Birthday, matsuri, club, Matt Damon, and tests.

こんにちは、

Daar ben ik weer!
In deze eerste blogpost als 18-jarige, wil ik als eerste graag iedereen bedanken die mij ter ere van mijn verjaardag een kaartje of een zelfs een bedragje heeft gestuurd! De kaarten zijn aangekomen, en de Euro's anno 2014 zelfs in een seconde, al moet ik daar eerst Yen van maken. ;-)
Leuk om te ontvangen, en natuurlijk ook dat ondanks dat ik in Japan woon, mijn verjaardag niet vergeten is. Nogmaals, bedankt allemaal! :)

We zijn alweer een maand verder sinds mijn vorige post. Dat is ook het streven: een post per maand. Nu laat ik het daar niet zo vanaf hangen, maar met name of ik een beetje tijd heb en bovenal wanneer ik iets te vertellen heb! Het gevolg daarvan is wel weer dat ik de chronologie in mijn verhaal een beetje kwijt raak. Het 'eerst-dit-dan-dat-verband' zit er dus niet altijd even goed in. Maar, het moge de pret niet drukken.

Hetgeen waar ik maar zal beginnen is waarschijnlijk het onderwerp waar velen een beetje op zaten te wachten. De vraag 'hoe was je verjaardag, en hoe ging dat in Japan' staat bovenaan de FAQ op dit moment! ^_^
Mijn verjaardag, tja, hoe was dat?

 
Japan staat er een beetje om bekend dat verjaardagen niet echt gevierd worden. Met name volwassenen brengen deze dag niet anders door dan een andere dag. Waar 18 toch wel een speciale leeftijd is in Nederland, is dat niet het geval in Japan. Volwassen wordt je immers pas op je 20e verjaardag. Daar komt dan wel gelijk en hele 'coming of age ceremony' bij kijken. Hoe dan ook is mijn verjaardag ook hier niet vergeten! Een aantal weken voor mijn verjaardag zag ik dat de 25e dit jaar op een zaterdag viel. Dat vond ik stiekem wel een beetje jammer, omdat ik die zaterdag geen school had, en niemand mij dus kon feliciteren. Nouja, dat zal maandag dan wel komen, dacht ik. In de week van mijn verjaardag, vroeg mijn homeroom teacher of ik op vrijdagmiddag tijd had om de schooltrip door te spreken. Ik had dan wel club (kom ik later op terug), maar ik zei dat het OK was.

Die vrijdag, na de laatste les, was het weer tijd om de school schoon te maken. Meestal ga ik met een paar jongens naar de library om schoon te maken. Dat deed ik deze dag dan ook, alleen werd ik tegengehouden toen ik terug naar de klas wilde gaan. Na een paar pogingen werd ik er zelf een beetje geïrriteerd van. Na een minuut of 10 zeiden ze dan eindelijk dat we terug gingen. Eenmaal bij onze homeroom aangekomen, wilde ze niet naar binnen gaan. Ik moest eerst. Na voor de tweede maal mijn wenkbrauwen gefronst te hebben, liep ik de klas binnen. HAPPY BIRTHDAY TO YOU, HAPPY BIRTHDAY TO YOU, HAPPY BIRTHDAY DEAR RIKKU, HAPPY BIRTHDAY TO YOU! WOOHOHOOOO!! *clapclapclap*. En ja... daar stond ik dan. In het midden van een halve cirkel van klasgenoten die tot mijn grote verbazing überhaupt in een halve cirkel stonden, en een verjaardagslied voor me aan het zingen waren! Toen ze uitgezongen waren, gaf een van mijn beste klasvrienden me een boek. Iedereen had hier een foto van zichzelf ingeplakt in een bepaalde houding, waarop ze in het boek iets imiteerde vast te houden. En naast hun handen, was in het boek een papiertje in de vorm van bijvoorbeeld een paraplu of een vis geplakt, waar degene op de foto dan een kort verjaardagsberichtje in het Japans had geschreven! Nu ik, dankbaar en verbaasd, met het prachtige cadeau in mijn handen de klas inkeek, merkte ik een tafel vol met snoep, koekjes en van alles eetbaars. Iedereen had iets meegenomen! Ook hadden ze op het blackboard het een en ander geschreven! Wauw!

