal voor hen was afgelopen. Ik had die dag club, maar ben daarna gelijk doorgegaan naar de zilveren klok bij de Shinkansen sectie. Daar stonden twee AFS vrijwilligers al met AFS-vlaggen. Langzaam kwamen daar ook de vertrekkende studenten aan, met hun gezin, vrienden, volle koffers en bovenal een grote denkbeeldige rugzak met herinneringen en interculturele bagage. Die pakt niemand ze meer af. Als ik dit zo typ krijg ik er weer een beetje een brok van in mijn keel. Er waren ook nog een paar andere AFS'ers van mijn programma. Toen ik daar eigenlijk zo stond, en iedereen zag huilen en afscheid nemen, kreeg ik voor het eerst ook het besef dat mijn eigen uitwisseling ook snel afgelopen zal zijn. Ik herinner me nog goed, bijna twee jaar geleden had ik al contact met veel AFS'ers via Facebook, en kort voor hun vertrek ook vaak via Skype groepsgesprekken. Dat lijkt echt nog niet zo heel lang geleden, maar in de harde realiteit is het verhaal voor hun afgelopen, en voor mij ver over de helft, met nog maar 4.5 maand in Japan. Dit besef heeft me ook wel aan het denken gezet. Je zou bijna kunnen stellen dat het een soort kleine midlifecrisis is. Je staat stil bij je situatie en beoordeeld hoe je erin zit. En denken hoe en of het anders kan. Jaja, niet alles is rozengeur en maneschijn op uitwisseling. Anyway, ik ben wel blij dat ik iedereen gedag kon zeggen op het station. Je wil geen 'tot ziens' zeggen, maar toch weet je dat je elkaar niet zo makkelijk nog eens zult ontmoeten. De wereld is klein, maar iedereen woont op een apart stukje daarvan. Afijn, aan alles komt een einde. Realiteit.

Het grappige was eigenlijk de switch van dag zeggen naar iets leukers, we gingen daarna namelijk met een groepje bowlen (^^). Met drie andere augustus studenten en een aantal Japanners die later dit jaar op uitwisseling gaan. Dat was wel gezellig, en ook omdat het een stuk positievere sfeer was dan even daarvoor, haha. Lange tijd geleden, dat bowlen. Volgens mij was de laatste keer nog met hekjes... Ik hou van die dingen, maar die hadden we natuurlijk niet. Dus ik met mijn opperste concentratie gooide de een na de andere in de goot.. eh, ja. Niks aan te doen :p. Daarna nog wat gegeten in een restaurant en de aparte dag (school - goodbye - bowlen) was weer om.

Ik ben ook nog naar een Chinees nieuw jaar festival geweest eerder deze maand. We hoorde het eigenlijk van onze docent Chinees, en toen besloten twee klasgenoten en ik om er ook heen te gaan. Het was in Sakae, Nagoya. Het was enorm druk bezocht trouwens. Er was een podium waar veelal Chinese muziek werd opgevoerd, en daarnaast vooral heel veel eetkraampjes, waar we wat dingetjes als gyoza en shoronpao aten. Ook stond er zoals in zowat elke stad waar ik geweest ben ook ergens weer een eenling met een grote vlag en een megafoon waardoor hij zo'n beetje schreeuwend teksten verkondigden. Ik verstond het niet, maar het zag er interessant uit, haha. In Hiroshima hadden we ook al eens zo iemand gezien, die extreem-rechtse teksten verkondigde, was een beetje griezelig. In Nederland zou je volgens mij al lang zijn opgepakt, maar de politie is hier, heel Japans, wat passiever.