Ondanks dat iemand me onlangs had gevraagd of ik haar berichtje al had gelezen, ondanks dat ik niet begreep dat iedereen in de dagen voorafgaand ineens allemaal foto's aan het maken waren, ondanks dat ik geen idee had wat we over de schooltrip zouden moeten bespreken, ondanks dat...  hadden ze gewoon een surprise party voor me georganiseerd! Hoe gaaf is dat? De dag ervoor had een van de jongens een bericht gestuurd in de LINE groep met alle jongens uit mijn klas. Ik kon het niet lezen, maar zag wel dat mijn naam er in voor kwam, dus gooide ik het in de vertaler. Die maakte er ook weinig chocola van, dus vroeg ik het aan een klasgenoot die niet in die LINE groep zat, omdat ik toch wel een beetje benieuwd was (na dat bericht was het namelijk stil in de LINE groep). Ze zei dat het ging over de kamerindeling voor in Okinawa. Ik vond het wat vreemd, want ik kon de kanji voor 'sashin' (foto) lezen. En wat bleek? Tijdens de surprise party kwam ze naar me toe, en zei ze iets als ''I lied to you yesterday... they talked about who they should give the picture to for the book that is your present! Sorry!!!'' Haha! Ik had het via allerlei manieren kunnen weten, maar ik wist het niet. Een geluk bij een hoop onduidelijkheid. Feels good :)

De dag erna was het Autumn festival in Inuyama. Dit was dus op mijn echte verjaardag. Ik had niets gepland of afgesproken voor die dag. Ik voelde me niet zo lekker namelijk. Toch ben ik naar de matsuri geweest, omdat het slechts 15 minuten fietsen is vanaf thuis. Gaaf zo'n matsuri joh! Had leuker geweest als ik met een paar vrienden was gegaan en me gewoon goed voelde, maar alsnog gaaf om te zien! Ik ben de gelukkige om in een stad te wonen die niet alleen een kasteel, maar ook een castle town en een hoop shrines rijk is. Deze matsuri was de kleinste van de twee (het Spring festival is dus nog groter!). In de castle town staan aan de zijkanten allemaal kraampjes met eten, ijsjes, in blauw spul gedoopte bananen, enzovoorts. Ook zijn de winkels open en leuk opgesteld. Prachtige Japanse gewaarwording blijft dat toch keer op keer. Ik heb geen idee hoe ze heten, maar er werden ook van die hoge dingen gedragen/vooruitgereden. Het is lastig te omschrijven als je ze nooit gezien hebt, maar het komt neer op een soort kar met prachtig ornamenten die door de castle town en omliggende straten gereden wordt door een aantal sterke mannen. Erin zitten kinderen die instrumenten bespelen en zingen. Prachtig! Zal er in ieder geval een foto van plaatsen. Uiteindelijk rijden ze allemaal naar de open ruimte voor de shrines. Daar kun je ze dan bewonderen. Toen ik dit gezien had ben ik weer naar huis gereden. Daar ben ik op mijn bed gaan liggen en viel ik in slaap. Toen ik wakker werd, was het donker. En als het donker is op een matsuri als deze... worden de ornamenten van die karren er deels afgehaald en worden de lantarentjes opgehangen, om vervolgens weer op eenzelfde manier door de straten te gaan. En ja... dat is natuurlijk prachtig. Ben ik effe blij dat ik dat wist. Dus, ik sprong weer op de fiets om even te gaan kijken.

Toen ik door de castle town liep, liep er een man naast mij in een 'happi', een matsuri-gewaad, dat de dragers van die karren aanhebben. Hij was waarschijnlijk iet wat aangeschoten, want hij riep ''MATTO DAMON, MATTO DAMON, MATTO DAMON!!'' Toen ik opzei keek kreeg ik door dat de man het over mij had, haha! Er volgde een kort Japans gesprek, met de best grappige man. Hij vond dus dat ik precies op de acteur Matt Damon leek. Eerst ontkende ik het gewoon, maar later gaf ik maar gewoon toe dat ik hier in het geheim was. :P De man vroeg hoe oud ik was, en of ik ook sake wilde... hahah. (Nee). Echter had ik maar een drie kwartier voor het avondeten. Het avondeten ja, weer een verhaal apart. :)

Het is u allen vast niet ontgaan dat uitgerekend de Japanse Burger King (en later ook McDonalds) met iets nieuws zijn gekomen: een zwarte hamburger, op een zwart broodje, met zwarte kaas en zwarte sla. Die heb ik tot mijn spijt nog steeds niet kunnen uitproberen, maar voor vanavond stond er iets soortgelijks op het menu: jawel, zwarte spaghetti! Dat is overigens niet iets uitzonderlijks om te eten hier. Net als de hamburgers wordt dit gekleurd met de inkt van inktvissen! Super lekker was het! Alleen moet je daarna voorlopig even niet lachen met elkaar, want heel aantrekkelijk oogt het niet!
Na deze bijzondere eerste zwarte maaltijd genuttigd te hebben, sprong ik weer even op mijn fiets terug naar de matsuri. Toch een mooie afsluiter van een beetje eenzame, beetje zieke maar toch ook wel bijzondere verjaardag.

Zaterdag was iedereen werken of op school, dus werd mijn verjaardag thuis doorgeschoven naar de zondag. Op die dag had ik 's ochtends tot 13:00 club, en ben ik daarna nog even naar de tweede dag van matsuri gaan kijken. Deze dag stond in het teken van het 'verhaal van Inuyama'. Tenminste, dat denk ik. Door deze spontane actie was mijn camera helaas niet binnen handbereik, dus foto's van deze aangelegenheid ontbreken. Het enige verschil met de dag ervoor was dat er nu geen karren rondgedragen worden, maar er mensen in samuraipakken door de straten lopen, en ook toneelstukjes opvoeren. Tijdens mijn loopje door de castle town, kwam ik de Matto Damon-meneer weer tegen. Dit keer trok hij me 5 meter mee aan mijn arm, waarna ik ook in oog stond met vermoedelijk zijn familie. Hij wilde me voorstellen ofzo, haha! Na een kort gesprek en een foto met de Matto Damon-meneer en zijn familie, vervolgde ik mijn weg naar huis.

Even voor avondetenstijd mocht ik niet meer beneden komen. Ja, dan weet je het al natuurlijk. Eenmaal aangeschoven zag ik de slinger aan de muur. Ook kreeg ik een cadeautje! :D Naast een sushi-kaart waar iedereen een zin op had geschreven en een papiertje met een taart erop getekend, kreeg ik een heel mooi doosje. En die moet je natuurlijk open maken. Achter het sierlijke deurtje zat een stempel! In Japan zijn stempels heel belangrijk. Op een boek zit een stempel van de schrijver, onder een brief zit een stempel van de ondergetekende, en onder andere documenten zitten altijd een stempel van de persoon in kwestie! Onmisbaar dus eigenlijk in Japan. Op het kleine ronde rode stempeltje staat リック (rikku) onder elkaar. Super gaaf! Na het eten kwam er een prachtige chocoladetaart uit de koelkast, werden er 18 kaarsjes ingestoken, en werden de lichten gedoofd. Toen mocht ik de kaarsjes, en daarmee ook dit verjaardagsverhaaltje, uitblazen. :-)
Ik heb het nu dan wel over mijn verjaardag en matsuri gehad, maar dat hoorde zo'n beetje aan het einde van deze blogpost te staan. Hoe dan ook, zal ik het nu over het begin hebben: naar de kapper in Japan! Ook als je op uitwisseling bent, groeit je haar. Daar denk je van te voren niet zo bij na, maar ook hier moet je gewoon naar de kapper... maar hoe vind je een gewone kapper? Okaasan maakte een afspraak voor me bij dezelfde kapper als waar zij en mijn zusje altijd heen gaan. Daar zat ik inderdaad wel goed. In mijn hoofd zat wel dat ik net als in Nederland wel gewoon binnen 20 minuten weer buiten zou staan en een hoop geld armer geworden zou zijn. Nou, dat ging iets anders. Toen ik aan de beurt was, werd eerst mijn haar gewassen in zo'n ligstoel. Zelfs je oren pakken ze mee joh, lekker hoor. Na drie verschillende shampoos te hebben geroken, zat ik in de knipstoel. Ik had een foto van mezelf meegenomen van in het sushi restaurant, waar ik net een paar dagen van tevoren naar de kapper was geweest. Dezelfde foto als die op mijn eerdere blogpost vanuit Japan staat trouwens. Nou... de tijd nemen ze wel! De verstreken tijd tussen het begin en het einde was maar liefst 1 uur en 40 minuten! En de prijs was ongeveer hetzelfde als in Nederland. Dat is nog eens leuk! :) Trouwens is het wel wat anders geworden dan op de foto. Het is nu kort aan de zijkanten, en wat langer in het midden. Maar na even wennen is ook dit wel leuk :) (ahum, overbodige informatie).