Ja ja, de post is al weer aardig lang. Het is nu de derde dag dat ik eraan bezig ben, of nou ja, de vierde als je die eerste meetelt... Inmiddels ook voor de tweede keer geSkyped (?) met het thuisfront, en ook met Bas en Dennis. Als je zo'n jaar weg bent merk/hoor je wel wie er nog naar je blijft vragen altijd :-) Dingen gaan hier voor de rest gewoon door zoals altijd, school, club, eten en slapen. Op het moment hebben we alleen even geen club, want we zitten midden in de toetsweek. Dat betekent dus tot een uur of 11 school en dan naar huis. Iedereen druk met leren, dus kan ik mooi mijn blog schrijven. Ik heb bovendien maar 4 toetsen. Inmiddels heb ik ook weer een aantal keer gekookt, mijn kamer aan een grondige schoonmaak onderworpen, een AFS 'half jaar om' meeting gehad waar ik uiteraard ook weer een presentatie moest geven in het Japans, een muziektoets op een recorder gehad, een aantal groepspresentaties in de les gedaan, en twee nieuwe boeken gekocht om Japans te leren. In Juli wil ik namelijk de JLPT test maken (Google maar). Is volgens mij de enige Japanse taaltoets die internationaal wordt erkent (soort van Oxford/Cambrige/TOEIC toets idee, maar dan voor Japans). Elk niveau van deze toets is natuurlijk moeilijker, en een groot punt is ook dat er bij elk niveau weer onwijs veel kanji zit. Ik ben daar nu wel redelijk mee bezig, maar in het begin eigenlijk helemaal niet, omdat ik toen de focus legde om me een beetje verstaanbaar te kunnen maken, mondeling. Afijn, ik heb nog 4 maanden voor de toets, en ik ga gewoon kijken hoever ik hier kom. De toets wordt ook wel een beetje opgedrongen door AFS vind ik. Uiteindelijk is het doel van dit jaar ook niet om een certificaat of iets te halen, toch? :-)

Verder nog even een stand van zaken wat betreft de komende tijd. Eerst even op de korte termijn. Vandaag komt mijn gastbroer voor een paar dagen terug naar huis. Morgen ga ik met mijn chaptermensen naar het Toyota museum. Aan het einde van de toetsweek, a.s. vrijdag, is de graduation ceremony voor onze senpai's (de derde jaars). Het schooljaar loopt hier officieel tot eind maart, maar voor de derde jaars loopt dat wat eerder af om zich te kunnen voorbereiden op hun nieuwe leven, als student. Dat betekent overigens ook dat ik vanaf April voor de 3 maanden dat ik hier dan nog ben, derde jaars ben, en dus officieel senpai, wohoee :p. Hierna ga ik met mijn klassendocent en een aantal klasgenoten naar een basisschool om de kindertjes Engels te leren, haha. We moeten dan een soort rollenspel met ze spelen ofzo, wel grappig, haha.

Zoals ik al ongeveer aangaf, loopt het schooljaar hier tot 22 maart. Daarna volgt een vakantie van 2 weken. Daarin heb ik wel gewoon club, maar ik kan daar (helaas) niet heen. Want, in de eerste week van deze vakantie, gelijk al vanaf zaterdag, ga ik voor een week naar een ander gastgezin. Mijn chapter doet een soort van ruil met het Hamamatsu chapter in de prefectuur Shizuoka. Ze zoeken dan gastgezinnen die ons voor een weekje willen hosten. In het Hamamatsu chapter zit ook een Nederland meisje, met wie ik o.a. samen naar Japan ben gevlogen. Tijdens een AFS meeting een tijdje geleden, had ik haar tijdelijke gastmoeder al gezien :-). Afijn, ik heb daar onwijs veel zin in. Ik ben benieuwd wat ik dan ga doen, want omdat het in de vakantie is zal ik (helaas) niet naar een andere school gaan voor die week. Dat vind ik wel heel jammer. Ik zou namelijk echt heel graag nog eens een andere Japanse school willen bezoeken als scholier. Ik hoop in ieder geval dat ik Mt. Fuji eens van wat dichterbij kan zien, want die is in die prefectuur.

Daarnaast ben ik op het moment aan het kijken of ik nog naar Hirado kan gaan. Dat wil ik namelijk super graag, en dat is ook echt belangrijk voor me. Maar bij alles komt natuurlijk weer wat om de hoek kijken. Ik zou in de tweede week van de maartvakantie kunnen gaan, maar dat is niet erg ideaal. Ik kom dan net terug van die gastgezinsruil, en mijn gastgezin neemt rond die tijd ook nog een Amerikaanse jongen in huis voor een week. En dat wil ik op zich wel zien, haha. Ook kan ik hem dan misschien nog een en ander uitleggen ofzo, dus dat wil ik ook wel graag proberen. Die jongen, die we nu nog niet kennen, is lid van een Jazz club in Amerika, en de hele club komt dus hierheen. Ook zullen zij dan ergens een concert geven. En wat ook een belangrijk ding is, is dat op 4 april Inuyama Matsuri (festival) plaatsvind. Dat is de grootste in de directe omgeving, en dus ook nog eens bij mij in de stad. Het is een bekend en druk bezocht evenement, dus dat wil ik natuurlijk liever niet missen.
De tweede optie is om in de Golden Week te gaan. Dat is een week hier dat bestaat uit een reeks vrije dagen eind april. Dit is vrijwel de enige vakantieperiode dat volwassenen ook vrij hebben van hun werk. Dus, daarin gaan veel mensen reizen of familie opzoeken. Dat betekent ook dat het vervoer heel duur is in die tijd. Maar goed, wat het belangrijkste is en waar ik het ook van af ga laten hangen is de beschikbaarheid van de mensen in Hirado, met name van de uitwisselingsgroep. Een deel daarvan studeert al, maar het andere deel gaat daar vanaf april mee beginnen. Zij weten nog niet wanneer ze naar hun universiteit vertrekken (vrijwel iedereen gaat hier op kamers), en ook nog niet of ze in de Golden Week terugkomen naar Hirado. Dat is voor nu vooral wachten, maar ik hoop dat we daarin snel meer weten. Ik hoop in ieder geval dat het gaat lukken, maar daar vertrouw ik natuurlijk op. :-)