In de nabije toekomst van mijn vorige blogpost, heb ik ook eindelijk een club gekozen. Het was een beetje 50/50, maar de reactie van Bas, over dat ik maar badminton moest kiezen omdat ik dan lekker kon smashen, was eerlijk gezegd een soort van doorslaggevend, haha! Door deze club ben ik wel laat thuis elke keer. Meestal pas even voor 20:00. Dan ben ik ook super moe, maar is er meestal nog wel wat huis- of leerwerk te doen. Maar dit is het Japanse leven, dus neem ik er graag deel aan. Ook op zondag is er club gedurende 4 uur. De laatste week was ik dus zoals eerder genoemd al niet zo lekker, en ook had ik het erg druk (kom ik later nog op terug), dus kon ik twee keer niet komen, maar als ik kan ga ik natuurlijk gewoon :).

Ook had ik in mijn vorige post aangekondigd dat ik met m'n zusje naar Color Me Rad zou gaan. Wat een gaaf festival! Was erg leuk! Samen gingen we met de trein naar Nagoya. Ik dacht eigenlijk dat we samen gingen, maar op Nagoya hadden we blijkbaar afgesproken met een vriendin van m'n zusje. Een redelijk lange treinrit later voegde zich nog een vriendin bij ons. En die vriendin, had haar zus meegenomen, die op haar beurt weer 5 vriendinnen aan de arm had. Het gezelschap bestond nu uit 9 meiden en Rick! Later splitste de zus-en-haar-vriendinnen-groep zich van ons af, en werd het heel gezellig! CMR is een beetje lastig uit te leggen, maar het komt neer op een baan van, in dit geval 3 km, waar je loopt of rent, en na een tijdje steeds bij een 'kleurtent' aankomt. Daar moet je ook doorheen lopen, en krijg je telkens weer een nieuw kleurtje op je gespoten. Kleurrijk, dat is het wel! Bij de finish krijg je ook zelf nog een zakje kleurpoeder. Die neemt ongeveer iedereen vervolgens mee naar het podium, waar men los gaat op de muziek van een DJ. De zakjes springen open en de kleur vliegt door de lucht! Op het podium staan trouwens ook nog staffmembers met kleurkanonnen te schieten! Ja, een beetje ばか (crazy) is het wel, haha. Eenmaal weer thuisgekomen was het nog een hele klus de kleur uit mijn haar en van me af te krijgen. En dat was nog niet het enige. Ik was vergeten om m'n gymschoenen van school mee te nemen, omdat ik de dag erna club had en de school zelf dan gesloten is. De enige optie was dus om op mijn niet meer witte airmaxies te gaan. Die moest ik dus eerst schoon gaan maken. Zonder ook maar een minuutje te overdrijven heb ik daar 30 minuten per schoen over gedaan, en zijn ze eigenlijk nog steeds een beetje roze. Maar, kleur verrijkt ons, n'est pas? :-)

Wat trouwens ook nog wel even leuk is om te vermelden, is dat zowel politiemannen als treinmachinisten en conducteurs, maar ook stationwerkers hier nog gewoon massaal een pet dragen. Waar dat in Nederland toch min of meer ouderwets is geworden, draagt hier men onverminderd een pet. Het straalt op de een of andere manier een soort gezag uit bij een politieagent. En bij een treinmeneer staat het ook goed. In Nederland wordt dat laatste vaak als een van de wat mindere baantjes gezien, maar daar is hier voor zover ik weet in ieder geval geen schijn van te ontdekken. :)

De reden waarom ik al aan had gegeven dat afgelopen week erg druk was, is omdat ik gevraagd was het een en anders te doen. Inmiddels dacht ik dat ik de speeches en Japanse verslagen wel gehad had, maar nog niet helemaal dus. Voor de schoolnieuwsbrief moest ik een artikel over mezelf schrijven in het Engels of Japans. Als ik wil dat iemand het ook daadwerkelijk leest, zal ik het in het Japans moeten schrijven. 300 tot 400 tekens was dan de richtlijn. Ik ben er in totaal geloof ik rond de 5 uur mee bezig geweest. Ook heb ik natuurlijk hulp gevraagd aan een klasgenoot, die me met een aantal dingen geholpen heeft. :)
Daarnaast werd ik dinsdag gevraagd om bij de directeur te komen. Om de gevraagde tijd klopte ik aan. We gingen even zitten, en hij vroeg of ik de vrijdag erna met hem en het Canadese meisje mee wilde naar een Junior high school. Hij zou daar over onze school gaan vertellen voor een zaal met leerlingen en hun ouders. Of ik dan een korte speech zou willen geven in het Japans, Engels en Nederlands. En dat, wilde Rick natuurlijk wel. :-)

Die vrijdag, reden we met z'n drieën in de auto van de directeur naar een dorp naast het dorp waar onze school staat. Een prachtig gebouw was het. Het Canadese meisje was de hele dag al zenuwachtig, maar ik werd het pas toen ik de zaal zag. Zij had een lange speech geschreven. Omdat mij was verteld het kort te houden, had ik dit dan ook gedaan. Echter was het contrast zodanig groot dat ik ook mijn speech aan het begin van het jaar er bij had gepakt, en op het moment zelf het een en ander bij elkaar zocht, haha. Al met al was dit ook wel leuk om mee te maken, een keer op een Junior high school te zijn geweest! We reden na afloop zelfs nog even door voor een bakkie koffie :)

Voor diezelfde vrijdag stond er nog iets anders leuks op het programma. Het was immers Halloween. Al meer dan een jaar heb ik contact via Facebook met andere AFS'ers, voornamelijk die al sinds maart in Japan zitten. Op deze vrijdag stond een Halloween karaoke party gepland met 9 andere AFS'ers uit Duitsland, Frankrijk, Zweden, Australië, Amerika en Canada. Ondanks dat ik al erg moe was van de dag, ging ik uit school met de trein richting Nagoya. Echter herinnerde ik me nog al te goed dat Nagoya station super groot is, dus skipte ik die en ging ik de trein uit bij de volgende halte. Maar goed... die was natuurlijk ook weer super groot! Ik was ruim op tijd gelukkig, want ik had stiekem al een beetje voorspelt dat ik geen idee zou hebben waar ik heen zou moeten. Uiteindelijk na een aantal keer vragen en vooral zoeken kwam ik bij het goede punt. Hier nam ik de underground naar Sakae. Eenmaal in Sakae aangekomen, was het nog niet gelukt... ik moest namelijk nog het punt vinden waar we zouden meeten. Nou, dat duurde lang! Achteraf kwam ik dan eindelijk op het idee dat een underground rail underground is, dus dat ik hoogstwaarschijnlijk in ieder geval naar boven moest. Na de eerste roltrap opgegaan te zijn, waren er ineens overal borden met het punt waar ik heen moest. Slim zeg, maar wel een beetje laat. Totale reistijd bedroeg 50 minuten. Voor mij? 1.5 uur. -_-''.

Hoe dan ook, het was heel gezellig! Ik ben blij dat ik eindelijk wat andere AFS'ers heb kunnen ontmoeten, waaronder twee die ik frequent spreek. Ondanks dat Halloween naar mijn idee niets te maken heeft met karaoke, was het geslaagd. Na afloop ben ik met 3 anderen nog een bakkie thee gaan doen in een café dichtbij. Hier ging het echter een beetje mis... ik vergat dat de terugreis nog best wel lang zou duren. However, de 3 waar ik mee was, moesten ook naar Nagoya station. Dus, wilde ik gezamenlijk teruggaan. Eenmaal via Sakae underground op Nagoya station aangekomen, nam ik de trein... maar ik was wel een stuk te laat. Ik heb gehaast om zo snel mogelijk thuis te komen, maar ik was 20 minuten later dan afgesproken... en daar zijn ze in Japan niet zo van onder de indruk. Beter een uur te vroeg dan 10 minuten de laat is hier denk ik een beetje de spirit. Achja, weer een wijze les geleerd.