Zo, dat was mijn update weer. Als alles goed gaat staat deze er straks gewoon op, en heb ik het niet nog eens een keer verwijderd. Mocht dat wel het geval zijn, dan sla ik deze post over :p.

Laat trouwens vooral een berichtje achter als je het verhaal gelezen hebt! Ik ga erop reageren :)

Tot de volgende update! :-)
Rick.

PS: Ik heb vandaag de mobiele versie van de blog gewijzigd. De layout is niet echt Japans, maar in ieder geval leesbaar. :-)


                                                                        FOTO's
                                                  Beginnende bij het Begin: Himeji

Dit is een oud-Japans spelletje, dat op deze manier tentoongesteld werd in het kasteel van Himeji. In de les klassiek Japans op school hebben we dit ook een keertje gedaan.

                                     Het nieuwjaarsontbijt!

                         Het altaar van de Shinto ceremonie in Kobe

 
   Hier zie je de gezinsenveloppen, de zitplaatsen en de tafels met mensen.

 
                                  De tempel van de buitenkant

                               Uit eten: okonomiyaki

                                            Karaoke met gastbroer

                                          Met de Japanse opa en oma

                                  Het altaar en attributen in de tatami-kamer

                                               De kotatsu

                                      Vanaf hier begint Kyoto

De meeste foto's hebben niet per se een uitleg nodig, geniet maar gewoon van de prachtige plekken. Sommige foto's falen een beetje in kwaliteit, maar als ik ze er toch op heb gezet wil dat meer zeggen dat het de sfeer het best weergeeft. :-)

                                    De 'Ginkakuji'

                              Oohh, en de matcha parfaits

                      De droevigste foto van de hele reis T_T

 
                                     Business people after work :-)

 
                               Kyoto by night

                               Deze heeft inderdaad iets griezeligs toch?

          De Ryoukan. Wat hoort er niet thuis in de foto? Yupp, inderdaad...

                       Ohh, de beloofde foto van het ryoukan ontbijt :-)

                                       I LOVE JAPAN!! Waarom?? Daarom!

 

                                  Uitzicht vanaf de ''Kiyomizudera''.

                                    De ''Kiyomizudera'' hetzelf.

                               Het 'Franse' restaurant.

                               Omg dat dessert though 0.0

                                                De ''Kinkakuji''.

Tot zover Kyoto! 

Het bezoek aan de basisschool

Nu volgt NagoyaWith my American friend :-)

  Ja dit soort dingen kom je ook wel eens tegen... het blijft Japan he ^ w^

 
Dit zijn van die veelvoorkomende, hele gezellige restaurantjes waar je in vergelijking met Nederland voor goedkoop een heerlijke lunch o.i.d. hebt. Dit is toevallig op Sakae metrostation, maar je vind ze overal. Om je een idee te geven: het menu wat hier voor me stond kostte zo'n 800 yen (rond de 5.50 euro). Drinken is, zoals altijd, gratis zolang je van thee houdt ;-)

         De Radio/TV toren vanaf het dak van het metrostation in Sakae

            Geen idee in wat voor stand mijn camera stond, maar... wauw.

                                                           Tot zover Nagoya

                  Het Chinese festival, wel een beetje blauw.

                                     De man met de vlag

         En aan het eind van het festival deden we nog purikura

                 AFS 'halverwege het jaar' bijeenkomst + presentatie

  Bowlen

                                     
                                  Een foto gewoon zoals we zijn (^^)

En natuurlijk ook weer afsluiten met purikura. Wel een beetje krap trouwens, met z'n 8'en op zo'n 1.5 vierkante meter ^^