Nou ben ik bijna vergeten on over de testweek te vertellen. Dit komt de chronologie in dit verhaal alles behalve ten goede. Nou, het zij zo. De testweek. Zoals ik al in mijn vorige blog had aangegeven was iedereen druk met leren. Ook ik heb nog het een en ander voorbereid. De toetsen die ik gemaakt heb waren voor het grootste deel in het Engels (maar soms ook niet). Mijn scores varieerde van een 68 voor Engels, tot een 87 voor 'Ibunka Rikai' (1-100). Niet zo denderend dus. しょうがない, laten we dan maar zeggen (it can't be helped).

Daarnaast ben ik nog naar een shopping mall geweest, kort na de testweek. Ik hoorde in het verleden veel AFS'ers praten over de heerlijkste Matcha Frappucino's van de Starbucks. Ja, die moest ik zelf dan ook proberen, niet dan? Toen ik bij de Starbucks aankwam, stond ik even te kijken wat ik wilde (ondanks dat ik dat natuurlijk al wist). De man van de Starbucks begon toen in het Engels tegen me te praten, wat best goed was. Hij vroeg waar ik vandaan kwam. Toen ik Nederland zei, wetende dat aardig wat Japanners niet weten wat Nederland überhaupt is, zei hij dat een vriend van hem in Nederland woont en in matcha handelt (Japanse thee). Ook had hij nog een vriend in Japan uit Luxemburg. Het gesprek was maar kort, omdat hij het druk had. Toen ik mijn Frappucino aan het nuttigen was, bedacht ik me een aantal dingen. Een aardige jonge man die bovengemiddeld Engels spreekt, bij de Starbucks werkt, een vriend uit Luxemburg heeft en een vriend heeft in Nederland die in matcha handelt. Dat is toch interessant! Ik heb daar de hele tijd zitten denken wat ik zou doen. Zou wel leuk zijn als we nog eens konden praten, want ik was toch wel een beetje nieuwsgierig geworden. Blijkbaar had hij interesse in internationale dingen, en aangezien ik volgend jaar Trade Management Asia wil gaan studeren, ben ik toch ook wel benieuwd naar het verhaal van die vriend in Nederland. Op een gegeven moment besloot ik ergens een pen te gaan zoeken en wat info en mijn LINE achterop het bonnetje van de Starbucks te schrijven. Ondanks dat ik er nerveus van werd, heb ik het aan hem gegeven en ben ik snel weer weg gegaan. Diezelfde avond, kreeg ik een heel bericht van hem op LINE. Hij vond het ook leuk om me te ontmoeten en had een beetje hetzelfde idee als ik. Nu hebben we dus afgesproken dat we binnenkort ergens gaan eten. Hoe gaaf is het om op deze manier zo een persoon te ontmoeten. En dan ook nog contact te leggen. Ja, is toch leuk toch, niet dan.

Dit waren voor het grootste deel mijn verhalen alweer. Maar niet voordat ik dit weekend nog even beschreven heb. Zaterdag heb ik niet zo veel gedaan. Naast wat huishoudelijke dingetjes heb ik vooral een beetje gerelaxt. Dat had ik ook wel nodig merkte ik. 's avonds stond er dan wel weer wat leuks op het programma: we gingen uit eten in een Yakitori restaurant. Yakitori ken je ongetwijfeld wel, en in Japan is ook dat dan ook weer extra lekker. Het was ook zo'n typisch Japans klein restaurantje, vergelijkbaar met die van 'Amachan' (speciaal om degene die dat gezien heeft een beeld te geven). Daarna, in de auto terug, zaten we nogal vol. Okaasan en Otousan grapte over het maken van een avondwandeling, maar ik dacht dat het serieus was. Toen we echter de straat in reden vroeg ik waarom we thuis waren. Toen bleek dat ik het niet als grap bedoelde, reed otousan gelijk weer een stuk terug, haha. Hij zette mij en okaasan af bij de Kiso rivier, vanwaar je het mooi verlichte kasteel goed kunt zien. We liepen terug, via de rivier, de castle town en het station. Ik had dit allemaal nog niet zo mooi 'by night' gezien. Prachtig!

Gisteren was het tijd voor een grote schoonmaak-en opruimactie van mijn kamer. In het begin deed ik dat bijna elke week hier, maar nu heb ik er een week of 3-4 geen tijd voor gehad, en dat kon je wel merken. De stof vliegt dan net zo hard als de tijd in Japan. Ook een stapel papieren en rommeltjes, je kent het wel, vroegen om uitgezocht te worden. Daarnaast alles gestoft en gestofzuigd, en de gordijnen en beddengoed buiten uitgeklopt. Nu weer een lekker frisse kamer.
Eigenlijk wilde ik deze dag uitslapen. Eindelijk kon ik weer eens uitslapen! Dat dacht ik de vorige keer ook, weet je nog? Maar dat ging toen mooi niet door vanwege de nationale oudere dag. En wat bleek? Deze zondagmorgen leek het ook wel nationale ouderen dag! Al redelijk vroeg hoorde ik een hele hoop stemmen. ''Wat hebben ze nou weer bedacht?'', dacht ik. Nou, een EHBO cursus... voor ouderen... in een speeltuin... wie verzint dat nou weer? haha! Only in Japan!

Deze blog heb ik gisteravond geschreven, maar ben ik nu meer verder gegaan, omdat het wel heel laat werd. Vannochtend ging namelijk gewoon de wekker weer voor club, ondanks dat het een nationale vrijde dag is (waar in feite niemand vrij heeft). De vrije dag is dit keer trouwens ter gelegenheid van het tekenen van de eerste constitutie. School is dan wel gesloten, maar club gaat gewoon door (in plaats van de zondag).

Ook moet ik binnenkort even tijd zien te maken voor wat inkopen. Het begint hier nogal koud te worden, en in Japan gebruikt men de verwarming niet. Vanwege het idee dat het slecht is voor het milieu, en ook zeker omdat kosten als elektriciteit en water hier hoog zijn, is het gebruikelijk om een hoop kleding aan te trekken in plaats van de verwarming aan te zetten. En ja, een hoop kleding heb ik niet voor 's nachts. Ook gaan andere kosten hier gewoon door. Mijn tube tandpasta raakt leeg, mijn nagels zijn aan een knipbeurt doe (aka nagelschaartje kopen), heb ik nog steeds hard een woordenboek nodig, kwam ik er vandaag achter dat ik helemaal geen wekker heb, schijn je een hemd onder je schooluniform te moeten dragen en wordt mijn gymbroekje te kort gevonden. Dingen waar je allemaal niet over nadenkt voordat je op uitwisseling gaat.

Wat u allen vast ook niet is ontgaan, is dat onze koning, zijn vrouw en een handelsdelegatie een staatsbezoek heeft gebracht aan het Japanse keizerlijk huis. Dat gaf mij een ideale gelegenheid om mensen eens wat te vertellen over Nederland. Van mijn Japanse docent had ik een krantenknipsel gekregen. Die heb ik in mijn klas opgehangen. Ook zeiden een aantal klasgenoten tegen me dat ze over Nederland hadden gehoord op het nieuws. Daarnaast heb ik ook stroopwafels uitgedeeld in de klas, nog ter gelegenheid van mijn verjaardag. Ook dit stukje cultuur dan gelijk geïntroduceerd. Deze waren opgestuurd door mijn ouders, in combinatie met onder anderen kaas, deo, en een hoop gevouwen origami kraanvogels voor mijn tripje naar Hiroshima eind December (waar we voor 1000 kraanvogels moeten zorgen). Nogmaals bedankt hiervoor! De stroopwafels vielen heel goed in de smaak! Zo iets hadden ze volgens mij nog niet gegeten.

Mijn schooltrip naar Okinawa komt heel dichtbij! Heb er super veel zin in! Dit staat gepland voor 20,21, en 22 november. Dat is dus al over 3 weken, woeeehoee! :D

Voor zover mijn update voor deze maand, een heel verhaal dit keer!
Nogmaals bedankt voor het herinneren van mijn verjaardag en voor de leuke berichtjes onderaan mijn blogposts!

Gegroet,
Rick.



                                                Mijn verjaardag op school

                          

                       Mijn bijnaam is hier Ricktan

                                                     Mijn verjaardag thuis

                                       Inuyama matsuri (autumn)

                  
                     En ineens was daar een Japanse raskimonohond

                                        De zwarte spaghetti!

              Castletown & matsuri by night. Als dit toch geen geluk is...

                  In de verte op de achtergrond kun je het verlichte kasteel zien!!

                                          Color Me Rad!

                                 Hier was 'ie al flink uitgeklopt!

 

Foto genomen binnen 1 minuut nadat ik wakker werd